«Μια μέρα στο Τσερνόμπιλ»

Πλατείες χορταριασμένες, με τα παγκάκια τους σπασμένα και ξεπατωμένα. Σπασμένες είναι και οι περισσότερες λάμπες στους στύλους δημόσιου φωτισμού. Και τα μάρμαρα στις σκάλες, στα πεζοδρόμια και στα μικρά μονοπάτια, σπασμένα και αυτά. Τα σιντριβάνια παραμένουν δίχως νερό εδώ και χρόνια. Τα αγριόχορτα έχουν πνίξει κάθε άλλο φυτό. Αγουροξυπνημένα ψωραλέα σκυλιά και γάτες σηκώνουν με δυσκολία τα κεφάλια τους από το χώμα και μας παρατηρούν να περνάμε, για να βυθιστούν αμέσως μετά εκ νέου στον αρρωστημένο λήθαργό τους. Οι κάδοι σκουπιδιών είναι σκουριασμένοι και τα σκουπίδια (ανάμεσά τους πολλές χάρτινες μάσκες για την COVID-19) πεταμένα έξω. Τα φρεάτια στους δρόμους είναι ξεσκέπαστα, επειδή κάποιοι έχουν κλέψει, υποθέτω, τις μεταλλικές σχάρες. Σηκώνω το κινητό μου και τραβάω μερικές φωτογραφίες. Αν τις δημοσίευα με τίτλο «Μια μέρα στο Τσερνόμπιλ», κανένας δεν θα αμφέβαλλε πως πράγματι βρισκόμουν στην περιοχή που το πυρηνικό δυστύχημα του 1986 μετέτρεψε σε έρημο τόπο. Δεν χρειάστηκε όμως να ταξιδέψω τόσο μακριά (και να βάλω και την υγεία μου σε ενδεχόμενο κίνδυνο) για να δω με τα ίδια μου τα μάτια την παρακμή και τη θλίψη. Τις βρήκα μερικά χιλιόμετρα από το (επίσης όλο και πιο παρακμιακό) κέντρο της Αθήνας, σε μια κυριακάτικη βόλτα μου στο Ολυμπιακό Χωριό που βρίσκεται στις Αχαρνές. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το χάλι που επικρατεί σε όλους τους δημόσιους χώρους του συγκροτήματος κατοικιών, οι οποίες, αφού στέγασαν τους αθλητές των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών του 2004, παραδόθηκαν από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας σε περίπου 2.300 οικογένειες. Ο οικισμός που βρίσκεται στους πρόποδες της Πάρνηθας, σε περιβάλλον καταπράσινο που μοσχομυρίζει βουνό, με λίγη προσοχή και φροντίδα θα μπορούσε να είναι υποδειγματικός, ιδανικό περιβάλλον για να ζεις. Oμως έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο καταθλιπτικά μέρη που έχω δει. Ή μήπως ήμασταν, εγώ και η παρέα μου, υπερβολικοί; Αναρωτιόμασταν αν μόνο εμείς νιώθαμε θλίψη περπατώντας στο ρημαγμένο περιβάλλον. Αν ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής υπάρχουν και εκείνοι που συμμερίζονται τη δυσαρέσκειά μας ή αν για τους περισσότερους δεν τρέχει τίποτα, όλα είναι μια χαρά. Φαίνεται πως μιλούσαμε αρκετά δυνατά. Μια κυρία που έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο της μας πλησίασε: «Είναι ακριβώς όπως τα λέτε!» σχολίασε. «Eχει μεγάλη ευθύνη για το χάλι ο δήμος, έχουμε μεγάλη ευθύνη και όλοι εμείς που ζούμε εδώ». Ανταλλάξαμε μερικές γενικές κουβέντες για την ακαλαισθησία και για την αδιαφορία του Eλληνα για το περιβάλλον στο οποίο ζει. Hμουνα νιος και γέρασα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και τα ίδια προβλήματα: τα σκουπίδια μπροστά στις πόρτες μας, τα αφρόντιστα παρτέρια και πάρκα, τους βανδαλισμούς της δημόσιας περιουσίας. Τίποτε δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αντιθέτως όσο περισσότεροι γινόμαστε τόσο μεγεθύνονται τα προβλήματα. Μικρογραφία της ασφυκτικά δομημένης και παρακμάζουσας κοινωνίας μας είναι και το Ολυμπιακό Χωριό. Eφυγα με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Πάνω από το κεφάλι μου περνούσαν σε σχηματισμούς κοπάδια πουλιών που μετανάστευαν. Σκέφτηκα πως ήταν τυχερά που έφευγαν, που πετούσαν μακριά.