Νένα Μεντή

«Δεν ξέρω. Θυμάμαι όταν μπήκε η Παξινού σαν δασκάλα μας στο τρίτο έτος στο Εθνικό μάς ρώτησε έναν-έναν γιατί γίναμε ηθοποιοί. Εφθασε σε μένα. Tης απαντώ: «Δεν ξέρω. Εσείς γιατί γίνατε, ξέρετε;». Εμεινε. Δεν απάντησε. Χτύπησε τα χέρια της και είπε: «Μάθημα». Είναι τελικά κάτι το αξεδιάλυτο. Μετρώ 52 χρόνια στο θέατρο. Αν δεν έκανα εγώ αυτή τη δουλειά θα είχα καταρρεύσει σε πολλές φάσεις της ζωής μου».

«Αμέ. Το εγκατέλειψα για τέσσερα χρόνια. Υστερα από διάφορα πράγματα που συνέβησαν στα επαγγελματικά μου αποφάσισα ότι δεν ήθελα πλέον να είμαι ηθοποιός. Αν μου έλειψε; Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ναι. Πέρναγα μια χαρά. Επαιζα και χαρτιά γιατί ήμουν μεγάλο χαρτόμουτρο και το διασκέδαζα. Αλλά έμεινα έγκυος. Ηθελα να κάνω ένα παιδί. Ημουν κοντά στα 36-37. Και με ένα παιδί δεν μπορούσα να ζήσω μια ζωή ανέμελη εγώ και το σαρκίο μου. Γιατί μόνη μου ζω με το τίποτα».

«Είθισται να είναι. Αλλά εγώ δεν ήμουν, γιατί είχα αυτοπεποίθηση από το σπίτι μου».

«Ποιος χώρος είναι αξιοκρατικός στην Ελλάδα για να είναι και το θέατρο; Είσαι νόστιμο κορίτσι, με ένα ωραίο σώμα που τα ψιλολές, έλα εδώ. Στην τηλεόραση, ακόμη χειρότερα».

«Πετυχαίνω καμιά φορά αυτά τα παιχνίδια με τα μοντέλα, με αυτές που ντύνονται, δεν ξέρω και πώς τα λένε ακριβώς. Είναι πιο κάτω και από την ντροπή. Λέω, πού θα φθάσει η κατινιά, το μπούλινγκ, οι ταπεινώσεις. Είκοσι χρόνων και στέκονται να τους ακούνε. «Mωρέ, βγάλε το τακούνι που φοράς και πέτα το στο κεφάλι τους». Αυτά βλέπω και απορώ πώς «δουλεύει» ο Παπαδιαμάντης που παίζω στο θέατρο».

«Απόλυτα. Αν δεις την έλλειψη ελπίδας, την πλήρη εγκατάλειψη… Είναι μια γυναίκα πανέξυπνη, το μυαλό της παίρνει τρομερές στροφές. Εχει έναν άνδρα που μπεκροπίνει και εκείνη τριγυρνά κάμπους και λαγκάδια και βουνά για να βρει βότανα που δίνει στους αρρώστους. Να έχει ένα κομμάτι ψωμί να δώσει στα παιδιά της. Ξαφνικά συλλαμβάνει ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία, καμία λύση, και αποφασίζει να πνίξει πρώτα το δικό της εγγόνι, που είναι κορίτσι και άρρωστο, για να το σώσει από τη μοίρα του. Και ύστερα προχωρά στους άλλους φόνους. Θα πω κάτι, μη με παρεξηγήσετε. Δεν ξέρω αν και τώρα πρέπει να έρχονται παιδιά στον κόσμο αυτόν. Γνωρίζουμε ότι το 2040, σε 22 χρόνια δηλαδή, αν δεν λυθεί το περιβαλλοντικό, τελειώσαμε. Εσείς βλέπετε να αλλάζει τίποτα; Ποιος θα τα αλλάξει; Ο Πούτιν; Ο Τραμπ;».

«Γιατί η τηλεόραση τα έχει φάει τα ψωμιά της στη μυθοπλασία. Και ήταν νομοτελειακό να συμβεί, γιατί δεν έκανε καμία προσπάθεια. Το βούλιαξε το πράγμα».

«Σας πληροφορώ ότι καμιά φορά είναι καλύτερα από τα ελληνικά. Γιατί έχω δει και ένα-δυο. Καλύτερες παραγωγές, ηθοποιοί εξαιρετικοί, που παίζουν πιο ζεστά, πιο ανθρώπινα. Δεν λέω να τους δώσουμε τα Οσκαρ, αλλά δεν ξέρω αν έχουμε κάτι καλύτερο στο δράμα, αν εξαιρέσεις την Παπαοικονόμου και τον Παπακαλιάτη».

«Οχι. Στη ζωή μου δύο φορές ψήφισα. Μία φορά το 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ και «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Θα έλεγα ότι είμαι εξωκοινοβουλευτική, χωρίς να ανήκω σε ομάδες κ.τ.λ.».

«Η Αριστερά βγήκε υποσχόμενη κάποια πράγματα, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει. Να μου πεις, τι σημαίνει «νομίζω»… Δεν επιτρέπεται να νομίζεις. Εδώ δεν νόμιζα εγώ που δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε γνώστης, ούτε μέσα στις Ηνωμένες Ευρώπες. Από τη στιγμή πάντως που κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τα κάνει, έπρεπε να παραιτηθεί. Οχι να φορτωθεί αυτή την ντροπή, αυτή τη φάρσα απέναντι στους φτωχούς».

«Αποκλείεται να είπα τέτοιο πράγμα. Είναι σαν να λες ότι δεν σου αρέσει το νερό. Εχω ερωτευτεί πάρα πολύ στη ζωή μου, έως και επικίνδυνα. Απλά ταλαιπωρήθηκα πολύ. Και αυτό δεν μου άρεσε. Ελεγα «πώς την πάτησα εγώ, με αυτόν τον χαρακτήρα;». Γιατί ο έρωτας ταλαιπωρία είναι. Οπότε, ας περάσει γρήγορα, να έρθει το σημαντικότερο, η αγάπη».

«Ελένη είμαι βαπτισμένη. Και μάλιστα Ελένη-Ζωή. Εχω δύο πολύ ωραία ονόματα. Αλλά μικρούλα δεν μπορούσα να το πω το Ελένη. Νένα, Νένα, μου έμεινε».