Μόνο για ενηλίκους

Ενα adults only hotel, δηλαδή ένα ξενοδοχείο για ενηλίκους, όπου δεν επιτρέπεται η είσοδος σε ανηλίκους, ακούγεται κάπως.
Ο αποκλεισμός των παιδιών από τις ζωές μας έχει για ορισμένους την αίσθηση του ακοινώνητου, του μισανθρωπικού και του μικρόψυχου. Κυρίως για εκείνους που έχουν αποκτήσει δικά τους παιδιά και που έχουν μάθει να μοιράζονται μαζί τους την καθημερινότητά τους. Και για εκείνους που δηλώνουν πως αγαπάνε τα παιδιά και δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να γίνουν γονείς. Αν και ομολογώ πως τον διαχωρισμό ανάμεσα σε όσους τα αγαπάνε και σε όσους δεν τα αγαπάνε δεν τον καταλαβαίνω ακόμα κι εγώ που δεν ονειρεύτηκα και δεν επιδίωξα ποτέ την πατρότητα. Πώς γίνεται να μην αγαπάς ένα παιδί, ακόμα και αν δεν είναι δικό σου; Μπορεί βεβαίως να μην το αντέχεις. Κακά τα ψέματα, γι’ αυτό συνήθως φταίνε οι γονείς με την προβληματική ανατροφή που δίνουν στα βλαστάρια τους.
Μια τέτοια περίπτωση έζησα στις πρόσφατες διακοπές μου, πέντε ημέρες σε ένα ξενοδοχείο, και τις πέντε παρέα στην πισίνα με δύο παιδάκια που από κάποια στιγμή και έπειτα ευχαρίστως τα έπνιγα. Μαζί και τους γονείς τους. Οι οποίοι έπιαναν από μια ξαπλώστρα και βυθίζονταν στα tablets τους, αδιαφορώντας για τον χαλασμό που προκαλούσαν τα αφηνιασμένα βλαστάρια τους σε έναν χώρο κοινόχρηστο, όπου οι υπόλοιποι πηγαίναμε για να ηρεμήσουμε και να χαλαρώσουμε.
Οι μικροί ούρλιαζαν ασταμάτητα, κυνηγιόντουσαν ανάμεσα στις ξαπλώστρες, οχυρώνονταν πίσω από τις καρέκλες και τα τραπέζια, πηδούσαν στο νερό κάνοντας «βόμβες»… Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα «καμένες» οικογένειες, απόρησα όμως και πάλι για την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, τη γαϊδουριά ανθρώπων σαν τον κύριο και την κυρία Μουλαρίδου (έτσι βαφτίσαμε τους γονείς των ταραξιών) που διαπαιδαγωγούν (δηλαδή καταστρέφουν) τις γενιές του μέλλοντος. Το αμέσως επόμενο ξενοδοχείο όπου βρέθηκα συνεχίζοντας τις ολιγοήμερες διακοπές μου ήταν adults only. Εντελώς συμπτωματικά. Ούτε το είχα επιδιώξει, ούτε είχα προσέξει, όταν μερικές εβδομάδες πριν το έκλεινα μέσω Διαδικτύου, την «ιδιαιτερότητά» του. Να σας πω πως μου κακόπεσε; Ψέματα θα πω. Αντιθέτως ησύχασαν τα αφτιά μου και ηρέμησε η ψυχή μου, και στην πισίνα όπου επικρατούσε παχιά σιωπή ακόμα και όταν δεν ήμουν μόνος, και την ώρα που πρωινού όπου τα ζευγάρια και οι παρέες που κάθονταν στα διπλανά τραπέζια μιλούσαν χαμηλόφωνα και δεν ούρλιαζαν «δεν θέλω αβγόοοοοοοοοο!», δεν πετούσαν τα μαχαιροπίρουνά τους στο πάτωμα, δεν έτρεχαν γύρω-γύρω τσιρίζοντας. Εξακολουθώ να θεωρώ πως «τα παιδιά είναι ευτυχία», δεν σας κρύβω όμως πως εγώ εφέτος την ευτυχία την έζησα για λίγο σε ένα αποστειρωμένο adults only περιβάλλον. Φταίει που μεγαλώνω και γίνομαι όλο πιο δύσκολος; Φταίει που ως γονείς γινόμαστε όλο και πιο επιεικείς ή όλο και πιο αδιάφοροι, και τα παιδιά μας τα κάνουμε όλο και πιο κακομαθημένα; Αναρωτιέμαι.