Οταν ρωτούσαν τη γιαγιά µου «τι κάνεις;», απαντούσε, µε το ανατριχιαστικό χιούµορ που ενίοτε κάνουν οι ηλικιωµένοι, «καµώνοµαι». Τη θυµάµαι όταν µας έδειχνε τα χέρια της που είχαν γεµίσει πανάδες και έλεγε «κοιτάξτε χάλια που φέρνουν τα γεράµατα!». Κοιτούσαµε και εµείς, αλλά ήµασταν παιδιά που δεν τα αφορούσαν καθόλου τα γεράµατα των άλλων.

Τις προάλλες, σε ένα βιντεάκι που είχε ανεβάσει η Τζόαν Κόλινς στο Instagram, παρατήρησα πως τα χέρια της ήταν γεµάτα πανάδες, ακριβώς όπως και της γιαγιάς µου. Εγινε 90 χρόνων η «Αλέξις» της εφηβείας µας. Θα µου πεις, εµείς κοντεύουµε τα 60! Δεν το κρύβει, τη λέει την ηλικία της. Και αυτό κάνει ακόµα πιο παράδοξη την προσπάθειά της να µοιάζει πολύ νεότερη. Χρησιµοποιώντας το παχύ µακιγιάζ που όταν µπαίνει πάνω σε δέρµατα µε ρυτίδες περισσότερο τις τονίζει παρά τις καλύπτει.

Δεν είναι, βεβαίως, η συµπαθέστατη «Αλέξις» ο µοναδικός άνθρωπος στον κόσµο που επιµένει να επιδίδεται σε έναν αγώνα εκ προοιµίου χαµένο – αφού ό,τι και να κάνεις ο χρόνος θα σε νικήσει. Το επιβεβαίωσε και η Σοφία Λόρεν στις πρόσφατες εµφανίσεις της, όταν παρά τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες (οι οποίες πλέον έµοιαζαν ασήκωτα βαρίδια πάνω από τα κουρασµένα µάτια της) δεν µπορούσε να πάρει τα πόδια της.

Κάπως έτσι ο χρόνος είχε νικήσει τον νάρκισσο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πολύ πριν από τον θάνατό του, όταν ακόµα προσπαθούσε να κάνει το λαχταριστό µαναράκι βάφοντας το µαλλί του κοράκι και χρησιµοποιώντας µέικ απ. Κάθε φορά που τον έβλεπα θυµόµουν τις τελευταίες σκηνές από τον «Θάνατο στη Βενετία» του Λουκίνο Βισκόντι, όπου ο ώριµος ήρωας κατέρρεε στην παραλία µε τη µαύρη µπογιά των µαλλιών του να λιώνει και να κυλάει στο πρόσωπό του.

Είναι ανθρώπινη, ακόµα και συγκινητική, η ανάγκη να δείχνεις πιο νέος. Επιβεβαιώνει πόσο ευάλωτοι και φοβισµένοι είµαστε στην πραγµατικότητα. Δεν µπορώ όµως να µη θαυµάσω τους ανθρώπους που αφήνονται στον χρόνο, γιατί αυτό θέλει κότσια και σοφία. Και όταν λέω αφήνονται, δεν εννοώ εγκαταλείπονται, αλλά συµφιλιώνονται µε τη νέα εικόνα που είναι µη αναστρέψιµη ό,τι και αν κάνεις για να την αλλάξεις.

Μου αρέσει η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ µε τις ρυτίδες και τα άσπρα µαλλιά, που όµως παραµένει γοητευτική και ερωτεύσιµη. Με τροµάζει η επιµονή µιας άλλης τροµερά ταλαντούχας κυρίας, της Ντόλι Πάρτον, να κάνει στα 77 χρόνια της την τριανταπεντάρα. Αν και η Πάρτον κερδίζει πάντα το παιχνίδι µε το χιούµορ της: «Πόση ώρα χρειάζεται για να φτιάξετε το µαλλί σας;» τη ρώτησαν. «Πού να ξέρω; Δεν είµαι ποτέ εκεί» απάντησε σκασµένη στα γέλια και επιβεβαιώνοντας πως η κατάξανθη πλούσια κώµη της είναι περούκα.

Να λοιπόν που µε το γέλιο και την καλή διάθεση πολεµιέται καλύτερα ο χρόνος – η περούκα είναι από προαιρετική έως αχρείαστη. Αν και η λέξη «πόλεµος» δεν ακούγεται ωραία. Κανένας πόλεµος. Μόνο ειρήνη, γαλήνη, αυτογνωσία και ψυχραιµία σε µια πορεία κοινή για όλους. Παρεµπιπτόντως, και στα δικά µου χέρια έχουν πλέον κάνει την εµφάνισή τους οι πανάδες της ηλικίας. Είναι, ως φαίνεται, κληρονοµικό.