Μπαλμόραλ: Το κάστρο των γαλαζοαίματων

Το 1848 η βασίλισσα Βικτώρια επισκέφθηκε την εξοχή δυτικά του Αμπερντίν και την ερωτεύθηκε. «Ολα μοιάζουν να αποπνέουν ελευθερία και ειρήνη» σχολίασε κοιτώντας γύρω της το τοπίο, ένα από τα πιο ειδυλλιακά της Σκωτίας. Τόσα χρόνια μετά και η ομορφιά του Royal Deeside, όπως έχει ονομαστεί η περιοχή, παραμένει αναλλοίωτη. Εκεί, στα λιβάδια και στους λόφους γύρω από τον ποταμό Ντι, ανάμεσα στα χωριά Μπάνκορι και Μπρέμαρ, στην αρχή του Cairngorms National Park, η φύση διατηρεί πάντα τη γενναιοδωρία και την κομψότητα που εντυπωσίασαν τη θρυλική εστεμμένη. Οχι μόνο εκείνη. Και η σημερινή βασίλισσα της Αγγλίας, η Ελισάβετ Β΄, έχει έρωτα γι’ αυτή την ξεχωριστή γωνιά του βασιλείου της. Εκεί, στο Κάστρο Μπαλμόραλ, επιστρέφει όποτε μπορεί (κυρίως τα καλοκαίρια) για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τους αγαπημένους της περιπάτους στους κήπους και στα δάση που περιβάλλουν την ιδιοκτησία της. Εκεί βρέθηκα κι εγώ, μία κάθε άλλο παρά καλοκαιρινή αλλά πολύ συνηθισμένη για τον δύστροπο και συχνά αγέλαστο καιρό της Βρετανίας, βροχερή ημέρα. Οταν μιλάω για βροχή, εννοώ για καταρράκτες που έπεφταν με δύναμη από τον ουρανό και που σχεδόν δεν μας άφηναν να δούμε τι συνέβαινε έξω από το αυτοκίνητο. Ακόμα και έτσι, όπως το πράσινο, το πορτοκαλί και το κόκκινο των δέντρων (ήταν αρχές φθινοπώρου) φρεσκοπλυμένα άστραφταν και μοσχομύριζαν, δεν μπορούσες να μην απορήσεις για το πόση ομορφιά έχει χαρίσει η φύση σε ορισμένα μέρη. Και να συμφωνήσεις απόλυτα με τη μεγαλειοτάτη: «Ολα μοιάζουν να αποπνέουν ελευθερία και ειρήνη».

Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου, περιμένοντας να σταματήσει η βροχή. Μισή ώρα αργότερα συνεχίσαμε για να δούμε με έκπληξη τον γεμάτο μέχρι πρότινος σύννεφα ουρανό να ανοίγει και να αφήνει από μια ρωγμή λίγο από το πορτοκαλοκόκκινο του ήλιου που έδυε να φωτίσει τον δρόμο μας. Μεταφυσικές εικόνες, που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Φτάσαμε στην καγκελόφραχτη είσοδο του Κάστρου Μπαλμόραλ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο κατάλληλα διαμορφωμένο πάρκινγκ και, αν και η ώρα ήταν μάλλον περασμένη και γνωρίζαμε ότι δεν θα το βρίσκαμε ανοιχτό, αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια. Ημασταν άτυχοι. Ηταν κλειστό και θα ήταν κλειστό για όλη την επόμενη εβδομάδα καθώς, όπως μας ενημέρωσε ο φύλακας που μόλις μας είδε να πλησιάζουμε βγήκε θορυβημένος από το σπιτάκι του, «αυτές τις ημέρες βρίσκεται εδώ η μεγαλειοτάτη, και οι επισκέψεις δεν επιτρέπονται για λόγους ασφαλείας». Είδαμε από μακριά τις κορυφές των μικρών πύργων του κάστρου να ξεχωρίζουν ανάμεσα στα δέντρα που σαν πυκνό τείχος το περιτριγύριζαν, πήραμε μερικές τζούρες καθαρού και μοσχομυριστού αέρα και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο με σκοπό να αναζητήσουμε κατάλυμα για το βράδυ στο κοντινότερο χωριό. Την επομένη θα συνεχίζαμε τη γνωριμία μας με την περιοχή.