Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η τηλεόραση ήταν σχεδόν πάντα ανοικτή. Φαντάζομαι πως δεν αποτελώ εξαίρεση. Ακόμη και αν η τηλεοπτική οθόνη δεν ήταν το μοναδικό «παράθυρο στον κόσμο» της δικής μου γενιάς, ήταν οπωσδήποτε της προηγούμενης. Της γενιάς των δικών μου. Είναι πάντως και γι’ αυτό που την αγάπησα. Η τηλεόραση είναι κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, εκείνης της ανέμελης καθημερινότητας, μέρος της οποίας ήταν και η οικειότητα με τα πρόσωπα που έμπαιναν στα σπίτια μας.
Αργότερα, στο πανεπιστήμιο, θα ανακάλυπτα πως για το «γυαλί», όπως το έλεγαν κάπως περιφρονητικά, είχαν γραφτεί πολλά. Ο Ουμπέρτο Εκο έγραφε αδιαλείπτως από τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Ηταν καταδικασμένη να είναι «φθηνή»; Ηταν μια «νοικοκυρά ετών 50» και μόνο; Στο τόσο μελάνι που είχε χυθεί από τότε, το μόνο βέβαιο είναι πως ήταν παντοδύναμη. Σήμερα, έλεγε και πάλι ο Εκο, μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
