Μαζί, μόνοι

Αθήνα, Παρίσι, Λονδίνο, Μαϊάμι, Χονγκ Κονγκ, Πόλη του Μεξικού. Τι ενώνει αυτές τις πόλεις πέρα από το lockdown και τη μεγάλη προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Μέχρι πολύ πρόσφατα, η ακούσια ή εκούσια μοναξιά, η μονήρης ύπαρξη εν μέσω ενός κόσμου που ζει τη ζωή του αγνοώντας την ύπαρξη των διπλανών του. Η σειρά φωτογραφιών «Alone Together» του 37χρονου Αριστοτέλη Ρουφάνη απηχεί τη ρήση «η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις» που είχε κάποτε διατυπώσει ένας αμερικανός χιουμορίστας. Και βέβαια, μοιάζει πιο επίκαιρη ποτέ. Πυκνά δομημένα αστικά τοπία, αρχιτεκτονικά συγκροτήματα που κανονικά θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή, στέκονται άδεια σαν στοιχειωμένα, με ένα φως να ανάβει εντός τους ίσα για να θυμίζει ότι κάποιος κατοικεί εκεί, ενδεχομένως ακόμα και ο τελευταίος εκπρόσωπος του ανθρώπινου είδους. Ως γνωστόν, συμβαίνει και στις πιο αξιοζήλευτες μητροπόλεις. «Παρόλο που υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένες αυτές οι πόλεις, αυτό που ήθελα να δείξω μέσα από αυτό το σώμα δουλειάς είναι ότι τελικά δεν είναι πολύ διαφορετικές όταν πρόκειται για την αστική απομόνωση» εξηγεί ο καλλιτέχνης.

Πάντως ο ίδιος ο Ρουφάνης, ο οποίος ζει και εργάζεται μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας, γνωρίζει από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. «H αρχική ιδέα για τη συγκεκριμένη σειρά γεννήθηκε όταν, ζώντας στο Λονδίνο, ένιωθα έντονα απομονωμένος, χωρίς να μπορώ να εκλογικεύσω αυτό το συναίσθημα. Ετσι, με αφορμή την προσωπική μου εμπειρία, άρχισα να ερευνώ αν ένιωθαν κάτι αντίστοιχο και άλλοι άνθρωποι. Πολύ γρήγορα αυτή η αναζήτηση εξελίχθηκε στην έναρξη μιας συστηματικής έρευνας σχετικής με την κοινωνική απομόνωση και τις πολλαπλές μορφές που μπορεί να πάρει. Πλέον διαρκεί αρκετά χρόνια και έχει οδηγήσει σε πολλαπλά σώματα δουλειάς εν εξελίξει. Πρότζεκτ τα οποία αναπτύσσουν σε μεγαλύτερο βαθμό τα διαφορετικά είδη κοινωνικού αποκλεισμού, όπως αυτόν που βιώνουν οι άστεγοι, οι ηλικιωμένοι και οι έφηβοι».