Τα λεπτά της δάχτυλα κοσμούν δαχτυλίδια. Φοράει ένα κομψό γκρι παλτό και μία μαύρη ζιβάγκο μπλούζα. «Μόνη μου, ξέρεις, τα έχω ράψει» μου λέει γελώντας η Μαριάννα Πολυχρονίδη όταν συναντιόμαστε ένα ζεστό κυριακάτικο πρωινό στο κέντρο της Αθήνας. «Παιδί, θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη μαμά μου να πλέκουν βελονάκι. Με μάγευε αυτό. Τους είχα ζητήσει να μου δείξουν γιατί πάντα με «έτρωγαν» τα χέρια μου. Eκανα χειροτεχνίες, ζωγράφιζα. Αργότερα ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα, να «πειράζω» τα έπιπλα. Και τρέχω σε σεμινάρια. Μέχρι και σεμινάριο για το πώς φτιάχνονται κοσμήματα από πλαστικές σακούλες έχω κάνει. Στο σπίτι υπάρχει πλέον ένα δωμάτιο σαν εργαστήριο. Εχει μπογιές, κλωστές και τελευταία μια ραπτομηχανή. Γιατί ο πιο πρόσφατος έρωτάς μου είναι η ραπτική. Πήγα και σε σχολή. Παίρνω περιοδικά, βλέπω πατρόν, τα «πειράζω» λίγο και τα ράβω».
Μοιάζει να βάζει πάθος σε ό,τι καταπιάνεται. Η συνάντησή μας γίνεται με αφορμή την παράσταση «Ο άλλος» που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Μικρό Χορν σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου και στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον Κωνσταντίνο Κάππα και τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη. Στο έργο αυτό ο γάλλος συγγραφέας Φλοριάν Ζελέρ – μάλιστα το έργο του με τίτλο «Πατέρας» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και έκανε πριν από μερικές ημέρες πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance με πρωταγωνιστές τον Aντονι Χόπκινς και την Ολίβια Κόλμαν – μιλάει για το παράδοξο των σχέσεων, για τη φθορά και την απιστία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
