Λίντα Μπένγκλις: «Οταν έχεις την ανάγκη να είσαι καλλιτέχνης δεν σε νοιάζει τίποτε»

Η 78χρονη Λίντα Μπένγκλις μιλάει με την αργόσυρτη φωνή της πίνοντας πράσινο τσάι στον πρώτο όροφο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Επιβλέπει τις τελευταίες λεπτομέρειες από την αναδρομική έκθεσή της με τίτλο «In the Realm of the Senses», την πρώτη του είδους που γίνεται σε μουσειακό χώρο στην Ελλάδα χάρη στον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, αλλά έχει και την έγνοια της Κλεοπάτρας, του αγαπημένου της dachshund που τη συνοδεύει απαρεγκλίτως παντού. Το τζετ λαγκ δεν μοιάζει να την πτοεί, κι ας έχει προσγειωθεί μόλις την προηγούμενη ημέρα από τη Νέα Υόρκη όπου ζει, εκτός από τη Σάντα Φε των ΗΠΑ, το Aχμενταμπάντ της Ινδίας και το Καστελλόριζο. Καθόμαστε απέναντι από την ενδεκάχρονη εκδοχή του εαυτού της, το πορτρέτο ενός παιδιού ντυμένου τσολιαδάκι σε ένα φωτογραφικό στούντιο της Αθήνας γύρω στο 1953. Μια μακρινή στάση στην πρωτεύουσα προτού ταξιδέψει για πρώτη φορά με τη γιαγιά της στον τόπο καταγωγής της, το Καστελλόριζο. «Το κοριτσίστικο κοστούμι ήταν μεγάλο για εμένα, οπότε μου είπαν: «Εχουμε κάτι άλλο που θα σου κάνει». Οντως η εφαρμογή ήταν άψογη. Ημουν πανευτυχής που θα με τραβούσαν φωτογραφία και δεν με ενδιέφερε αν θα απαθανατιζόμουν ως αγόρι. Γινόμουν φορέας της βιολογικής ιστορίας μου και αποδεχόμουν έναν ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον ήμουν μια ηθοποιός αλλά και ότι ένιωθα τον εαυτό μου ήδη από τότε καλλιτέχνη».

Η Μπένγκλις δεν έγινε ποτέ ηθοποιός, κι ας φλέρταρε λίγο με την ιδέα. Ανέκαθεν όμως της άρεσε να υποδύεται ρόλους. Ενίοτε δε να τους επινοεί και να τους υποδύεται στην καθημερινότητά της. Από όταν δηλαδή σκαρφιζόταν φανταστικές ιστορίες για τη μικρή της αδερφή στη Λουιζιάνα όπου μεγάλωναν με τον έλληνα μπαμπά τους και την αμερικανίδα μαμά τους μέχρις ότου ενηλικιώθηκε τη δεκαετία του ’60, σπούδασε ζωγραφική και κεραμική στο Newcomb College στη Νέα Ορλεάνη και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου βάλθηκε να ανοίξει νέους δρόμους για τη γλυπτική. «Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω κάτι που μένει. Είναι μια απόφαση που πηγάζει από την ανάγκη να αφήσεις το στίγμα σου στον καιρό που ζεις. Να κοιτάς πίσω και να λες: «Δεν ξέρω γιατί το έκανα, αλλά ένιωθα μια πρωτόγονη ανάγκη να το κάνω»».