Mέτρον άριστον

^«Τα πάχη µου, τα κάλλη µου». Παλιά έκφραση η οποία στα αφτιά µας ακούγεται πιο σύγχρονη από κάθε άλλη φορά. Είναι το κρύο που ανοίγει την όρεξη; Είναι η εποχή της πολιτικής ορθότητας που φέρνει µαζί της όλα αυτά τα «θέλω», «τολµώ», «µπορώ», «απαιτώ» κ.λπ. που καθένας τα αντιλαµβάνεται αλλιώς και τα εφαρµόζει µε τον δικό του τρόπο και σύµφωνα µε τις δικές του ανάγκες; Οποιος και αν είναι ο λόγος, στο Facebook, στο Twitter, στο TikΤok, στο Instagram αλλά και σε συνεντεύξεις στα ενηµερωτικά sites επώνυµες και λιγότερο επώνυµες κυρίες και κύριοι διεκδικούν µε πάθος το δικαίωµά τους να τρώνε ό,τι και όσο θέλουν. Και έπειτα να φορούν ό,τι θέλουν, τους χωράει δεν τους χωράει. Δεν θα διαφωνήσω. Μπορούν να φάνε ό,τι θέλουν, µπορούν να φορέσουν ό,τι θέλουν. Αναφαίρετο δικαίωµά τους, σε µια εποχή µάλιστα που η συζήτηση για το body shaming έχει προχωρήσει και οι πράξεις ή εκφράσεις χλευασµού για την εξωτερική εµφάνιση είναι κατακριτέες. Υποχρέωση όλων µας να σεβόµαστε το δικαίωµα στην εµφάνιση των άλλων, ανεξαρτήτως κιλών. Η εποχή που γελούσαµε µέχρι δακρύων µε τη Χοντρή του Ζαχαρία στην τελευταία σελίδα του «Θησαυρού» παρήλθε και αυτό συνιστά πρόοδο στις κοινωνικές µας συµπεριφορές. Και αν ακόµα µας ξεφεύγει κανένα γελάκι µε το «Σούζυ, τρως, και ψεύδεσαι και τρως» της Βλαχόπουλου, δεν το κάνουµε για να κοροϊδέψουµε την άµοιρη τη Σούζυ που υφίσταται bullying, αλλά επειδή η Βλαχοπούλου έχει έναν µοναδικό τρόπο να µας κάνει να γελάµε διακωµωδώντας τις ανθρώπινες αδυναµίες. Σεβασµό στη διαφορετικότητα επιβάλλει η νέα εποχή. Σεβασµό και στους λιπόσαρκους και στους παχύσαρκους, και στους ελλιποβαρείς και στους πληθωρικούς. Οµως, το να παροτρύνουµε τους ανθρώπους να αγαπούν τον εαυτό τους µε τα ελαττώµατά του δεν σηµαίνει και πως πρέπει να τους παροτρύνουµε να κάνουν πράγµατα τα οποία θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο. Κάπου εδώ «τα πάχη µου, τα κάλλη µου» αρχίζουν να εκτροχιάζονται επικινδύνως. Επειδή µπορεί και να δίνουν σε ορισµένους το λάθος µήνυµα. Επειδή ζούµε σε έναν κόσµο όπου εκατοµµύρια άνθρωποι παλεύουν µε την παχυσαρκία και, στο άλλο άκρο, µε τη νευρική ανορεξία. Επειδή αγαπάω τον εαυτό µου, δεν σηµαίνει τον φορτώνω επιπλέον κιλά και απαιτώ από τους άλλους να µε αποθεώνουν που τα κατάφερα, σηµαίνει φροντίζω τον εαυτό µου. Δεν είναι θέµα εµφάνισης, είναι θέµα υγείας. Της καλής υγείας που προϋποθέτει προσεγµένη διατροφή και άσκηση. Που προϋποθέτει ένα σώµα µε συγκεκριµένα (σίγουρα όχι αυξηµένα) ποσοστά λίπους. Οχι στο body shaming, όχι στον σωµατικό εκφοβισµό, όχι στη δικτατορία της ζυγαριάς, όχι στα υπερβολικά πρότυπα της πασαρέλας και στα ρετουσαρισµένα κορµιά του photoshop. Οµως, ακόµα και αν αποφασίσουµε πως δεν υπάρχει ιδανική εικόνα σώµατος, υπάρχουν πάντα διατροφικές διαταραχές που πρέπει να αντιµετωπίζονται ως διαταραχές και όχι ως επιλογές µιας ζωής ελεύθερης, ακοµπλεξάριστης και ζηλευτής από όλους. Διότι στο τέλος το µήνυµα διαστρεβλώνεται και ναι µεν απαλλασσόµαστε από τα ενοχικά µας σύνδροµα, αλλά κινδυνεύουµε να παραδοθούµε σε συνήθειες ή τρόπους ζωής µε επιζήµια αποτελέσµατα.