Είκοσι δύο μυθιστορήματα με πολλαπλές επανεκδόσεις. Θεατρικά έργα, δεκατρείς ποιητικές συλλογές, δοκίμια για τον Ελύτη και τον Μπέκετ. Βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε γαλλικά, σουηδικά και αγγλικά, αλλά και μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα. Αφορμή για τη συνάντησή μας με τη Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου, αυτή τη μεγάλη κυρία των Γραμμάτων, είναι η συμμετοχή του μυθιστορήματός της «Το Ξύλινο Τείχος» (εκδόσεις Πατάκη) στην ευρωπαϊκή λίστα προτεινόμενων βιβλίων Readers of Europe Reading List. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της Βιβλιοθήκης του Συμβουλίου σε συνεργασία με την κροατική προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, για την τόνωση της φιλαναγνωσίας εν μέσω πανδημίας. Ορος για κάθε πρόταση από τις χώρες της ΕΕ ήταν στα προτεινόμενα μυθιστορήματα να υπάρχει ένας συμβολισμός σχετικά με τα διλήμματα της ανθρωπότητας σε καιρούς κρίσης.
Η κυρία Λαμπαδαρίδου Πόθου μάς μιλάει από την ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Λήμνο. Από εκεί ξεκίνησε, σε μια μετακατοχική Ελλάδα, για να βρεθεί στο Παρίσι της πρωτοπορίας, σπουδάζοντας με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης αισθητική και ιστορία θεάτρου στη Σορβόννη. Το πρώτο θεατρικό έργο που είδε στην Πόλη του Φωτός ήταν οι «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989). Το ίδιο βράδυ έγραψε στον μεγάλο ιρλανδό λογοτέχνη και ξεκίνησε μια αλληλογραφία μαζί του, η οποία διήρκεσε μέχρι το τέλος του βίου του. Αργότερα, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ένιωσε την ανάγκη να ξεπλυθεί από τα μηδενιστικά αδιέξοδα της δυτικής διανόησης. «Αναζήτησα το ελληνικό φως και την υπέρβαση των ιώνων οραματιστών στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη» αναφέρει μιλώντας στο ΒΗΜΑgazino. Σε μία από τις επιστολές που αντάλλαξαν ο μεγάλος έλληνας νομπελίστας τής γράφει: «Επιτέλους, ύστερα από τόνους κριτικής ανοησίας, κάποιος που καταλαβαίνει τι διαβάζει στο έργο μου. Μπράβο και πάλι μπράβο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
