O Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείµ µάς υποδέχεται στο νέο διοικητικό κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στην οδό Φίλωνος 45, το «Μαρινάκειον Μέλαθρον». Εναντι του Ιερού Καθεδρικού Ναού της Αγίας Τριάδας, το νεοκλασικό κτίριο, έργο του τραπεζίτη Μποδοσάκη, χτισµένο τον 19ο αιώνα, ανακαινίστηκε πλήρως και διαρρυθµίστηκε µε δωρεά του Βαγγέλη Μαρινάκη, εις µνήµην του πατέρα του, Μιλτιάδη, µε τα εγκαίνιά του να πραγµατοποιούνται παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύµου και της Αθανασίας Μαρινάκη, την Κυριακή 4 Δεκεµβρίου.
Ο Σεβασµιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς µάς περιµένει στον πρώτο όροφο, στο γραφείο του. Ακουµπισµένο ανοιχτό µπροστά του βρίσκεται ένα laptop. «Ο Μητροπολίτης είναι άνθρωπος της τεχνολογίας» αναφέρει στενός του συνεργάτης, ενώ του παραδίδει ένα έγγραφο να διαβάσει. Πράγµατι, ο ίδιος επιτελεί ένα ακούραστο έργο.
Σεβασµιότατε, η Μητρόπολή σας αναπτύσσει ένα πλούσιο φιλανθρωπικό έργο που απλώνεται σε πολλούς τοµείς: από τα συσσίτια τα οποία καλύπτουν χιλιάδες ανθρώπους καθηµερινά, τη λειτουργία του γηροκοµείου, το εκπαιδευτικό έργο, αλλά και µια µέριµνα που επεκτείνεται στους τοµείς των ενοικίων, των φαρµάκων και του ρουχισµού των συνανθρώπων µας.
«Πράγµατι. Αλλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσουµε κάτι. Η Εκκλησία, ξέρετε, δεν είναι υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών ούτε ΜΚΟ προσφοράς κοινωνικού έργου. Η Εκκλησία είναι σώµα Χριστού που έναν µόνο σκοπό έχει: να µας ανοίξει από εδώ, από τη γη, τις πύλες της βασιλείας του Θεού και να µας καταστήσει όλους ναούς του Αγίου Πνεύµατος – γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ναός του Θεού. Αυτό το κατορθώνει µέσα από τα αγιαστικά της µέσα, τα µυστήριά της, τη διδασκαλία της, το ήθος της, κυρίως όµως µε τον τρόπο υπάρξεώς της που είναι αγιο-πνευµατικός. Προκύπτουσα λοιπόν από τα παραπάνω πραγµατικότητα είναι η διακονία των ενδεών και των εχόντων ανάγκη. Ξέρετε, ο ίδιος ο Χριστός µας έχει πει ότι µπορούµε να τον δούµε µετά την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους ουρανούς στα πρόσωπα των αδελφών Του, των ελαχίστων. Για αυτό λοιπόν η Εκκλησία προσφέρει την αγάπη σε κάθε άνθρωπο που το έχει ανάγκη».
©Ανδρέας Σιμόπουλος
Οι ανάγκες φαντάζοµαι είναι ιδιαίτερα αυξηµένες στους χαλεπούς καιρούς που ζούµε.
«Εδώ έχουµε το µεγάλο λιµάνι του Πειραιά, εδώ καταλήγουν οι µεγάλες µεταναστευτικές ροές, που πλέον είναι δύσκολο να περιοριστούν γιατί η γη έγινε µια γειτονιά. Πρέπει να σας πω ότι αυτή τη στιγµή στο λιµάνι διαµένουν 300 άστεγοι. Είναι µεγάλος ο πόνος και η Μητρόπολη προσπαθεί να ανταποκριθεί. Εχω ένα όραµα για τη δηµιουργία µιας Στέγης Αστέγων. Εχουµε εντοπίσει ένα κτίριο στην οδό Φίλωνος. Απαιτείται 1,5 εκατ. ευρώ για την αγορά του, χρήµατα τα οποία ως Μητρόπολη δυστυχώς δεν διαθέτουµε. Προσπαθούµε µέσα από δωρητές. Ξέρετε, εµείς δεν ζητάµε χρήµατα, ζητάµε το έργο. Δηλαδή να αγοραστεί το κτίριο, να εξοπλιστεί και εµείς να το λειτουργήσουµε. Δεν χρειάζεται να µας παραχωρηθεί καν η ιδιοκτησία του, τη χρήση θέλουµε. Προς το παρόν προσπαθούµε να αντιµετωπίσουµε το ζήτηµα µε τη µίσθωση ξενοδοχείων: να έχουν µία στέγη οι άστεγοι τις κρύες ηµέρες του χειµώνα ή τις πολύ ζεστές του καλοκαιριού. Εχουµε ακόµη το γηροκοµείο όπου περιθάλπουµε 200 γέροντες τρίτης και τέταρτης ηλικίας, εκ των οποίων 100 τετραπληγικούς και κατάκοιτους. Αγωνιζόµαστε πάρα πολύ σκληρά σε µια δύσκολη εποχή. Οπως σας είπα, το έργο της Εκκλησίας είναι συγκεκριµένο, πνευµατικό. Αλλά όπως λέει και ένας µεγάλος διανοητής, ο Ντοστογέφσκι, το ψωµί το δικό µου είναι υλικό θέµα, το ψωµί του διπλανού µου, του πτωχού, είναι έργο πνευµατικό. Εµείς έτσι το βλέπουµε, ως µια διακονία στους αδελφούς µας, τους ελαχίστους. Αύριο 19 Δεκεµβρίου λοιπόν διοργανώνουµε την καθιερωµένη µας πλέον εκδήλωση στο Δηµοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου εξαίρετοι τραγουδιστές θα τραγουδήσουν αφιλοκερδώς. Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν από αυτή την εκδήλωση θα κατευθυνθούν για την ανακούφιση των αδελφών µας τις ηµέρες των Χριστουγέννων, καθώς στις 22 Δεκεµβρίου στις 9.00 το πρωί στον Ναό του Αγίου Νικολάου θα µοιράσουµε τρόφιµα και δέµατα αγάπης σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό το πράττουµε κάθε χρόνο, Χριστούγεννα και Πάσχα. Ξέρετε, ζούµε σε µια πολύ δύσκολη εποχή, στην οποία η περιρρέουσα ατµόσφαιρα δεν είναι καλή. Εχει επηρεαστεί η διάθεση για δωρεές».
Φαντάζοµαι αναφέρεστε στην υπόθεση της «Κιβωτού». Θα ήθελα ένα σχόλιό σας.
«Κοιτάξτε, θα σας πω την άποψή µου όχι ως επίσκοπος, αλλά ως απλός έλλην πολίτης. Ηταν µεγάλο λάθος του πατρός Αντωνίου να πολλαπλασιάσει το έργο αυτό πέραν της ενορίας του. Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν είχε την κατάλληλη παιδεία. Εδώ θέλω να σας θυµίσω ότι στον νοµικό µας πολιτισµό πέρα από το τεκµήριο της αθωότητας, το βάρος της αποδείξεως το φέρει ο καταγγέλλων και όχι ο καταγγελλόµενος, γεγονός το οποίο στις ηµέρες µας δείχνουµε να το αγνοούµε εντελώς, πράγµα απαράδεκτο. Για να επιστρέψω στην υπόθεση, ο πατήρ Αντώνιος έκανε ένα έργο σηµαντικό στην ενορία του, στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Ακαδηµίας Πλάτωνος, άλλα έπρεπε να µείνει µέχρι εκεί. Δεν είχε την τεχνογνωσία, ούτε την επιστηµονική επάρκεια ούτε αυτός ούτε η πρεσβυτέρα του ούτε και οι συνεργάτες του όπως αντιλαµβάνοµαι για ένα έργο τόσο τεράστιο, να απαλύνει δηλαδή τον πόνο παιδιών τα οποία έστελνε σε αυτή τη δοµή µία εισαγγελική διάταξη ή µία δικαστική απόφαση. Αυτά τα θέµατα δεν προσεγγίζονται µε την καλή θέληση εθελοντών, απαιτούνται ειδικοί. Ο πατήρ Αντώνιος ήταν ένας απλός κληρικός. Με ποια εχέγγυα αναλάµβανε αυτό το έργο; Είναι σαν εγώ να θέλω αντίστοιχα να διοριστώ διευθυντής της ΝΑSA. Μοιραία και αναπόδραστα φτάσαµε ως εδώ. Η ευθύνη όµως δεν είναι µόνο δική του, επιµερίζεται και στην Πολιτεία. Γιατί η Πολιτεία όχι µόνο το ανέχθη αλλά και το «απολάµβανε». Ρωτώ λοιπόν, οι δικαστές και εισαγγελείς µε ποια κριτήρια έστελναν τα παιδιά αυτά στην «Κιβωτό»; Δεν υπήρχαν δηµόσια ιδρύµατα; Οι τεράστιες δωρεές στην «Κιβωτό» έγιναν επειδή ακριβώς υπήρχε η αποδοχή και η προβολή της Πολιτείας. Η Εκκλησία δεν είχε τη δυνατότητα να επέµβει. Αν το έκανε θα έλεγαν ότι καταστρατηγεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, τα δικαιώµατα, ότι θέλει να καπηλευτεί το έργο της «Κιβωτού». Συνοψίζοντας λοιπόν υπάρχουν δύο λάθη. Πρώτον το λάθος ενός ανθρώπου που µε καλές προθέσεις θέλησε να σηκώσει ένα βάρος για το οποίο οι ώµοι του ήταν πολύ µικροί και δεύτερον της Πολιτείας που αντί να περιορίσει αυτή τη δοµή τής επέτρεψε να γιγαντωθεί. Υπάρχει ευθύνη και στις δικαστικές αρχές και ξέρετε υπάρχουν και άλλες παρόµοιες δοµές που πρέπει να ελεγχθούν».
©Ανδρέας Σιμόπουλος
Η ενεργειακή κρίση πρακτικά πόσο επηρεάζει το φιλανθρωπικό σας έργο;
«Πολύ. Θα σας πω ότι πολλοί άνθρωποι προσφεύγουν σε εµάς για την πληρωµή των λογαριασµών τους. Εµείς δεν τους δίνουµε χρήµατα, αλλά πληρώνουµε τους λογαριασµούς αυτούς. Την ίδια στιγµή έχει αυξηθεί ο κόσµος που έρχεται στα συσσίτιά µας. Οταν είσαι µικροσυνταξιούχος και σου έρχεται 250 ευρώ λογαριασµός ρεύµατος πώς να ζήσεις; Πρέπει να σας πω ότι στο Γηροκοµείο Πειραιώς ο λογαριασµός ρεύµατος ήρθε 28.000 ευρώ, από τα οποία τα 20.000 ευρώ ήταν η ρήτρα αναπροσαρµογής. Αναγκάστηκα να προσφύγω στα δικαστήρια. Είναι απαράδεκτα πράγµατα αυτά. Βεβαίως, αντιλαµβάνοµαι ότι είναι ένα παγκόσµιο πρόβληµα. Δεν είναι απέναντί µας το κράτος. Είναι ένα γενικότερο κακό».
Θα ήθελα ένα σχόλιό σας πάνω στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
«Πρόκειται για έναν αδόκιµο πόλεµο, για µια απαράδεκτη εισβολή, για την οποία όµως οι ευθύνες δεν βαραίνουν µόνο τη µία πλευρά. Δεν είµαι γεωπολιτικός αναλυτής, αλλά επειδή δεν είµαστε λωτοφάγοι, σας θυµίζω την αντίδραση των ΗΠΑ όταν πληροφορήθηκαν ότι σοβιετικοί βαλλιστικοί πύραυλοι µε πυρηνικές κεφαλές θα εγκατασταθούν στην Κούβα. Κάτι ανάλογο δυστυχώς συνέβη τώρα. Νοµίζω ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν, που είναι ένας έµπειρος άνθρωπος, και ο πρόεδρος Πούτιν πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι και να βρουν µια λύση ώστε να παύσει η επίθεση στον λαό της Ουκρανίας, µε εκατόµβες θυµάτων, που είναι και οµόδοξος λαός. Και νοµίζω ότι και η ΕΕ θα µπορούσε να επέµβει πιο δυναµικά, να παύσει να είναι εξάρτηµα των ΗΠΑ. Ξέρετε, αυτό είναι το µεγάλο της λάθος. Δεν κατάφερε να υπερπηδήσει τους τοπικισµούς και να δηµιουργήσει τις Ηνωµένες Πολιτείες Ευρώπης µε κοινό Σύνταγµα, µε κοινή άµυνα, ώστε να αποτελεί µια παγκόσµια δύναµη αγάπης και ειρήνης. Τώρα, αν θέλετε τη γνώµη µου για την ενεργειακή κρίση, αυτή είναι επίπλαστη. Ενώ υπάρχει η τεχνολογία του υδρογόνου, επιµένουµε να στηριζόµαστε στα ορυκτά καύσιµα, καταστρέφοντας τον πλανήτη. Δυστυχώς τα συµφέροντα είναι πολλά. Γιατί αν στραφούµε στην τεχνολογία του υδρογόνου, τι θα απογίνουν τα καρτέλ των 7 αδελφών, τα διυλιστήρια, τι θα απογίνει η Wall Street, τι θα πράξει ο αραβικός κόσµος; Αν οι Αραβες αποσύρουν τα κεφάλαιά τους θα κλονίσουν το παγκόσµιο τραπεζικό σύστηµα. Δυστυχώς για την ευµάρεια µόλις 100 εκατ. ανθρώπων τα 8 δισ. υποφέρουν».
Στις αρχές του µήνα έγιναν τα εγκαίνια του νέου διοικητικού κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.
«Πράγµατι. Είναι ένα θαύµα το νέο αυτό σπίτι που µας χάρισε ο Θεός. Ο προκάτοχός µου, ο µακαριστός Μητροπολίτης Καλλίνικος, είχε δηµιουργήσει στην Ακτή Θεµιστοκλέους µια πολύ όµορφη δοµή που αντίκριζε τη θάλασσα, αλλά η αλήθεια ήταν ότι βρισκόταν µακριά από το κέντρο του Πειραιά και το γεγονός αυτό δεν ήταν λειτουργικό για τη διακονία των αδελφών µας που έπρεπε να µετακινούνται έως εκεί. Τώρα µε τη χάρη του Θεού και µε µια αλληλουχία θαυµάτων έγινε δυνατό να αγοραστεί µε δανεισµό από την Alpha Bank αυτό το νεοκλασικό κτίριο που θεωρείται κόσµηµα του Πειραιά. Αυτό το θαύµα λοιπόν απογειώθηκε χάρη στον µεγάλο ευεργέτη της πόλεως του Πειραιά, αλλά και της Μητροπόλεως του Πειραιά, τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο ίδιος αποτελεί έναν άνθρωπο απέραντης αγάπης και βαθιάς επίγνωσης. Με τα δικά του κεφάλαια, µε τη δική του δωρεά, αυτό το κτίριο των 1.500 τ.µ. διαρρυθµίστηκε πλήρως και ανακαινίστηκε για να αποδοθεί στην Πειραϊκή Εκκλησία. Εχει όλα τα προσόντα να διακονήσει τις Πειραιώτισσες και τους Πειραιώτες, µέλη της Εκκλησίας µας και ακριβώς επειδή βρίσκεται σε ένα πολύ κοµβικό σηµείο, αυτοί δεν θα χρειάζεται πλέον να κουράζονται για να επικοινωνούν µε τη Μητρόπολή τους. Θέλουµε λοιπόν να ευχαριστήσουµε τον ευπατρίδη Βαγγέλη Μαρινάκη, τον εξαίρετο αυτόν οικογενειάρχη, που τα ζώπυρα της φιλοπατρίας και της φιλανθρωπίας του τα κληρονόµησε από τον µακαριστό πατέρα του Μιλτιάδη».
Είχατε γνωρίσει τον αείµνηστο Μιλτιάδη Μαρινάκη;
«Οχι, δεν είχα την τιµή. Τον γνώρισα όµως µέσα από τα έργα και την αίγλη που έχει το όνοµά του στην πόλη που λάτρεψε, τον Πειραιά. Το τεράστιο αυτό έργο του συνεχίζεται µέσα από τον µοναχογιό του, τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Είναι απέραντη η ευγνωµοσύνη µας για τις ευεργεσίες του Βαγγέλη Μαρινάκη, που φυσικά δεν περιορίζονται µόνο στην ανακαίνιση αυτού του κτιρίου. Είναι δίπλα µας στα συσσίτια, στις κατασκηνώσεις, στη µισθοδοσία των άµισθων κληρικών. Πραγµατικά είναι τεράστιο το φάσµα των ευεργεσιών του. Ο ίδιος και η ευγενεστάτη σύζυγός του Αθανασία και τα τέσσερα παιδιά τους είναι στρατευµένοι στη φιλογένεια και την αγάπη. Γιατί αν δεν ήταν, δεν θα επιτελούνταν όλα αυτά τα θαύµατα. Για αυτούς τους λόγους και ονόµασα το νέο σπίτι της Μητροπόλεως Πειραιά «Μαρινάκειον Μέλαθρον», από ευγνωµοσύνη. Για αυτό και η προτοµή του πατέρα του, Μιλτιάδη, κοσµεί το κτίριο. Γιατί ο Μιλτιάδης Μαρινάκης υπήρξε ο εµπνευστής, ο µέντορας, ο ποδηγέτης του, όπως πολλές φορές έχει δηλώσει δηµόσια και ο Βαγγέλης Μαρινάκης».
Θέλω να επιστρέψουµε στα γεωπολιτικά. Την επιθετική στάση της Τουρκίας πώς την κρίνετε;
«Η Τουρκία είναι µια χώρα που στηρίχθηκε πάνω στη διαρπαγή των λαών που είχαν την ατυχία να είναι στον δρόµο της. Πρόκειται για το αρπακτικό της Ιστορίας. Σήµερα µε την οικονοµική κρίση στην οποία βρίσκονται και µε τον υπερπληθυσµό τους διεκδικούν οικονοµικό και ζωτικό χώρο. Για αυτούς µόνο ένας τρόπος όµως υπάρχει: η αρπαγή. Δυστυχώς, και το λέω µε µεγάλη οδύνη, έχουν µια θρησκευτική παραδοχή που επιτείνει αυτή την τάση. Τι λέει η θρησκεία τους που είναι µία ανθρωποπαθής κατασκευή; Οτι «όσοι δεν έχουν τη θρησκευτική σας πίστη είναι εχθροί σας και έχετε το δικαίωµα να τους σκοτώσετε και να τους αρπάξετε την περιουσία». Αυτά λέει η θρησκεία τους, άρα θεολογικά είναι καλυµµένοι. Εγώ, ξέρετε, είµαι persona non grata στην Τουρκία, µου έχει απαγορευθεί η είσοδος γιατί έχω επικρίνει το Ισλάµ. Θα πω λοιπόν αυτό: ότι αν θέλουµε την ειρήνη πρέπει να είµαστε προετοιµασµένοι για πόλεµο. Και θα ήθελα εδώ να συγχαρώ συγκεκριµένα για τους χειρισµούς της στα ελληνοτουρκικά την παρούσα κυβέρνηση – γιατί σε άλλα σηµεία διαφωνώ µαζί της. Στα ελληνοτουρκικά, όµως, µε τις διπλωµατικές κινήσεις της όσο και µε τα εξοπλιστικά προγράµµατα θωρακίζει τη χώρα µας µπροστά στον µεγάλο κίνδυνο που λέγεται τουρκικός επεκτατισµός και αναθεωρητισµός».
Σεβασµιότατε, είστε ένας άνθρωπος µε αιχµηρό λόγο, που δεν κρύβεστε πίσω από τα λόγια σας. Συχνά σας προσάπτουν ότι είστε πολέµιος της Αριστεράς…
«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Αντίθετα, ήµουν µέλος της Αριστεράς και είχα λάβει µέρος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της Νοµικής. Είµαι όµως ένας άνθρωπος που εµφορούµαι από δηµοκρατικά ιδεώδη, οπότε δεν µπορώ να δεχθώ το κοσµοείδωλο της λεγόµενης κοµµουνιστικής Αριστεράς, ότι για παράδειγµα σε µια χώρα 10 εκατ. ανθρώπων οι 100.000 θα είναι µέλη του κόµµατος και οι υπόλοιποι θα πρέπει να είναι αθύρµατά τους. Δεν µπορώ δηλαδή να δεχθώ τη θεοποίηση των µελών του κόµµατος εις βάρος του υπόλοιπου λαού, ούτε ασφαλώς το αθεϊστικό ιδεολόγηµα. Μην ξεχνάµε ότι τα 70 χρόνια του λεγόµενου κοµµουνιστικού παραδείσου του υπαρκτού σοσιαλισµού κατέρρευσαν εξαιτίας αυτού του πράγµατος, διότι τα µέλη του κόµµατος απολάµβαναν µεγαλεία και ο λαός στεκόταν στη σειρά για µια φραντζόλα ψωµί. Θα σας πω λοιπόν ότι για τα οικονοµικά θέµατα είµαι αριστερότερος των αριστερών και για τα εθνικά θέµατα δεξιότερος των δεξιών. Εγώ προσωπικά την περιουσία µου την έχω µοιράσει, ξέρετε. Δεν υπάρχει τίποτα στο όνοµά µου. Μόνο τον µισθό µου έχω και αυτή τη στιγµή οι καταθέσεις µου στην τράπεζα δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 200 ευρώ».
Είστε απόφοιτος της Νοµικής Σχολής Αθηνών. Είναι αλήθεια ότι υπήρξατε συµφοιτητής µε την Πρόεδρο της Δηµοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου;
«Βεβαίως. Εισήχθην στη Νοµική Αθηνών το 1974. Ηµουν συµφοιτητής µε την εξοχοτάτη Πρόεδρο της Δηµοκρατίας, την κυρία Σακελλαροπούλου, µε τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραµανλή, µε τους πρώην υπουργούς Παναγιώτη Κουρουµπλή και Δηµήτρη Βίτσα, µε την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Μαρία Γεωργίου, τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρο Ντογιάκο. Ηµασταν συµφοιτητές και φίλοι. Θα έλεγα ότι ήµασταν γενικά ένα παραγωγικό έτος».
Σεβασµιότατε, τι σας έκανε να αφιερωθείτε στον Θεό;
«Γεννήθηκα το 1956. Ανήκω σε µια γενιά που είχε ηρωικά πρότυπα, σε µια κοινωνία που οι άνθρωποι διατηρούσαν διαπροσωπικές σχέσεις. Μεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια. Είχαµε ένα υπέροχο σπίτι µε τεράστια αυλή, που δεν κλείδωνε πότε. Ο πατέρας µου, ο Βασίλειος Μεντζελόπουλος, ήταν ένας αξιόλογος δικηγόρος των Αθηνών και καθηγητής Εγκληµατολογίας µε έδρα στο Πανεπιστήµιο, ενώ η µητέρα µου µια ευσεβεστάτη ύπαρξη. Η θεϊστική µου αναγωγή, ξέρετε, ξεκίνησε µέσα από την επιστήµη και όχι µέσα από την Εκκλησία, όπως θα φανταζόταν κανείς. Ξεκίνησε µέσα από το Ευγενίδειο Πλανητάριο, καθώς ο πατέρας µου έτρεφε µία αγάπη για την αστρονοµία. Εκεί µε µύησε σε αυτή ένας σπουδαίος αστρονόµος, ο Δηµήτριος Κωτσάκης.
Η νοµοτέλεια και η αρµονία του Σύµπαντος είναι αναπόδραστο, ξέρετε, να προκαλέσει στον κάθε εχέφρονα άνθρωπο τη σκέψη ότι υπάρχει µια οντότητα εκτός του χωροχρόνου της κτιστής πραγµατικότητας που δηµιουργεί αυτή την οµορφιά: από το πιο µικρό πολλοστηµόριο, µέχρι τον άνθρωπο και τους γαλαξίες. Την ίδια στιγµή, όπως σας είπα, είχα ηρωικά πρότυπα. Ισως να έχω διαβάσει «Tα µυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα πάνω από 5.000 φορές. Ο ήρωας της ζωής µου ήταν ο Τέλλος Αγρας, ο κατά κόσµον Σαράντος Αγαπηνός, ο οποίος κρεµάστηκε µαζί µε τον πιστό του οδηγό Αντώνη Μίγγα από τους Βούλγαρους. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί ήθελα και εγώ να γίνω ήρωας. Πίστεψα λοιπόν ότι αυτός ο δρόµος έρχεται µέσα από την κοινωνία µε τον Δηµιουργό µου».
Η οικογένειά σας πώς δέχθηκε αυτή την απόφαση;
«Ο πατέρας µου, επειδή ήµουν το µονάκριβο παιδί του, ήθελε να τον διαδεχθώ στο δικηγορικό του γραφείο και στο Πανεπιστήµιο ενδεχοµένως. Οταν του εξέφρασα την πρόθεσή µου να αφιερωθώ στον Θεό µού ζήτησε πριν το κάνω να σπουδάσω Νοµικά και να λάβω και την άδεια ασκήσεως του επαγγέλµατος του δικηγόρου. Και αυτό έπραξα πράγµατι. Πρέπει να σας πω ότι όταν γύρισα από την κουρά µου στην Ιερά Μονή Πεντέλης όπου εκάρην µοναχός, οι γονείς µου δεν µου είπαν ούτε µία λέξη. Βγήκαν όµως στον δρόµο και περπάτησαν µαζί, δεν ξέρω για πόσες ώρες, ενώ την άλλη ηµέρα δεν παρέστησαν στη χειροτονία µου. Τα Χριστούγεννα όµως του ίδιου έτους, δηλαδή λίγες ηµέρες µετά τη χειροτονία µου, οι γονείς µου ήρθαν στην εκκλησία που λειτουργούσα ως διάκονος, στον ναό της Παναγίας Χρυσοσπηλιώτισσας στην Αιόλου, και κοινώνησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους και τελευταία δυστυχώς για τον πατέρα µου, από τα χέρια µου. Γιατί ο πατέρας µου µετά από τρεις ηµέρες ανεπαύθη. Ηταν µόλις 63 ετών. Το µεγάλο δώρο του Θεού για εµένα ήταν ότι τελικά οι γονείς αποδέχθηκαν την απόφασή µου».
Σας το εξέφρασαν;
«Κοιτάξτε, εγώ είµαι ένας άνθρωπος που ούτε όνειρα βλέπω ούτε έχω να διηγηθώ θαυµαστά πράγµατα και υπερφυσικά γεγονότα. Αντίθετα, είµαι στωικός και προσπαθώ να παραµένω γήινος. Θα σας εξοµολογηθώ όµως κάτι: ενώ δεν είχαν περάσει ούτε 40 ηµέρες από την κηδεία του πατέρα µου και ενώ βρισκόµουν σε µια κατάσταση λήθαργου, µεταξύ φθοράς και αφθαρσίας θα έλεγα, τον είδα σαν σε όνειρο, σαν σε όραµα. Ηρθε χαµογελαστός και άρχισε να µε χειροκροτεί λέγοντάς µου «έκανες την πλέον άριστη επιλογή». Και αυτό σας το λέω ενώπιον Θεού. Ξέρετε, υπήρξαν µερικοί που έλεγαν ότι στενοχωρήθηκε από τη χειροτονία µου και για αυτό έφυγε από τη ζωή. Αυτό το όραµα, αυτό το όνειρο, µε ανάπαυσε πολύ και µε καθόρισε ως άνθρωπο».
