Η Μπερναρντίν Εβαρίστο ήταν ανέκαθεν μια μαχόμενη γυναίκα. Προορισμένη για την αορατότητα από όταν μεγάλωνε σε μια λευκή γειτονιά του νότιου Λονδίνου τη δεκαετία του ’60, έβαζε πάντα στο επίκεντρο των αγώνων της καθεμία από τις υποεκπροσωπούμενες πτυχές της ταυτότητάς της, «…ούσα γυναίκα, έγχρωμο άτομο, με καταβολές από την εργατική τάξη και μελαψούς μετανάστες και πρόσφατα μεγαλύτερη γυναίκα», όπως γράφει στο πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο «Μανιφέστο. Πώς να μην τα παρατάς ποτέ» (εκδ. Gutenberg, μτφρ. Ρένα Χατχούτ).
Δεν ήταν κάτι που την κράτησε πίσω, αλλά που την οδήγησε τελικά και στο βραβείο Booker το 2019, γεγονός που την κατέστησε την πρώτη μαύρη γυναίκα στην οποία αποδόθηκε αυτή η τιμή. Στο νέο βιβλίο της αναλύει διεξοδικά την πορεία της από το σπίτι της πολύτεκνης, μεικτής οικογένειας (μητέρα Αγγλίδα, πατέρας Νιγηριανός) που δεχόταν επιθέσεις από εξοργισμένους γείτονες μέχρι τη βραδιά της απονομής, όταν περπάτησε χέρι-χέρι με τη Μάργκαρετ Ατγουντ, με την οποία κέρδισαν από κοινού το πολυπόθητο βραβείο – εκείνη για το αριστουργηματικά πολυπρισματικό «Κορίτσι, Γυναίκα, Αλλο» (εκδόσεις Gutenberg). Το μανιφέστο της, μια λέξη με ειδική βαρύτητα που σε προδιαθέτει για μια διακήρυξη με επαναστατικό χαρακτήρα, είναι επί της ουσίας μια απάντηση σε ένα ερώτημα που απευθύνεται σταθερά σε άτομα σαν εκείνη. Πώς χτίστηκαν αυτά τα ακλόνητα θεμέλια της δημιουργικότητας μέσα από αναμνήσεις και αναστοχασμούς πάνω στη ζωή της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
