Τη συναντώ ένα μεσημέρι Σαββάτου στο αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά. Η 27χρονη Μαρία Μπελιμπασάκη, το κορίτσι που σκόρπισε χαρά σε όλη την Ελλάδα όταν κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 400 μέτρα το περασμένο καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου, προπονείται ακούραστα. Δεν γνωρίζει από Σαββατοκύριακα και αργίες. Χαμογελά πλατιά και μοιάζει έτοιμη για ακόμη περισσότερες διακρίσεις, καθώς μου μιλά με μια φωνή σταθερή και σίγουρη με εκείνο το χαριτωμένο κρητικό της ιδίωμα. Η ίδια άλλωστε δεν φοβήθηκε να πάρει τη ζωή στα χέρια της όταν πέρυσι τέτοια εποχή αποφάσισε από το αγώνισμα των 200 μέτρων να περάσει στα 400. Και προτού συμπληρωθεί ένας χρόνος ήδη ήταν αργυρή πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και έπεται συνέχεια…
Περιµένατε να έρθει αυτό το αργυρό µετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα Στίβου;
«Ναι. Ημουν σίγουρη και το είχα δηλώσει παντού, και σε εφημερίδες και σε κανάλια και στoυς προσωπικούς μου λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το δήλωνα μάλιστα τόσο πολύ, που κάποιοι ίσως να σκέφτηκαν ότι η συμπεριφορά μου ήταν αλαζονική. Αλλά εγώ κάθε ημέρα αυτό μόνο σκεφτόμουν. Να πάω στην προπόνηση και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό».
Ηρθε εύκολα αυτό το µετάλλιο;
«Δεν θα το έλεγα. Εδώ και επτά μήνες κουβαλώ έναν σοβαρό τραυματισμό, τον οποίο δεν έχω ξεπεράσει ακόμη: οίδημα στον αχίλλειο τένοντα. Μία ημέρα είμαι καλά και την άλλη ημέρα δεν μπορώ να πατήσω καν το πόδι μου. Μπήκα λοιπόν να τρέξω στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με ερεθισμένο πόδι. Σκεφτόμουν όμως ένα πράγμα: «‘H θα το κάνεις τώρα ή ποτέ. Αυτή είναι η μεγάλη σου κούρσα». Kαι την έτρεξα. Eπρεπε να το κάνω, όχι για τους άλλους, για εμένα, για τους κόπους μου, τόσα χρόνια. Μόλις τελείωσα τον αγώνα, έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Ενιωσα γαλήνη».
Λογικά δεν θα έπρεπε να είστε πιο αγχωµένη στον τελικό;
«Στον τελικό, με το που πήγαμε στο προθερμαντήριο, προτού τρέξουμε, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα, έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Δεν ήμουν η Μαρία, ήμουν μια άλλη αθλήτρια. Μπήκα στον αγώνα και ένιωθα σαν να είχα ήδη κερδίσει. Μου έκανε βέβαια το χατίρι και το πόδι μου. Δεν πονούσα, τα ανοίγματά μου ήταν τέλεια. Ο προπονητής μου, ο Κώστας Ηλίας, τρελάθηκε. Μου είπε: «Μπες συγκεντρωμένη και κάνε αυτό που έχουμε συζητήσει». Kαι το έκανα. Τα 400 μέτρα είναι ένα ρυθμικό αγώνισμα. Ανέβασα ρυθμό ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Είπα: «Εγώ θα φύγω μπροστά και αν εσείς μπορείτε, ακολουθήστε με»».
Χάσατε το χρυσό για τέσσερα κλάσµατα του δευτερολέπτου. Εγινε κάποιο λάθος;
«Ο χρόνος μου ήταν 50.45 και της αντιπάλου μου 50.41. Κάποιοι λένε ότι ανέβασα γρήγορα ρυθμό και δεν είχα δυνάμεις στα τελευταία μέτρα. Δεν ισχύει. Αν δεν το έκανα, δεν θα έσπαγα το πανελλήνιο ρεκόρ της Φανής Χαλκιά. Δεν θα έκανα αυτόν τον χρόνο. Στην ένταση της στιγμής δεν είδα τη γραμμή και έγειρα το σώμα μου να πέσω στον τερματισμό νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε. Θεωρώ όμως ότι έκανα την τέλεια κούρσα. Αυτό μου είπε και ο προπονητής μου μετά τον αγώνα. O άνθρωπος ήξερε ότι είχα πρόβλημα με το πόδι μου. Ηξερε πόσο αγχωμένη ήμουν. Ηταν ο πρώτος μεγάλος τελικός της καριέρας μου».
Στενοχωρηθήκατε που το µετάλλιο ήταν αργυρό και όχι χρυσό;
«Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Εκανα ατομικό ρεκόρ, έκανα πανελλήνιο ρεκόρ και πήρα για πρώτη φορά στη ζωή μου μετάλλιο σε μεγάλο αγώνα σε ένα αγώνισμα που δεν το ήξερα, που το έμαθα μέσα από την προπόνηση, πριν από μερικούς μήνες. Μην ξεχνάτε ότι τόσα χρόνια έτρεχα 200 μέτρα».
Γιατί; Είναι µια απορία όλων…
«Καταρχήν είχα άλλον προπονητή. Αρχισα να προπονούμαι με τον νυν προπονητή μου, τον Κώστα Ηλία, το 2016, τέσσερις μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Με τον προηγούμενο, τον Μιχάλη Γωνιωτάκη, μείναμε μαζί 12 χρόνια. Ξεκινήσαμε από τη Σητεία και νομίζω ότι από ένα σημείο και πέρα μού έδωσε ό,τι μπορούσε να μου δώσει και τον ευχαριστώ πολύ για όσα μου προσέφερε. Τα τελευταία πέντε χρόνια είχα κολλήσει στους ίδιους χρόνους στα 200 μέτρα. Το 2016 ήμουν 25 ετών. Είπα μέσα μου: «Ή θα κάνεις τώρα την αλλαγή ή ποτέ». Και έτσι πήρα το ρίσκο τέσσερις μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες να αλλάξω προπονητή. Και με τον Κώστα ταιριάξαμε πολύ».
Να περάσετε στα 400 µέτρα πώς το αποφασίσατε;
«Τυχαία, πάνω στην προπόνηση, αν και πρέπει να σημειώσω ότι έτρεχα 400 μέτρα μέχρι το 2011 συμπληρωματικά με τα 200 μέτρα, που ήταν πάντα το βασικό μου αγώνισμα. Το 2017 όμως είχα έναν σοβαρό τραυματισμό. Ετσι, στις αρχές του 2018, ο προπονητής μου αποφάσισε να αλλάξει το πρόγραμμά μας, να μειώσει τις ταχύτητες και να προσθέσει περισσότερα μέτρα. Οταν κατάλαβε ότι μπορούσα να βγάλω αυτή την προπόνηση, μου είπε μισοαστεία-μισοσοβαρά: «Φέτος σε βλέπω να τρέχεις 400 μέτρα». «Πάμε να το κάνουμε» του απάντησα. Eτσι προσάρμοσε τις προπονήσεις μας. Σε αυτή την προσπάθειά μου οφείλω να σημειώσω ότι είχα και τη βοήθεια των συναθλητών μου. Γιατί έκανα προπόνηση μαζί με ένα γκρουπ 400άρηδων. Χωρίς αυτά τα παιδιά δεν θα μπορούσα να βγάλω τους χρόνους που έβγαλα. Και έτσι, πριν από το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό το καλοκαίρι έδειξα τις δυνατότητές μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Μπέρμιγχαμ τον περασμένο Μάρτιο».
Σταθήκατε όµως άτυχη εκεί. Ενώ κάνατε µια τροµερή κούρσα στον ηµιτελικό και τερµατίσατε δεύτερη, σε θέση πρόκρισης, τελικά µείνατε εκτός τελικού για παράβαση διαδρόµου.
«Το συγκεκριμένο στάδιο δεν πληροί τις προδιαγραφές, οι γραμμές, ενώ κανονικά έπρεπε να είναι πέντε εκατοστά, είναι τρία. Ακυρώθηκαν συνολικά 23 αθλητές και στο τέλος ο υπεύθυνος των κριτών παραιτήθηκε. Καταθέσαμε ένσταση με την ελληνική αποστολή. Μάλιστα, πήγα να βρω τον κριτή που με ακύρωσε. «Είναι άδικο» του είπα. Δεν είχα παρεμποδίσει άλλη αθλήτρια, ούτε άλλαξα διάδρομο. Απλά πάτησα την εσωτερική γραμμή. Με κοίταξε με μια ψυχράδα και μου είπε: «Αυτή είναι η απόφασή μου. Δεν αλλάζει». Eκλαψα. Απογοητεύτηκα. Αλλά στο τέλος πείσμωσα».
Τα 200 µέτρα θα τα εγκαταλείψετε;
«Οχι. Γιατί πιστεύω ότι δεν έχω τρέξει όσο γρήγορα μπορώ να τρέξω. Αν δεν σπάσω το πανελλήνιο ρεκόρ στα 22.67 της Κατερίνας Κόφφα, δεν θα σταματήσω».
Και στους Ολυµπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 σε ποιο αγώνισµα θα σας δούµε;
«Στα 400 μέτρα. Αυτή τη στιγμή έχω τη 13η καλύτερη επίδοση στον κόσμο. Μπροστά μου βρίσκονται επτά Αμερικανίδες. Οι τρεις μόνο θα πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν στους Ολυμπιακούς Αγώνες κάνω μια επίδοση κοντά στα 50.00 δεν είναι απίθανο να περάσω στον τελικό. Καλά να είμαστε μέχρι τότε, γιατί προηγούνται άλλες διοργανώσεις».
Είναι δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισµό στην Ελλάδα;
«Πολύ. Δεν υπάρχουν χορηγοί να μας στηρίξουν, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Μετά το 2008 ο ελληνικός αθλητισμός γνώρισε μεγάλη καμπή. Καταρχήν, για να κάνουμε προπόνηση θέλουμε να υπάρχει ασφάλεια στους αθλητικούς χώρους, όχι να φοβόμαστε ότι θα μας πέσει κάτι στο κεφάλι. Ας βοηθήσει λίγο παραπάνω η πολιτεία και μπορεί να δούμε και περισσότερα μετάλλια».
Εσείς πώς καλύπτετε αυτή τη στιγµή τα έξοδά σας;
«Προσωπικά, λόγω των επιτυχιών, βρίσκομαι στην κατηγορία επίλεκτων αθλητών του ΣΕΓΑΣ, οπότε έχω απολαβές από εκεί, όπως και από τον σύλλογό μου, τον Πανναξιακό Α.Ο.Ν. Μεγάλη στήριξη έχω και από τους γονείς μου που πάντα είναι κοντά μου όταν τους χρειάζομαι. Τώρα, μετά από αυτό το μετάλλιο άρχισα να χτυπώ πόρτες αναζητώντας χορηγίες και με χαρά βλέπω ότι κάποιες εταιρείες έχουν ανταποκριθεί. Το θέμα, βέβαια, είναι πώς πορεύεσαι μέχρι εκεί, μέχρι να έρθουν οι διακρίσεις. Και οι αθλητές για να φέρουμε μετάλλια χρειαζόμαστε στήριξη».
Η πολιτεία δίνει κίνητρα στους νέους αθλητές;
«Θα μπορούσε να είναι πιο γενναιόδωρη, με μεγαλύτερη μοριοδότηση στις Πανελλήνιες. Γιατί όταν τελειώσει ένας αθλητής την καριέρα του τι θα κάνει; Πλέον δεν υπάρχουν διορισμοί και μονιμοποιήσεις. Προσωπικά, έχω τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία. Είναι απλά ένα πτυχίο. Για αυτόν τον σκοπό ξεκίνησα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στη νηπιοσχολική αγωγή και όταν τελειώσω σκέπτομαι να προχωρήσω σε διδακτορικό. Κανείς δεν εγγυάται το μέλλον σου».
«Λυπάµαι πραγµατικά για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι απογοητευτική, πληµµυρίζουµε, καιγόµαστε, υπάρχει ανεργία, υπάρχει πείνα, λυπάµαι πολύ. Μην τα παρατάτε, µην το αφήνετε, εµείς οι Ελληνες έχουµε ψυχή, είµαστε δυνατοί». Αυτά ήταν τα λόγια σας µετά την κατάκτηση του µεταλλίου…
«Τελείωσα τον αγώνα, δεν είχα πάρει ούτε ανάσα, και μου λένε από την ΕΡΤ: «Κλείνει η μετάδοση σε δύο λεπτά, πρέπει να βγεις τώρα». Ημουν συγκινημένη. Προτού φύγω για το Ευρωπαϊκό, έβλεπα από την τηλεόραση την καταστροφή στο Μάτι και έκλαιγα. Δεν ήθελα να περάσω κάποιο πολιτικό μήνυμα. Αθλήτρια είμαι. Εκείνη τη στιγμή, όμως, αυτό μου βγήκε αυθόρμητα. Και δεν νομίζω ότι είπα ψέματα. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Δέχτηκα πολλά μηνύματα από ανθρώπους που μου είπαν «να αγιάσει το στόμα σου»».
Πρώτη φορά πότε βρεθήκατε σε στάδιο;
«Οι γονείς μου δεν ήθελαν να κάνω αθλητισμό, ήταν της φιλοσοφίας «διάβαζε να γίνεις επιστήμονας». Στη Δ’ Δημοτικού με είχαν εντοπίσει στο σχολείο από ένα πρόγραμμα ανίχνευσης ταλέντων. Πήγα στο στάδιο, αλλά δεν μου άρεσε. Εγώ ήθελα να παίζω τότε, όχι να μπω σε πρόγραμμα. Στη Β’ Γυμνασίου ο γυμναστής του σχολείου ήταν γνωστός του πρώην προπονητή μου, του Μιχάλη Γωνιωτάκη. Και έτσι ξεκίνησα σοβαρά».
Κάνατε προπόνηση στη Σητεία;
«Δεν είχαμε στάδιο στη Σητεία και δεν έχει φτιαχτεί ακόμη, να φανταστείτε. Εκανα προπόνηση στους δρόμους και στα χωράφια. Στάδιο υπήρχε στον Αγιο Νικόλαο και στην Ιεράπετρα. Ογδόντα πέντε χιλιόμετρα να πάω, ογδόντα πέντε να γυρίσω, κάθε ημέρα».
Ποια είναι η γνώµη σας για το ντόπινγκ;
«Δεν έχει καμία θέση στον αθλητισμό. Και νομίζω ότι λειτουργεί αποτρεπτικά. Γιατί ποιος γονιός θα φέρει το παιδί του στο στάδιο να φαρμακωθεί; Είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς υφίσταται. Υποθέτω ότι αθλητές με τους οποίους συναγωνίζομαι ενδεχομένως και να έχουν κάνουν χρήση κάποιας απαγορευμένης ουσίας. Είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω όμως. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπαίνω εγώ στον αγώνα καθαρή. Ο,τι κάνω το κάνω με τις δυνάμεις μου και δεν κλέβω κανενός τη θέση».
Τον εαυτό σας σε 10 χρόνια πώς τον φαντάζεστε;
«Θα έχω σταματήσει τον πρωταθλητισμό. Θα έχω τη δουλειά μου. Λογικά θα είμαι προπονήτρια σε κάποια ακαδημία ή θα δουλεύω ως νηπιαγωγός. Εχω και ένα τρελό όνειρο. Δεν ξέρω αν θα υλοποιηθεί. Να φτιάξω μια πρότυπη αθλητική ακαδημία, στην όποια να έρχονται τα παιδιά να κάνουν αθλητισμό. Οχι μόνο στίβο, αλλά και μπάσκετ, κολύμβηση, τένις κ.τ.λ.».
Σας ενδιαφέρει µια ενασχόληση µε την πολιτική;
«Οχι σε εθνικό επίπεδο. Παλαιότερα είχα βάλει υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές στη Σητεία. Πιθανότατα θα λάβω μέρος και στις επικείμενες. Ενα συγγενικό μου πρόσωπο θα κατέβει για δήμαρχος Σητείας, ως ανεξάρτητος. Θα ήθελα να βοηθήσω τον τόπο μου. Να φτιαχτεί έστω το στάδιο».
Είναι αλήθεια ότι µαγειρεύετε καλά;
«Ναι. Από μικρή η μητέρα μου με είχε δίπλα της όταν μαγείρευε και έβλεπα. Η σπεσιαλιτέ μου είναι το χοιρινό κότσι. Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω και να καλώ στο σπίτι φίλους για φαγητό. Ετοιμάζω και ένα site μαγειρικής. Προσπαθώ να το τελειοποιήσω για να το βγάλω στον αέρα. Θα απευθύνεται σε αρχάριους που δεν ξέρουν ούτε αβγό να βράσουν».
Στον Θεό πιστεύετε;
«Βαθιά. Ο,τι έχει συμβεί στη ζωή μου είναι θέλημα Θεού. Πιστεύω στις δυνάμεις μου, αλλά τη δύναμη να κάνω αυτά που κάνω μου τη δίνει Εκείνος. Πριν τρέξω προσεύχομαι. Κουβαλώ πάνω μου μια εικονίτσα του Ταξιάρχη Μιχαήλ. Μου την έχει δώσει η μαμά μου. Με έχει τάξει σε εκείνον. Κάθε φορά που τρέχω μού λέει: «Ο Ταξιάρχης θα σε βάλει στα φτερά του και θα νικήσεις»».
