Η Μύκονος είναι το μοναδικό νησί της Ελλάδας που έχει εχθρούς οι οποίοι δεν το έχουν ποτέ επισκεφθεί – βρίσκω πάντα αρκετά αστείο το να ακούω να μιλάνε για τη Μύκονο κυρίως αυτοί που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε αυτήν το πόδι τους. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση είναι ότι τεκμηριώνουν την απέχθειά τους για το νησί αναφέροντας δεκάδες πράγματα που τους ενοχλούν: τα γνωρίζουν γιατί με το νησί ασχολούνται. Πρόκειται για διαστροφή; Ή μήπως έχουμε να κάνουμε με τις γνωστές αλεπούδες που επειδή δυσκολεύονται να φτάσουν στη Μύκονο θεμελιώνουν «απόψεις-κρεμαστάρια»; Ισως να ισχύουν και τα δύο, ίσως και τίποτε.
Το καλοκαίρι είναι δύσκολο να γλιτώσεις από τη Μύκονο, έστω κι αν δεν σε ενδιαφέρει να περάσεις από εκεί. Η Μύκονος παραμονεύει και είναι έτοιμη να σου επιτεθεί, καθώς κρύβεται παντού: γίνεται η πρωτεύουσα του gossip, αποτελεί θέμα συζήτησης για την πολυτέλειά της αλλά και για την ακρίβεια της, εμφανίζεται ως σκηνικό στα Instagram stories των στάρλετ – και όχι μόνο των εγχώριων. Κυρίως σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ένας άλλος κόσμος, που καμία σχέση δεν έχει με την Ελλαδίτσα σου. Οντως είναι. Αυτό το τελευταίο είναι που μεγαλώνει το στρατόπεδο των επικριτών της: δεν τη βλέπουν ως απειλή αλλά ως τον πλούσιο γείτονα που έχει το κακό συνήθειο να σου θυμίζει ότι δεν έχει καμία σχέση μαζί σου ακόμα κι αν είναι δίπλα σου. Αρνούμενος να τον καταλάβεις, προτιμάς να τον κατηγορείς: ειδικά όταν διαπιστώνεις ότι δεν έχει και κατσίκα, που πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι βολική, αφού σου επιτρέπει να της εύχεσαι να πεθάνει. Και στη Μύκονο μπορείς αν θες να εύχεσαι τα χειρότερα: σύντομα θα καταλάβεις όμως ότι δεν την ακουμπάει καμία κατάρα – δεν την αγγίζει σχεδόν τίποτε. Αντίθετα, αν σε αγγίξει, όπως η Κίρκη, θα σε κάνει ό,τι γουστάρει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
