Μετά τις «μοντέλες»

Αν και δεν υπάρχουν πια τα περιοδικά lifestyle που είχαν κάνει τις συγκεκριμένες παρατηρήσεις επιστήμη, αν κάτι έχει αλλάξει τρομερά τα τελευταία δέκα χρόνια είναι η δημόσια εικόνα των αθλητών – ειδικά στην Ελλάδα. Κάποτε ο έλληνας αθλητής, ειδικά ο ποδοσφαιριστής και ο μπασκετμπολίστας που είχαν βγάλει σοβαρά χρήματα, έπρεπε να έχει δίπλα του μια «μοντέλα» ή μια τραγουδίστρια: το ιδανικό θα ήταν μια τραγουδίστρια που μοιάζει με «μοντέλα». Σήμερα οι παίκτες μάλλον ασχολούνται περισσότερο με τους λογιστές και τους ατζέντηδές τους παρά με τη σόουμπιζ. Και δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό.

Ο κάποτε δεσμός του Μίμη Δομάζου με τη Βίκυ Μοσχολιού καθόρισε μια τάση που κράτησε δεκαετίες. Οι έλληνες παίκτες έλκονταν από τις τραγουδίστριες γιατί πίστευαν πως όταν τραγουδούν καψουροτράγουδα το κάνουν για αυτούς. Η Μοσχολιού τραγουδούσε τον «Αλήτη» και οι μισοί παίκτες της Α’ Εθνικής άκουγαν την ιστορία της ζωής τους. Ο μέσος έλληνας ποδοσφαιριστής έψαχνε για δεκαετίες τη Μοσχολιού του, δηλαδή μια τραγουδίστρια πονόψυχη, ικανή να μιλήσει τη γλώσσα του, φίρμα αλλά και συγχρόνως προσιτή. Ο επαγγελματίας αθλητής έψαχνε μια γυναίκα που να τον κάνει να νιώθει ασφάλεια: απλώς η φήμη και η επιτυχία της δεν έπρεπε να τον ξεπερνά. Ο παίκτης έβλεπε τη σχέση σαν μεταγραφή στην ομάδα του: όποια είχε «αποκτηθεί» (με τόνους από λουλούδια στα μπουζούκια, κοσμήματα και μηνύματα στα κινητά, κατά βάση ανορθόγραφα) έπρεπε να είναι κούκλα, αλλά όχι πιο μεγάλη βεντέτα. Στη ζωή του καθενός ποδοσφαιριστή χωρούσε ένας μόνο βασικός πρωταγωνιστικός ρόλος – αυτός που κρατούσε ο ίδιος. Δίπλα του έπρεπε να υπάρχει κάποια που να μην τον αγχώνει με το εντυπωσιακό της παρουσίας της. Η ωραιότερη απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας ήταν τα γλέντια στα μπουζούκια μετά από θριάμβους. Οι κυρίες που εμφανίζονταν να συνοδεύουν τους παίκτες ήταν «του κουτιού», αλλά πάντα ανήκαν στον κύριο και αφέντη τους. Ηταν η κυρία Τζόρτζεβιτς, η κυρία Γεωργάτου, η κυρία Νταμπίζα, η κυρία Χαριστέα: ακόμα κι αν όλες αυτές οι κυρίες ήταν δυναμικές (που είναι…), στα μάτια μας ήταν οι γυναίκες των παικτών – οι κυρίες της αυλής τους. Αλλά ο κύκλος αυτός έκλεισε όταν η Ελένη Φουρέιρα (το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τραγουδίστριας-«μοντέλας») χώρισε με τον Γιώργο Σαμαρά: έκτοτε κάτι εξίσου glamorous δεν μας προέκυψε. Φταίει ότι στο μεταξύ ξεμείναμε ως χώρα και από ανερχόμενες τραγουδίστριες; Δεν το νομίζω. Απλώς άλλαξαν οι συνήθειες και τα γούστα των παικτών.