Τα παλιά χρόνια, τότε που η τούρτα γενεθλίων ήταν αµυγδάλου ή σεράνο (δεν είχες άλλη επιλογή), τα γενέθλια των παιδιών ήταν απλή υπόθεση: Καλούσε η µαµά δυο-τρεις συµµαθητές (εκείνους µε τους οποίους κάναµε πιο στενή παρέα) και ένα-δυο ξαδέλφια µε τους γονείς τους, έκανε Greek style σπιτική πίτσα (µε το παχύ, ψωµώδες ζυµάρι) και λουκανικοπιτάκια, παράγγελνε ή σκάρωνε και µια τούρτα και αυτό ήταν. Σβήναµε τα κεράκια και καθένας στο σπίτι του. Σήµερα, την εποχή που η τούρτα είναι σε σχήµα υποβρυχίου, αερόστατου ή διαστηµοπλοίου και περιέχει µους φραγκοστάφυλο, επικάλυψη από γλάσο gianduja και διακοσµητικές λεπτοµέρειες από χρωµατισµένη ζαχαρόπαστα και βρώσιµα λουλούδια, τα παιδικά γενέθλια έχουν γίνει για τους γονείς βραχνάς. Υπόθεση που δηµιουργεί άγχος σαν αυτό που προκαλούν προαιώνια ερωτήµατα του στυλ: «Τι θα σπουδάσει το παιδί όταν θα µεγαλώσει;».
Παρακολουθώντας φίλους να διοργανώνουν τα γενέθλια του γλυκύτατου επτάχρονου γιου τους αισθάνθηκα ευτυχής που το παιδί δεν ήταν δικό μου. Επί εβδομάδες έτρεχαν για να εξασφαλίσουν τον κατάλληλο παιδότοπο. Που και να είναι καλαίσθητος ως χώρος και να χωράει τους 40 συμμαθητές του μικρού (ως γνωστόν, τώρα προσκαλείται όλη η τάξη) και τους γονείς που θα τους συνοδεύουν και να μη στοιχίζει μια περιουσία. Το πιο οικονομικό που κατάφεραν ήταν να μην ξεπεράσουν για ένα πάρτι των δύο-τριών ωρών τα 900 ευρώ. Ρώτησα γιατί με αυτά τα χρήματα δεν έπαιρναν το παιδί να πάνε για τρεις ημέρες στη Ρώμη, στη Βιέννη, στο Βερολίνο… Και καλύτερα θα περνούσαν οι μεγάλοι και θα έβλεπε κάτι καινούργιο ο μικρός. Μου απάντησαν πως όσο και αν οι γονείς προτιμούσαν το ταξιδάκι, ο γιος προτιμάει το πάρτι στον παιδότοπο, γιατί «έτσι κάνουν όλα τα παιδιά σήμερα». Η αλήθεια είναι πως όταν κάνουν όλα τα παιδιά έτσι, δεν μπορείς εύκολα να ζητήσεις από το δικό σου το παιδί να συμπεριφέρεται αλλιώς. Αλλά, τόσα λεφτά πεταμένα για μια εκδήλωση που όταν μεγαλώσει μετά βίας θα θυμάται; Και δεν είναι μόνο τα πάρτι του παιδιού, είναι και τα πάρτι όπου το έχουν προσκαλέσει, που μπορεί να είναι και δύο και τρία κάθε εβδομάδα.
«Τουλάχιστον οι μικροί παίζουν» έλεγαν φίλοι που έχουν τρία παιδιά σε διαφορετικές ηλικίες και δεν προφταίνουν να τρέχουν από παιδότοπο σε παιδότοπο: «Ενώ εμείς ξεροσταλιάζουμε περιμένοντας να τελειώσει το πάρτι. Και αναγκαζόμαστε να κάνουμε παρέα με μαμάδες και μπαμπάδες που κανονικά δεν θα τους λέγαμε ούτε «καλημέρα»». Μιλάμε, δηλαδή, για ένα μαρτύριο το οποίο ο γονιός πληρώνει ακριβά – και στην κυριολεξία και μεταφορικά. Και που δεν αποτελεί καν ποιοτική διασκέδαση για το παιδί του. Κάτι δεν γίνεται καλά; Τον καιρό που η ανθηρή βιομηχανία των προκάτ γενεθλίων μάς σερβίρει την εντυπωσιακή μεν αλλά τυποποιημένη τούρτα της, η απλή, ξεπερασμένη σεράνο, τα λουκανικοπιτάκια και η mama’s ψωμοπίτσα παραμένουν αξεπέραστες νοστιμιές για εμάς που κάποτε τις δοκιμάσαμε. Μήπως να σερβίραμε εκείνη τη συνταγή και στα παιδιά μας;
