Tο μεγαλύτερο εμπόδιο το οποίο πρέπει να ξεπεράσουν οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς που έχουν προικισθεί και με το παραπάνω από τη φύση, λέγεται ότι είναι αυτή ακριβώς η φυσική ομορφιά τους. Ανεξάρτητα από το πόσα το κοινό περιμένει από αυτούς, την ίδια στιγμή τους έχει καταχωρημένους στη μνήμη του ως «απλώς όμορφους». Tελεία και παύλα. Και εκείνοι εύχονται κάποια στιγμή να πείσουν ότι αν έφτασαν στο κορυφαίο σημείο στο οποίο βρίσκονται, δεν οφείλεται μόνο στην εξωτερική τους εμφάνιση αλλά και στο ότι είναι πραγματικά καλοί στη δουλειά τους. Δύσκολο, αλλά αρκετοί το έχουν καταφέρει. Αν θυμηθούμε τον Τομ Κρουζ στον ρόλο του Ρον Κόβιτς, βετεράνου του πολέμου στο Βιετνάμ πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι στο «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» (1989), θα δούμε ότι τότε, για πρώτη φορά, ήταν που αρχίσαμε να τον κοιτάζουμε με διαφορετικό μάτι.
Η Νικόλ Κίντμαν πέτυχε κάτι παρόμοιο με τις «Ωρες» και η Σαρλίζ Θερόν με το «Monster»· ρόλοι για τους οποίους και οι δύο ηθοποιοί τιμήθηκαν με το βραβείο Οσκαρ. Και φυσικά έχουμε και την περίπτωση της Μόνικα Μπελούτσι, η οποία μπορεί μεν να μην έχει προταθεί ακόμη για Οσκαρ, αλλά που χρειάστηκε και αυτή να «τσαλακώσει» την ομορφιά της σε ταινίες όπως η «Μαλένα» και – κυρίως –
το «Μη αναστρέψιμος» για να αποδείξει, εδώ και πολλά χρόνια, ότι ναι, είναι μία από τις πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου αλλά συγχρόνως και αξιόλογη ηθοποιός.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
