O Λάρι Μάλεν τζούνιορ χτυπάει τα ντραμς του με ένταση, σε ρυθμό που θυμίζει παρέλαση, την είσοδο του στρατού σε μια αλωμένη πόλη, τον πόλεμο. Η κιθάρα και το μπάσο έρχονται όχι για να απαλύνουν τις εντυπώσεις – κάτι κακό γίνεται – αλλά για να τις κάνουν να ακουστούν ακόμα πιο δραματικές. Ο Μπόνο τραγουδάει «I can’t believe the news today/Oh, I can’t close my eyes and make it go away»: «Δεν μπορώ να πιστέψω τα σημερινά νέα/δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να τα διώξω μακριά». Είναι οι πρώτοι στίχοι μίας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των U2, του «Sunday Bloody Sunday». Μιας Ματωμένης Κυριακής από την οποία εφέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια: Ηταν 30 Ιανουαρίου του 1972 όταν μια ειρηνική διαδήλωση κατά της βρετανικής κατοχής στο Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας πνίγηκε στο αίμα. Η ημέρα εκείνη θεωρείται μία από τις πιο ντροπιαστικές και θλιβερές σελίδες της σύγχρονης βρετανικής Ιστορίας. Χρειάστηκε βεβαίως να περάσουν δεκαετίες ώσπου, το 1998, ο τότε πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ να διατάξει σύσταση επιτροπής για τη διερεύνηση των δραματικών γεγονότων και την απόδοση ευθυνών. Το συμπέρασμα ήταν καταπέλτης για τη Γηραιά Αλβιώνα: Οι βρετανοί στρατιώτες άνοιξαν απρόκλητα πυρ κατά των άοπλων διαδηλωτών σκοτώνοντας πολλούς από αυτούς. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου εκείνη την εποχή, ζήτησε δημοσίως συγγνώμη χαρακτηρίζοντας τις πράξεις των στρατιωτών αδικαιολόγητες. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2011 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα προσέφερε οικονομική αποζημίωση στους συγγενείς των θυμάτων. Δεν ήταν λίγες οι οικογένειες που την αρνήθηκαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
