Σε αντίθεση με τη μητέρα του, η οποία τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της έχανε σταδιακά τη μνήμη της, ο Λουίς Μπουνιουέλ θυμόταν όλα όσα θαυμαστά έζησε. Γιατί η μνήμη του Δον Λουίς τον βοήθησε να γράψει την «Τελευταία πνοή», την αυτοβιογραφία του, ένα πραγματικά αριστουργηματικό βιβλίο, θαρρείς σαν μία ακόμη ταινία του. «Η μνήμη είναι που φτιάχνει όλη μας τη ζωή» γράφει στο βιβλίο του, «είναι η συνοχή μας, η λογική μας, το συναίσθημά μας, ακόμη και η δράση μας. Χωρίς αυτήν δεν είμαστε τίποτε».
Αφορμή για αυτή την επιστροφή στον Λουίς Μπουνιουέλ 37 χρόνια μετά τον θάνατό του σε ηλικία 83 ετών στην Πόλη του Μεξικού δίνει η τελευταία ταινία της ζωής του, το «Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» (1977), που πρόσφατα προβλήθηκε στους κινηματογράφους σε νέα, επεξεργασμένη κόπια (διανομή Bibliotheque).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
