Με χώρισε με SMS

Παρακολουθούσα τις προάλλες αργά το βράδυ στην τηλεόραση μια συζήτηση για το πόσο έχουν αλλάξει στις μέρες μας οι σχέσεις μας, εννοώ οι ερωτικές. Aνθρωποι που ξέρουν (ψυχολόγοι, γιατροί, δημοσιογράφοι και λοιποί δημοσιολόγοι) συμφωνούσαν ότι πλέον υπάρχει σε όλα πολύ Διαδίκτυο. Οι άνθρωποι φλερτάρουν διαδικτυακά, γνωρίζονται διαδικτυακά, κάνουν διαδικτυακό σεξ – μερικές φορές χωρίς να γνωρίζουν καν ποιος είναι ο διαδικτυακός συνομιλητής τους. Τρέχοντας αμέριμνοι στην κατηφόρα των φαντασιώσεων, ερωτεύονται fake προφίλ, νομίζουν πως έχουν βρει ό,τι με αγωνία έψαχναν κρίνοντας από απαντήσεις εντελώς τυχαίες – κυρίως χαίρονται γιατί αρέσουν χωρίς να γνωρίζουν σε ποιον ακριβώς. Oλα αυτά ίσχυαν και δεν ίσχυαν και στο παρελθόν: ο έρωτας ήταν πάντα ένας μεγάλος παραμορφωτικός καθρέφτης και η ικανότητα των ανθρώπων να χαίρονται με τα γραπτά του αγαπημένου τους ή απλά με τη φωνή του είναι μάλλον παλιά ιστορία – το Διαδίκτυο απλώς απογείωσε τη σκηνοθεσία του ηδονικού ψέματος. Νομίζω ότι αν έχει αλλάξει κάτι ριζικά με τη βοήθεια της τεχνολογίας, δεν είναι το πώς γνωρίζονται και πώς χαίρονται οι άνθρωποι, αλλά το πώς χωρίζουν – και δεν εννοώ τους παντρεμένους, που ζουν τις δικές τους πραγματικότητες, αλλά τους υπόλοιπους.

Την πρώτη φορά, πριν από πολλά χρόνια, που ένας φίλος μού είπε πως η καλή του τον χώρισε με SMS τη θυμάμαι ακόμη. Μου είπε ότι του το έστειλε πρωί, για να μη νομίζει ότι είναι μεθυσμένη – μου το είχε δείξει κιόλας για να τον πιστέψω. Eφτιαξε στο παλιό του κινητό έναν φάκελο μηνυμάτων που τον ονόμασε «Ιστορικά» και το έβαλε εκεί. Χρόνια αργότερα η πρώην του χώρισε και τον επόμενό της, που έγινε και αυτός πρώην. Οι δύο πρώην βρέθηκαν μέσω κάποιων κοινών γνωστών – ζούμε σε ένα μεγάλο χωριό. Τα ήπιαν ένα βράδυ σαν παλιοί συμπολεμιστές, μοιράστηκαν εμπειρίες και μίλησαν και για τα SMS. Είχαν λάβει και οι δύο το ίδιο – και ποιος ξέρει και πόσοι ακόμη. Θυμάμαι την ιστορία γιατί με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτά τα SMS ήταν λίγο σαν τα εορταστικά, αυτά που στέλνεις Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Αν ήσουν λίγο μερακλής, φρόντιζες να υπάρχει περιθώριο να αλλάζεις το όνομα, ώστε να τους δίνεις έναν χαρακτήρα προσωπικό: το υπόλοιπο περιεχόμενο ταίριαζε σε κάθε περίσταση. Αυτά τα μηνύματα δεν ήταν ποτέ μεγάλα, δεν υπήρχε λόγος. Ξεκινούσαν πάντα με την παραδοχή ενός λάθους («ξέρω ότι δεν θα με συγχωρέσεις ποτέ κ.λπ.»), ανέφεραν τον λόγο της απόφασης («θέλω λίγο περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου κ.λπ.») και έκλειναν με την παράκληση να μην υπάρξει καμία συνέχεια («μη με ψάξεις, δεν πειράζει κ.λπ.»). Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η πρακτική των SMS έφερε μια αύξηση των χωρισμών: πάντα ο χωρισμός είναι πιο δύσκολος από τη γνωριμία και όταν βρέθηκε ένας τρόπος να χωρίζεις χωρίς να κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια, η ανακούφιση υπήρξε λυτρωτική.