Ηταν η εποχή του Υδροχόου και ο Νόρμαν Μέιλερ έγραφε για αυτήν. Για την ανάδυση του Τζον Κένεντι το 1960. Για την αντιπολεμική πορεία στο Πεντάγωνο το 1967. Για το μακελειό των συγκρούσεων έξω από το εθνικό συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο το 1968. Βραβευμένος μόλις με το Πούλιτζερ, ο μεγάλος αμερικανός συγγραφέας βρισκόταν το Σάββατο, 5 Ιουλίου 1969, στο Κέντρο Επανδρωμένων Πτήσεων στο Χιούστον για να παρακολουθήσει τη συνέντευξη Τύπου της ομάδας των αστροναυτών που 11 ημέρες αργότερα επρόκειτο να εκτοξευθούν στο φεγγάρι. Πρωτοείδε τον Νιλ Αρμστρονγκ, τον Μπαζ Ολντριν και τον Μάικλ Κόλινς σε «ένα πλαστικό κουτί μήκους τεσσάρων μέτρων, πλάτους τριών μέτρων και ύψους τριών μέτρων» προορισμένο να τους προστατεύσει από τη μετάδοση μικροβίων, θα σημείωνε στο «LIFE» αργότερα, τον Νοέμβριο του 1969. Ο Αρμστρονγκ, που «παρέδιδε τις λέξεις του με τη χαρά που ένα λαγωνικό θα άφηνε να του τραβήξουν κρέας από τα δόντια» ήταν εν τούτοις «σε επαφή με κάποια χορδή του Σύμπαντος που άλλοι δεν σκέφτονταν καν να παίξουν». Ο Ολντριν τού φαινόταν «αξιόπιστος σαν τρακτέρ, αλλά με την ισχύ άρματος μάχης, μονότονος, σχεδόν βαρετός, αλλά με μια ιδέα απροσδόκητου». Ο Κόλινς «είχε ένα προσωπικό στυλ που όφειλε περισσότερα στον [Φράνσις Σκοτ] Φιτζέραλντ». Από τη γραφειοκρατική τους διάλεκτο που «θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε γλώσσα προγραμματισμού υπολογιστών σαν τη Fortran, την Cobol ή την Algol» δεν ξέφευγαν συχνά και οι δημοσιογράφοι έμειναν μάλλον δυσαρεστημένοι, «σαν βαρετή πρες κόνφερανς όπου μια εταιρεία είχε αποκαλύψει ένα νέο και όχι πολύ σπουδαίο προϊόν». Εκείνος όμως πίστευε πως είχε διακρίνει την ψυχολογία των αστροναυτών: ήταν οι εκπρόσωποι του αιώνα, ενός αιώνα θριάμβου επί της φύσης αλλά και θανάτου και καταστροφής, «ενός αιώνα που επιτάχυνε – προς μια άγνωστη μεταφυσική κατεύθυνση». Στις 20 Ιουλίου 1969 ο αιώνας αυτός θα προσεδαφιζόταν στη Θάλασσα της Ηρεμίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
