Μαρία Ναυπλιώτου, «Δεν κρίνω τους ρόλους που υποδύομαι»

Στο παλιό της σπίτι η Μαρία Ναυπλιώτου συνήθιζε να πίνει τον καφέ της δίπλα στο παράθυρο. Της άρεσε αυτό, την ηρεμούσε. Απέναντι ακριβώς υπήρχε ένα δέντρο που κοιτούσε κάθε μέρα. Ωσπου κάποια στιγμή, μια στιγμή σαν συνειδησιακή μετατόπιση, διαπίστωσε ότι δεν επρόκειτο για ένα μόνο δέντρο. «Είναι δυνατόν; Να κοιτάς κάτι επί δύο χρόνια αλλά επί της ουσίας να μην το βλέπεις; Ναι, είναι. Κατάλαβα ότι μια ελιά είχε μπλεχτεί με μια πασχαλιά που ανθοβολούσε και μεγάλωναν μαζί, εναγκαλισμένες θαρρείς. Oταν το συνειδητοποίησα αυτό, άλλαξε μέσα μου ο κόσμος. Διότι συμβαίνει, κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε! Ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους» εξηγούσε τις προάλλες στο BHMAgazino η δημοφιλής ηθοποιός. Τα μάτια της άστραφταν και σε έπειθε ότι η ομορφιά, από ένα σημείο και μετά, δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας εσωτερικός, μακριά από τα βλέμματα και τις αντιλήψεις των υπολοίπων. Βρισκόμασταν στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν» και συζητούσαμε επί σκηνής, καθισμένοι στο τραπέζι ενός ναπολιτάνικου υποτίθεται σπιτιού, λίγο προτού αρχίσει η πρόβα της. Η ίδια καλείται σύντομα να ερμηνεύσει την εμβληματική πρωταγωνίστρια στο έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (1946) του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, σε σκηνοθεσία (και πάλι) του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου (με τον οποίο διατηρεί μια ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης). Αναρωτηθήκαμε ωστόσο αν (την επόμενη χρονιά, το έτος συμπλήρωσης μιας εκατονταετίας από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας) θα επανέλθει στο «Master Class» του Τέρενς Μακ Νάλι. Η Μαρία Ναυπλιώτου χαμογέλασε. «Δεν αποκλείω τίποτα. Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι «όποτε ξεστόμισα μεγάλα λόγια, τα λούστηκα». Το θυμάμαι καλά αυτό. Κοιτάξτε, συνδέθηκα πολύ με τον συγκεκριμένο ρόλο που είχε μια τεράστια ανταπόκριση, εμπορική και καλλιτεχνική. Oμως αισθάνθηκα, μετά από τέσσερις σεζόν, ότι ήταν αρκετά πια για εμένα. Μπορεί να πήγαινα όλο και πιο βαθιά, αλλά δεν πήγαινα κάπου αλλού. Κουράστηκα και θέλησα να διερευνήσω ένα άλλο υλικό. Το είχα ανάγκη και εγώ η ίδια. Να επιχειρήσω μια μετάβαση, να χαράξω μια καινούργια διαδρομή, κάτι που με γοητεύει και με συναρπάζει εν γένει. Είμαι ηθοποιός. Δεν το ξεχνώ ποτέ. Αυτή είναι η δουλειά μου, όχι η επιτυχία, όσο γλυκιά κι αν είναι. Εκείνος ο ρόλος μού έδωσε τόσα πολλά για τα οποία είμαι ευγνώμων. Πρέπει ωστόσο κανείς να έχει τη γενναιότητα να προχωρήσει παρακάτω» τόνισε.

Πώς προέκυψε η «Φιλουμένα», κυρία Ναυπλιώτου; Ως επιλογή, εννοώ.