Στεκόµουν πάλι σε µια γωνιά, στο κάτω µέρος του Πεδίου του Αρεως, από όπου αναγκάζοµαι να περνάω συχνά. Δίπλα µου τα ΜΑΤ, που έχουν εγκατασταθεί στα πέριξ του Οικονοµικού Πανεπιστηµίου για να δείξουν πως τώρα έχουµε κράτος αποφασισµένο να επιβάλει τη νοµιµότητα. Το άλλο, µε τον Τοτό, που από τις πολλές ουσίες έβλεπε υπέροχη ακόµη και τη Μαυροµµαταίων, το ξέρετε; Πάντως, αν δεν είσαι ο Τοτός, κάτι η εικόνα της ζέχνουσας περιοχής, κάτι η εικόνα των οπλισµένων ανδρών, έχεις πλέον την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε εµπόλεµη ζώνη. Κι όµως, η θλιβερή Μαυροµµαταίων ήταν κάποτε ένας αξιοζήλευτος δρόµος, από τους πιο αριστοκρατικούς της Αθήνας. Θεωρούσα τυχερούς τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί, κυρίως όσους είχαν ιδιόκτητα διαµερίσµατα. Τώρα τους λυπάµαι. Μία οι καταληψίες-µπαχαλάκηδες που έχουν ιδιαίτερη αγάπη στην περιοχή και που µε κάθε ευκαιρία τα κάνουν όλα λαµπόγυαλο, µία η ΕΛ.ΑΣ. µε τις επιχειρήσεις της για την εκκένωση των καταλήψεων, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Προσθέστε στο σκηνικό τα κλεφτρόνια που κινούνται γύρω από τον σταθµό του τρένου στην πλατεία Βικτωρίας και ξαλαφρώνουν τους πεζούς από πορτοφόλια και άλλα βάρη. Προσθέστε και τους ζητιάνους που πιάνουν θέση στις γωνίες για να εντείνουν µε τη δική τους θλίψη τη συλλογική µας κατάθλιψη. Ιδού η Μαυροµµαταίων του 2020! Οταν ζεις καθηµερινά τέτοιες σκηνές και έχεις τη στοιχειώδη ευαισθησία, µπορείς να µην αρχίσεις να καταπίνεις µε τις χούφτες τα «χάπια αισιοδοξίας»; Ελπίζοντας πως, όταν θα αρχίσει να σε πιάνει η θεραπεία, θα βλέπεις τον έµπορο ναρκωτικών που έχει στήσει το παραµάγαζό του κάτω από το σπίτι σου τόσο γραφικό και ακίνδυνο όσο τον καστανά των παλιών ηµερών, που έχει πλέον εκτοπιστεί. Γιατί αν ο καστανάς ανήκει στα επαγγέλµατα που χάνονται, ο έµπορος που δραστηριοποιείται στην πιάτσα της Μαυροµµαταίων ανήκει στα επαγγέλµατα µε προοπτική. Τον βλέπω να κινείται µε ταχύτητα και χάρη αιλουροειδούς ανάµεσα στους ΜΑΤατζήδες που καπνίζουν µε το βλέµµα τους στραµµένο προς Λυκαβηττό και Ακρόπολη µεριά (αχ, Αθήνα, µε τα ωραία σου!) και θαυµάζω τη διακριτικότητα µε την οποία παραδίδει το σακουλάκι µε τη µαγική σκόνη στους πελάτες. Ορισµένοι πελάτες δεν κρατιούνται, ετοιµάζουν και κάνουν τη δόση τους στις εισόδους των πολυκατοικιών, µπροστά στα µάτια µας, πίσω από την πλάτη των ΜΑΤατζήδων. «Γιατί δεν κάνετε κάτι;» ρωτάει ένας κύριος. «Δεν είναι αρµοδιότητά µας» απαντούν, «δεν µπορούµε να παρέµβουµε αν δεν πάρουµε διαταγή». Ούτε σήµερα είχαν διαταγή. Τους προσπέρασα, προσπέρασα και τους χρήστες που σέρνονταν στα πεζοδρόµια, και δέκα λεπτά µετά, έχοντας διασχίσει τη θλιβερή Πατησίων, βρέθηκα στην (ξανά) υπό διαµόρφωση Οµόνοια. Θυµήθηκα κάτι πικρόχολα σχόλια που άκουσα, πως το νέο σιντριβάνι που κατασκευάζεται εκεί, αν το κοιτάξεις από ψηλά, µοιάζει µε τάπα νεροχύτη. Με µια τάπα στον τεράστιο λεριασµένο νεροχύτη που λέγεται Αθήνα. Βρήκα, δυστυχώς, πολύ επιτυχηµένη την παροµοίωση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
