Δεν κρατάω αρχείο από παλιά μου κείμενα – κυρίως γιατί πιστεύω πως η όποια επικαιρότητά τους εξαντλείται την ημέρα της δημοσίευσής τους. Αν ντε και καλά κάτι πρέπει να βρω, ας είναι καλά το Διαδίκτυο που λειτουργεί και ως αποθηκευτικός χώρος. Φυσικά δεν μιλάμε για δημοσιεύματα που κάποιος τα γράφει ελπίζοντας πως κάποιος θα τα κρατήσει. Ετσι, όταν κάποιος αναγνώστης μού στέλνει ένα παλιό μου κείμενο πάντα νιώθω μια σχετική έκπληξη – μου συνέβη προ ημερών, όταν ένας φίλος μού έστειλε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε εδώ ακριβώς έναν χρόνο πριν, για να μου δείξει πόσο θλιβερά επίκαιρο παραμένει. Θλιβερά επίκαιρο, γιατί αφορά την πανδημία, την αντιμετώπισή της και το τι μας περιμένει μετά το τέλος του καλοκαιριού.
Ο αναγνώστης μού επισημαίνει πως θα μπορούσα να το δημοσιεύσω και εφέτος και κανείς να μην καταλάβει πως είναι γραμμένο πριν από δώδεκα μήνες. Δυστυχώς έχει δίκιο. Το κείμενο μιλάει για την πιθανότητα ενός νέου lockdown (παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι αυτό δεν θα συμβεί), μιλάει για την κούραση της κοινωνίας και για το γιατί δύσκολα θα σεβαστεί νέα μέτρα, μιλάει για τις προκλήσεις της λειτουργίας της αγοράς, όχι εξαιτίας (μόνο) των μέτρων, αλλά εξαιτίας ενός επικείμενου φόβου που μπορεί να δημιουργηθεί λόγω της αύξησης των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων. Αν υπήρχε μια έξτρα αναφορά στους ανεμβολίαστους ή στην πιθανότητα της τρίτης δόσης εμβολίου, θα ήταν απολύτως επίκαιρο – αν όχι και προφητικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
