Ολοένα και περισσότεροι απορούν για το πώς θα εφαρμοστούν τα περίφημα «νέα υγειονομικά μέτρα», αν ποτέ έρθει ο χειμώνας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, ανατρέποντας τη λογική του παλιού ποδοσφαιρικού συνθήματος «μια βροχή θα σας σώσει», πιστεύουν πως ένα νέο lockdown θα το γλιτώσουμε μόνο χάρη σε μια εξωφρενική παράταση του ατελείωτου καλοκαιριού που ζούμε. Εγώ λέω ότι η οικονομία δεν το αντέχει, οπότε δεν θα το ζήσουμε, αλλά συμφωνώ πως μόνο αν συνεχιστεί το εφετινό χωρίς τέλος καλοκαίρι θα σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε ποιος π.χ. θα κάνει ελέγχους στα εστιατόρια ή στα cafés για να δει τι συμβαίνει με την τήρηση των μέτρων: όσο καθόμαστε έξω δεν υπάρχει πρόβλημα. Γενικά, στην ελληνική κοινωνία γιγαντώνεται η βεβαιότητα πως τα μέτρα και οι νόμοι είναι κάτι σαν δικαιολογίες της όποιας κυβερνητικής εξουσίας – είναι ο απλούστερος τρόπος για να δείξει πως κάτι κάνει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την αντιμετώπιση της πανδημίας: ισχύει γενικά.
Υπάρχει μια καθολική πλέον αναντιστοιχία ανάμεσα στο τι πιστεύουν οι πολιτικοί και στο τι πιστεύουν οι απλοί άνθρωποι σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση όχι μόνο των μεγάλων κρίσεων, αλλά και των απλών προβλημάτων. Οι πολιτικοί είναι εκ του ρόλου τους υποχρεωμένοι να πιστεύουν πως με νόμους, διατάξεις, μέτρα κ.λπ. μπορούν να διορθώσουν τα πάντα. Ο κόσμος, από τη μεριά του, ολοένα και πιο πολύ πιστεύει πως τα μόνα προβλήματα που μπορεί να λυθούν είναι αυτά που ο καθένας μας μπορεί να λύσει μόνος του. Οτιδήποτε ξεπερνά τις όποιες δυνατότητες του καθενός μας παραμένει άλυτο, ίσως γιατί οι πολιτικοί μας έχουν ταυτίσει τις λύσεις με τη νομοθετική εξουσία τους, που ολοένα και λιγότερο έχει αντίκρισμα, και όχι με την πρακτική παρέμβαση, που είναι κάτι άλλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
