Δεν ήταν θρήσκος και αρνούνταν να γίνει ένα ακόμα θύμα της σύγχρονης τεχνολογίας, αφού «ποιος ο λόγος να φτιάχνεις αυτοκίνητα που πιάνουν τα 300 χλμ. όταν σε γράφουν στα 120;», όπως μου είχε πει στη μία και μοναδική συνάντηση που είχα μαζί του στο Φεστιβάλ Καννών το 2011, όταν ο Μισέλ Πικολί (1925-2020) ήταν εκεί για το «Εχουμε Πάπα!» του Νάνι Μορέτι (όπου, οποία σύμπτωση, υποδύθηκε τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας). Θυμάμαι τον Πικολί να μιλάει με πολύ σκληρά λόγια για την τηλεόραση που αποβλακώνει και να υποστηρίζει ότι η οικονομική κρίση που όλοι ζούσαμε εκείνη την εποχή «δεν είναι παρά μια απάτη, που όχι μόνο θα κάνει κάποιους πλουσιότερους αλλά θα έχει επιπτώσεις χειρότερες από αυτές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Οι γενικές απόψεις του ηθοποιού για τη ζωή, την πολιτική, την κοινωνία είχαν ενδιαφέρον ισάξιο με την απεραντοσύνη των κινηματογραφικών του εμφανίσεων που μαζί με τις μικρού μήκους, τις τηλεταινίες και τα cameo του έφθαναν τις 233!
Ο Πικολί, που έφυγε πλήρης ημερών την περασμένη Δευτέρα στην πατρίδα του τη Γαλλία, ήταν πραγματικά ένα μοναδικό κεφάλαιο όχι μόνο της γαλλικής αλλά της ευρωπαϊκής κινηματογραφίας. Αυτός ο ψηλός, σωματώδης άνδρας, με τους πρόωρα γκριζαρισμένους κροτάφους και το μειλίχιο βλέμμα, είχε εμπνεύσει τεράστιες προσωπικότητες του κινηματογράφου, από την παλιά, προ γαλλικού Νέου Κύματος στρατιά των γάλλων σκηνοθετών, όπως ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ και ο Φιλίπ ντε Μπροκά, μέχρι τους ανανεωτές της Νουβέλ Βαγκ. Από ταινία της Νουβέλ Βαγκ άλλωστε, την «Περιφρόνηση» (1963) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, η καριέρα του Πικολί μπαίνει σε νέες βάσεις, με κινηματογραφικούς ρόλους μεγαλύτερους σε διάρκεια και με σκηνοθέτες από όλη την Ευρώπη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
