Νεύρα στην τσίτα

Ολα τα είχαµε, ό,τι µας έλειπε στην κατηφόρα τη µεγάλη ήταν οι τράπερ. Που προτού καλά-καλά δοκιµάσουν αν τους αντέχει η σκηνή, υιοθέτησαν συµπεριφορές που όµοιές τους βλέπουµε µόνο στις ταινίες µε τους παραβατικούς του Μπρονξ και του Χάρλεµ. Γράφτηκαν πολλά για το ξύλο που έπεσε στην πρόσφατη απονοµή µουσικών βραβείων. Σοκαριστήκαµε µε αυτά που είδαµε. Γιατί; Ο τρόπος µε τον οποίο εδώ και καιρό µιλάνε και συµπεριφέρονται αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να µας έχει προετοιµάσει και για χειρότερα. Παιδιά µας είναι. Παιδιά µιας κοινωνίας ακαλλιέργητης, σαστισµένης, ανάλγητης, τόσο πιεσµένης και κακοπαθηµένης έπειτα από αυτά που έχει υποστεί τα τελευταία 10-15 χρόνια, που έχει αρχίσει να ξεσπάει µε τον χειρότερο τρόπο. Τυχαίο ή όχι, την περασµένη εβδοµάδα έγινα τρεις φορές αυτόπτης µάρτυρας σε βίαια επεισόδια στη µέση του δρόµου. Με πρωταγωνιστές ανθρώπους που αν µου έδειχναν φωτογραφίες τους θα ορκιζόµουν (ο φυσιογνωµιστής!) πως δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσουν χέρι. Και όµως, όταν ένας βιαστικός ταξιτζής επέµενε να κορνάρει στον µεσήλικο κύριο που έκλεινε τον δρόµο µε το αυτοκίνητό του προσπαθώντας να επιβιβάσει τη µητέρα του, µια κυρία που περπατούσε µε δυσκολία, ο γιος άφησε τη µαµά και άρπαξε τον ταξιτζή από τον λαιµό. Μπορεί και να τον έπνιγε αν δεν τον συγκρατούσαν δύο περαστικοί. «Τι δεν καταλαβαίνεις και κορνάρεις;» ούρλιαζε κατακόκκινος, στα πρόθυρα εµφράγµατος: «Δεν τη βλέπεις που δεν µπορεί να περπατήσει; Δεν τη βλέπεις;». Ο ταξιτζής αντί να βάλει το κεφάλι κάτω και να ζητήσει συγγνώµη προσπαθούσε να τον πλησιάσει και να τον χτυπήσει. Η ηλικιωµένη γυναίκα έκλαιγε. Λίγο πιο κάτω, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ένας οδηγός βγήκε από το αυτοκίνητό του και αντάλλαξε µπουνιές και σφαλιάρες µε τον οδηγό µιας µηχανής που έκανε σφήνες και που τον είχε (δικαίως) εκνευρίσει. Ο κόσµος παρακολουθούσε σαν να έβλεπε ψυχαγωγική παράσταση, κάποιοι µάλιστα γελούσαν. Μερικές ηµέρες µετά, περνώντας από τα Εξάρχεια, είδα δύο γυναίκες να ξεµαλλιάζονται. Δεν ξέρω γιατί, δεν έµεινα για να χειροκροτήσω το σόου, προσπέρασα νιώθοντας µια εξαιρετικά δυσάρεστη αίσθηση. Λειτούργησε, ως φαίνεται, σωρευτικά η ένταση που µου δηµιούργησαν οι προηγούµενες κλωτσοπατινάδες. Το ίδιο βράδυ είδα στην τηλεόραση το µπουνίδι που έπεσε στα µουσικά βραβεία. Δεν θέλω πια να ζω σε αυτή την πόλη, ανάµεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Τροµάζω στην ιδέα πως µπορεί να µε φέρουν και εµένα µε τις συµπεριφορές τους σε τέτοια κατάσταση ώστε να αντιδράσω µε τον ίδιο τρόπο. Εχω νιώσει κι εγώ τον τελευταίο καιρό την ανάγκη να σηκώσω το χέρι µου και να χτυπήσω τον οδηγό που π.χ. κόντεψε να µε παρασύρει µε το αυτοκίνητό του. Η καθηµερινότητα που ζούµε στην Αθήνα µπορεί να βγάλει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό µας. Και ήρθαν και οι τράπερ και οι στράπερ για να µας κάνουν καντάδα µε το «Μην τα βάζεις µαζί µας θα το µετανιώσεις/ δεν είσαι έτοιµος για τις επιπτώσεις». Για να εµπεδώσουµε ότι είµαστε όλοι µια ωραία ατµόσφαιρα!