Μετωπική με τη λογική

Παρακολουθώ τη συζήτηση που έχει ξεσπάσει τελευταίως (για πολλοστή φορά) με αφορμή μια σειρά από τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Δεν κατανοώ ούτε την έκπληξη ούτε τον αποτροπιασμό μας. Είναι αναμενόμενο αυτό που συμβαίνει, και πάλι καλά να λέμε. Σε μια χώρα όπου δεν τηρείται κανένας κανόνας οδικής κυκλοφορίας ούτε από τους αυτοκινητιστές ούτε από τους μηχανόβιους ούτε από τους ποδηλάτες ούτε από τους πεζούς, ούτε καν από τους οδηγούς πατινιών (γιατί τώρα τους έχουμε και αυτούς!), θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα: για ακόμα πιο τρομακτικά δυστυχήματα, για ακόμα περισσότερους σακατεμένους ή και νεκρούς συνανθρώπους μας. Ναι, παίζουν ρόλο η κακή σήμανση, η κακή συντήρηση και ο κακός φωτισμός των δρόμων μας. Ωστόσο περισσότερο παίζουμε ρόλο εμείς που πατάμε γκάζια για να προλάβουμε το πράσινο όταν αυτό έχει γίνει ήδη κόκκινο, που μπαίνουμε στο αντίθετο ρεύμα προκειμένου να γλιτώσουμε 100 μέτρα παράκαμψης, που αρνούμαστε να σταματήσουμε στις αφύλακτες διαβάσεις, που επιβιβάζουμε ή αποβιβάζουμε κόσμο όπου γουστάρουμε (κυρίως όπου απαγορεύεται), που επιμένουμε να περνάμε τον δρόμο εκτός διαβάσεων, που δεν χρησιμοποιούμε ποτέ φλας, που αν και ποδηλατούμε σε κεντρικούς δρόμους δεν φοράμε κράνος ούτε φωσφοριζέ γιλέκο, ούτε σταματάμε στα φανάρια (ο εν Ελλάδι ποδηλάτης έχει τους δικούς του, ανεξάρτητους νόμους), που, που, που…Τα αυτονόητα αραδιάζω, σε έναν κόσμο που ως φαίνεται τα αγνοεί και αυτά. Πάντα ήμασταν παραβατικοί (και) στην οδήγηση, τελευταίως τα έχουμε δώσει όλα. Βγαίνουμε και όποιον πάρει ο Χάρος, λογαριασμό δεν δίνουμε. Πρωταθλητές σε αυτό το παιχνίδι του τρόμου και του θανάτου που διεξάγεται στους αθηναϊκούς δρόμους αναδεικνύονται οι εκατοντάδες (ειδικά από τότε που ξέσπασε η πανδημία) οδηγοί delivery. Ξέρω, ξέρω, τρέχουν για το μεροκάματο, πιέζονται πιθανώς από τους εργοδότες τους και από τους πελάτες τους να κάνουν όσο μπορούν πιο γρήγορα…Τις δικαιολογίες τις έχουμε πάντα έτοιμες. Eπειτα όμως, όταν ό,τι έχει απομείνει από τον νεαρό με το μηχανάκι που ανέβαινε ανάποδα τη λεωφόρο Αλεξάνδρας είναι ένα εικονοστάσι με πέντε μαραμένα λουλούδια στην άκρη του δρόμου, καταριόμαστε την καπιταλιστική κοινωνία που τον έριξε στη βιοπάλη. Ξεχνώντας πως την κοινωνία, καπιταλιστική ή μη, ασφαλή την κάνει η συμμόρφωση στους νόμους. Eχουμε όμως μεγάλο θέμα και με τη λέξη συμμόρφωση και με τη λέξη νόμος. Δεν τις σηκώνει ο οργανισμός μας. Μετά κλαίμε τους νεκρούς που αφήνουμε πίσω μας – ή μας κλαίνε. Στο σκηνικό της ανομίας και της απερίγραπτης βλακείας έχει προστεθεί και το (αναζωπυρωμένο) ταξικό μίσος: το πόσο θα μοιρολογήσουμε τον μακαρίτη που στούκαρε με το αυτοκίνητό του εξαρτάται από το πόσο ακριβό ήταν το μοντέλο που οδηγούσε και από την περιουσία που έχει η οικογένειά του. Οσο πιο πλούσιος είναι τόσο πιο εύκολα λέμε (διά των αναρτήσεών μας στα social media) το «ας πρόσεχε». Από όπου και αν το πιάσουμε το θέμα, η σύγκρουσή μας με τη λογική, με τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία μιας όσο γίνεται πιο υγιούς κοινωνίας, με την ανθρωπιά την ίδια, είναι μετωπική.