Εχω μια απορία. Ολοι αυτοί που θεωρούν χρέος τους να διαδηλώνουν εναντίον του πολέμου (έτσι, γενικά και αόριστα, «τσουβαλιάζοντας» Αμερικανούς, Ρώσους, Ουκρανούς, Δυτικοευρωπαίους κ.τ.λ.) θεωρούν ότι σωστά γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου; Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι κατά των παρελάσεων, στρατιωτικών και άλλων, και το ξέρω ότι γενικά δεν χαίρονται με το τελετουργικό της ημέρας. Δεν αποκλείω κάποιοι να ήταν και μεταξύ εκείνων που λίγα χρόνια πριν διέκοψαν μια παρέλαση τρέποντας σε φυγή τους επισήμους – με πρώτο τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αείμνηστο Κάρολο Παπούλια. Αλλά η απορία μου δεν αφορά τις παρελάσεις, που άλλωστε δεν είναι και του γούστου μου: αφορά το τι στάση πρέπει να έχουμε απέναντι στον εορτασμό μιας πράξης πολεμικής, όπως ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, για να είμαστε απολύτως συμβατοί με την κυρίαρχη ιδεολογία των ίσων αποστάσεων απέναντι σε πολέμους. Μπορούμε να γιορτάζουμε τον μεγάλο αγώνα του Εθνους μας ή θα ήταν καλύτερα να μαζευόμαστε στο Σύνταγμα και να τραγουδάμε εναντίον των Κολοκοτρώνηδων και των Σουλτάνων δείχνοντας την αγάπη μας για την ειρήνη;
Δεν θέλω να κρυφτώ από την ευθύνη της προσωπικής τοποθέτησης. Μετά από διακόσια χρόνια επετείων και μνημόσυνων και με βάση τη στάση αρκετών συμπατριωτών μας απέναντι στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, μάλλον θα ήταν προτιμότερο το δεύτερο: αρκετά με τα «σε γνωρίζω από την όψη», φτάνουν τα πολεμικά εμβατήρια, νισάφι με τις αναφορές σε θυσίες στο Μεσολόγγι και σφαγές στη Χίο. Τώρα ας μαζευόμαστε όλοι και ας τραγουδάμε κατά των πολέμων. Και πάντα υπέρ της ειρήνης. Και της αλληλεγγύης των λαών – μην ξεχνιόμαστε. Και οι άνθρωποι φεύγουν, και εμείς δεν αντιδρούμε. Και μάθαμε να ξεχνάμε. Και να μένουμε μόνοι – ωραία τα λέει η Νατάσσα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
