Η Μαίρη Μηνά αγαπά να παρατηρεί τους ανθρώπους, να ψάχνει τι κρύβεται πίσω από τις συμπεριφορές τους. Ισως και για αυτόν τον λόγο αρχικά σπούδασε κοινωνική λειτουργός, προτού ακόμη την κατακτήσει το θεατρικό σανίδι. «Μα και στο θέατρο επίκεντρο ο άνθρωπος δεν είναι τελικά;» αναρωτιέται με εκείνη τη χαρακτηριστική, γοητευτική, βραχνή φωνή της. Η Μαίρη Μηνά λοιπόν, η ηθοποιός με το υγρό βλέμμα, με εκείνη τη βεντάλια από τις τσακισμένες ηρωίδες της, διαγράφει τα τελευταία χρόνια μια δυναμική πορεία. Η υποψηφιότητά της για το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την παράσταση «Με λένε Εμμα» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη το 2020, η συμμετοχή της στην «talk of the town» παράσταση «Ανθρωποι και ποντίκια» του Βασίλη Μπισμπίκη, αλλά και η συνάντησή της με τον ρόλο της Ηλέκτρας στην Επίδαυρο το περασμένο καλοκαίρι σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα είναι μερικές μόνο από τις δουλειές της που αποδεικνύουν ότι αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου τα οποία θα μας απασχολήσουν έντονα τα επόμενα χρόνια.
Αυτή την περίοδο συναντά έναν ρόλο διαφορετικό από ό,τι μέχρι σήμερα έχει κληθεί να υποδυθεί. Ερμηνεύει την Κωνστάνς, τη σύζυγο του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, στο θεατρικό αριστούργημα του Πίτερ Σάφερ «Αμαντέους», το οποίο παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής. Το έργο που έγραψε το 1979 ο Σάφερ, χρησιμοποιώντας έναν μύθο που διέρρευσε στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα, περί δολοφονίας του Μότσαρτ από τον σύγχρονό του συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι, έγινε ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας και μεταφέρθηκε τo 1984 στη μεγάλη οθόνη από τον Μίλος Φόρμαν κερδίζοντας οκτώ Οσκαρ. Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά η Μαίρη Μηνά συναντά επί σκηνής τον Γιάννη Νιάρρο ως Μότσαρτ και τον Νίκο Ψαρρά ως Σαλιέρι, σε ένα ανατρεπτικό ανέβασμα που το χαρακτηρίζουν το μαύρο χιούμορ και οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
