Στον δωδέκατο κύκλο του «American Horror Story», της σειράς τρόµου του Ράιαν Μέρφι, ανάµεσα σε ξεκοιλιάσµατα, αποκεφαλισµούς και άλλα τέτοια, υπάρχει και µια αστεία σκηνή: Ανεργη γυναίκα διαβάζει αγγελία σύµφωνα µε την οποία «ζητούνται µέντιουµ» και σπεύδει να καπαρώσει τη θέση.
«Ξέρεις να ρίχνεις τα ταρό;» τη ρωτάει η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης (την ερµηνεύει η σταρ του Μπρόντγουεϊ Πατ Λου Πον). «Οχι» απαντά αµήχανα. «Πάρε», της δίνει µια τράπουλα και ένα manual: «Αν ως αύριο έχεις πιάσει τον τρόπο που λειτουργούν, αρχίζεις δουλειά». «Οµως δεν µε ρωτήσατε αν είµαι µέντιουµ». «Το γνωρίζω ήδη, δεν υπάρχουν µέντιουµ. Αν υπήρχαν, θα είχαν βγάλει εκατοµµύρια στο χρηµατιστήριο».
Αριστοτεχνικό το άδειασµα εκείνων που κερδίζουν τα προς το ζην προβλέποντας τα απρόβλεπτα, δηλαδή κοροϊδεύοντας τους εύπιστους και τους απεγνωσµένους. Οταν προσφάτως µού ενεχείρισαν διαφηµιστικό φυλλάδιο για το «Μεγάλο και σηµαντικό µέντιουµ και πνευµατιστή κ. Ματσαγκούµπα» φαντάστηκα τον εαυτό µου ως κοµπάρσο σε σίριαλ του Μέρφι. Εναν από εκείνους τους αφελείς που κάθονται στο βάθος του πλάνου, πίσω από τον πρωταγωνιστή που περιµένει στον προθάλαµο του κ. Ματσαγκούµπα. Ή του κ. Φοφαλάνα. Ή της κυρίας Γκαρουµπαγκάνγκου. Οπως, τέλος πάντων, λένε κάθε µεταµοντέρνο µάγο που είναι εδώ «για να κάνω τους ερωτευµένους καλύτερα από πριν. Να κάνω αγνώστους µεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευθούν. Να λύσω σηµαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχοµένου. Επίσης δίνω πανίσχυρο φυλακτό για προστασία».
Παλαιότερα απορούσα για τους αφελείς που τους εµπιστεύονται. Οσο µεγαλώνω και κατανοώ τις φοβίες, τα άγχη, τις αδυναµίες και την απόγνωση των ανθρώπων γίνοµαι πιο επιεικής: Τελικά είναι εύκολο και τα πιο έξυπνα πουλιά να πέσουν θύµατα επιτηδείων αν τα πλευρίσουν σε στιγµή αδυναµίας. Είµαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσµο που θα ζητούσα από κάποιον να µου πει το µέλλον µου. Οµως, έπειτα από µικρή έρευνα που έκανα στο Διαδίκτυο αναζητώντας πληροφορίες για το σηµερινό κείµενο, βοµβαρδίζοµαι από µηνύµατα µε προσφορές για χαρτοµαντεία, βοτσαλοµαντεία, νεροµαντεία, πυροµαντεία και ό,τι άλλο µε δεύτερο συνθετικό το µαντεία διαθέτει η αγορά.
Για να υπάρχει τέτοια προσφορά δεν µπορεί παρά να υπάρχει και ζήτηση. «Η τάδε (ονόµατα δεν λέµε, οικογένειες δεν θίγουµε) πήγε σε µία εξαιρετική επαγγελµατία που της τα βρήκε όλα» µου είπε φίλη, για να συµπληρώσει «και εγώ θα πήγαινα, έτσι για πλάκα». Για πλάκα; Προ µηνών «οικιακή βοηθός που υποδυόταν το µέντιουµ ξεγέλασε δύο γυναίκες σε απάτη που τους στοίχισε 120.000 ευρώ». Να ήταν οι µόνες!
Μια ολόκληρη βιοµηχανία προβλέψεων, όπως εύκολα διαπιστώνει καθένας µε ένα απλό googlάρισµα, δουλεύει εις βάρος µας. «Ψυχαγωγία κάνουµε, γλύκα» λέει η Πάτι Λου Πον του «American Horror Story» στο υποψήφιο ψευτοµέντιούµ της, «καρναβαλικό θέαµα προσφέρουµε. Είναι πιο φτηνό από τον ψυχίατρο». «Μου ζητάς να κοροϊδεύω απεγνωσµένα άτοµα που ζητούν βοήθεια;». «Απλώς να τους λες αυτό που θέλουν να ακούσουν». Ετσι πάει. Ασηµώνουµε λοιπόν κι εµείς για να ακούσουµε αυτό που θέλουµε να ακούσουµε. Και έπειτα έρχεται ένα µέλλον, το πεπρωµένο, η µοίρα, όπως θέλετε το ονοµάζετε, που κανείς δεν µπορεί να το προβλέψει, και µας υπενθυµίζει πώς είναι η αληθινή ζωή. Τραγικωµωδία!
