Συναντηθήκαμε «ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη». Σε ένα από τα µικρά café που στεγάζονται στα παλιά σπίτια της Πλάκας, το ατµοσφαιρικό «Γιασεµί». Το διάλεξαν η Γωγώ και η Αλεξάνδρα «γιατί είναι όμορφα και είναι και ήσυχα, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε χωρίς ενοχλήσεις». Καθισμένος στην εσωτερική αυλή με τα λουλούδια και τα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα σκεφτόμουν πως ο αναπαλαιωμένος χώρος έμοιαζε ιδανικό σκηνικό για τη μουσική που παρουσιάζουν τα δύο κορίτσια. Είχε τη λαϊκή, νοσταλγική, ρετρό ομορφιά που έχουν και τα τραγούδια τους, τρυφερές μελωδίες με ρίζες στην Ανατολή, στις χαμένες πατρίδες, στην Καππαδοκία αλλά και στα Βαλκάνια. Βεβαίως, στην περίπτωση των Müzikal Ifade, του ντουέτου που έφτιαξαν το 2015 η Γωγώ Μπατσικούρα και η Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου, το ζητούμενο δεν είναι μία μουσειακή προσέγγιση-παρουσίαση των τραγουδιών που άκουγαν οι πρόγονοί μας, αλλά η έρευνα, η καταγραφή και η διάδοση μουσικών παραδόσεων που αποτελούν πολύτιμες στιγμές στην αδιάσπαστη συνέχεια του πολιτισμού μας. Που μπορούν και σήμερα να τέρψουν και να συγκινήσουν τον σύγχρονο ακροατή, ακόμη και τα νεανικά ακροατήρια που έχουν άλλου είδους ακούσματα. «Μουσική έκφραση» σημαίνει το όνομα του συγκροτήματός τους στα ελληνικά. Αυτή η ανάγκη για έκφραση έφερε κοντά τη Γωγώ και την Αλεξάνδρα, οι οποίες μερικά χρόνια πριν ξεκίνησαν να πιουν έναν καφέ και να πουν τα δικά τους και από τότε δεν σταμάτησαν να συνεργάζονται. Προ ημερών κυκλοφόρησαν και το πρώτο CD τους με πρωτότυπες συνθέσεις βασισμένες σε παραδοσιακά ακούσματα. Αυτή ήταν και η αφορμή για τη συνάντησή μας και για μια συζήτηση για την τέχνη και για τη συγκινητική ομορφιά που πλημμυρίζει τη ζωή σου όταν κάνεις ή όταν ακούς καλή μουσική.
Πώς, αλήθεια, συναντηθήκατε εσείς οι δύο; Και πώς αποφασίσατε να συνεργαστείτε;
Γωγώ Μπατσικούρα: «Συνεχίζαμε τις μουσικές σπουδές μας στο Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα. Είπαμε να συναντηθούμε για έναν καφέ και για να παίξουμε λίγη μουσική».
Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου: «Στο σπίτι μου».
Γ.: «Πάντα στο σπίτι της, γιατί εγώ μπορώ να κουβαλήσω πιο εύκολα το σάζι μου, και γιατί εκεί η Αλεξάνδρα κρύβει έναν μικρό θησαυρό, μια (σχεδόν) ολόκληρη ορχήστρα».
Αλεξάνδρα: «Είναι η προίκα μου!» (γέλια).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
