Είχαµε κάποτε έναν γάτο, τον Ιάσονα. Εζησε µαζί µας 20 χρόνια, από µωρό έως τη στιγµή που αναγκαστήκαµε να του κάνουµε ευθανασία, σε βαθύτατα πλέον γεράµατα. Ηταν ένα ήρεµο και αξιαγάπητο ζώο, που όµως ένα βράδυ δεν δίστασε να επιτεθεί στον πατέρα µου και να του καταδαγκώσει και καταγρατζουνίσει τα πόδια όταν εκείνος µπήκε στη µέση για να κατευνάσει έναν καβγά του µε έναν άλλον γάτο. Για µερικά λεπτά είδαµε τον άκακο Ιάσονα να µεταµορφώνεται σε αιµοβόρικο αιλουροειδές που δεν το σταµατούσε τίποτα. Μετά τον θάνατο του Ιάσονα ήρθε στο σπίτι η Λιου, το καλύτερο σκυλί του κόσµου. Και αυτή έζησε µαζί µας 18 χρόνια – έχουµε, φαίνεται, παράδοση ως οικογένεια στα µακρόβια ζώα. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να µην την αγαπήσει, γιατί ήταν όµορφη, έξυπνη, χαριτωµένη και άκακη. Αρκεί να µην πλησίαζες το πιάτο της την ώρα που έτρωγε. Τότε έβγαζε δόντια, γρύλιζε και σε απειλούσε, µπορούσε ακόµα και να σε δαγκώσει. Μπροστά στη µεγάλη λαιµαργία της (έτρωγε τα πάντα, ακόµα και φρούτα) δεν καταλάβαινε τίποτε. Δεν θα ξεχάσω πώς όρµησε, κατά τη διάρκεια µιας βόλτας µας, σε ένα παιδάκι που πέρασε δίπλα µας και του άρπαξε από το στόµα την τυρόπιτά του. Τώρα ακούγεται αστείο, τότε όµως ακούσαµε τα εξ αµάξης από τη µητέρα του. Δικαίως! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ντροπή µας. Τι θέλω να πω και γιατί τα θυµάµαι όλα αυτά; Πως τα ζώα, ακόµα και τα εξηµερωµένα, ακόµα και τα πιο άκακα, είναι πάντα ζώα. Που λειτουργούν µε το ένστικτο και που µπορεί σε ανύποπτο χρόνο να γίνουν επικίνδυνα για τους άλλους, αλλά και για εµάς τους ίδιους που τα φροντίζουµε και τα αγαπάµε. Ετσι, ως σαρκοφάγα ζώα λειτούργησαν τις προάλλες και κατασπάραξαν τον άνθρωπο που τις έσωσε και τις µεγάλωσε δύο λέαινες στη Νότια Αφρική. Τεράστια η αφέλεια του θανόντος που πίστεψε πως τα άγρια αιλουροειδή µπορούν να ζουν οικόσιτα σαν εξηµερωµένες γάτες. Αναφέροµαι σε µια ακραία περίπτωση, υπάρχουν όµως και δεκάδες καθηµερινές περιπτώσεις γύρω µου, ευτυχώς όχι µε λιοντάρια αλλά µε σκυλιά, οι οποίες µε προβληµατίζουν. Υπάρχουν αυτά τα σκυλιά που οι ιδιοκτήτες τους επιµένουν να τα βγάζουν βόλτα χωρίς λουρί. Και που κάθε φορά που εκείνα σε γαβγίζουν όταν περνάς δίπλα τους, δείχνοντάς σου τα δόντια τους, σπεύδουν να σε διαβεβαιώσουν «µη φοβάστε, δεν δαγκώνει!».Φυσικά και φοβάµαι όταν ένα σκυλί έχει σηκωµένη την τρίχα του σβέρκου του, µε κοιτάζει γρυλίζοντας και δεν είναι δεµένο. Αλλά ακόµα και αν υποθέσουµε πως εγώ, ως υπερήρωας, δεν µασάω, υπάρχουν πάντα εκείνοι που φοβούνται τα ζώα και που δεν χρωστούν τίποτε να κυκλοφορούν τρέµοντας ανάµεσα σε όλους αυτούς τους λυτούς σκύλους που βλέπουµε στα πάρκα και στους δρόµους. Ανάµεσα σε όλα αυτά τα ήµερα, οικόσιτα ζωάκια που «µη φοβάστε, δεν δαγκώνουν», ώσπου να… ξυπνήσει το κτήνος µέσα τους και να δαγκώσουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
