Λευτέρης Βογιατζής

«Η διαδρομή Αθήνα – Λυγουριό ήταν αφιερωμένη στους μονολόγους του Κρέοντα. Του άρεσε να ακούει τη φωνή του διαφορετική κάθε φορά, βάζοντας ή βγάζοντας το κράνος. Δυστυχώς δεν είχε καμία αίσθηση συνοδηγού μοτοσικλέτας. Εντελώς απρόβλεπτος από κάθε άποψη. Κάποτε έβγαλε το κράνος ενώ πηγαίναμε με 120 χιλιόμετρα και άρχισε να τσακώνεται με τον Τειρεσία» καταθέτει ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Ζλατίντσης, ο οποίος υπήρξε βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή σε αρκετές παραγωγές της νέας ΣΚΗΝΗΣ. Ο ηθοποιός Δημήτρης Ημελλος μερικές σελίδες πιο κάτω τον θυμάται πάλι μια νύχτα στην Ανδρο να του ζητεί να δουν μαζί την ταινία «Νοσφεράτου» γιατί δεν μπορούσε να τη δει μόνος του. «Ποια ταινία; Αυτό που έβλεπα δεν υπήρχε. Πώς ένα γατάκι το οποίο έχει χωθεί μέσα στον καναπέ και φοβάται το σύμπαν, ήταν έτσι σε κάθε στιγμή. Λέω αυτός ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να βλέπει. (…) Νομίζω ότι αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που έσπρωξε τον Λευτέρη Βογιατζή να γίνει ηθοποιός, σκηνοθέτης, δηλαδή στο θέατρο γενικότερα, για να βλέπει τις παραστάσεις που θα ‘θελε να βλέπει… Οχι για να σκηνοθετήσει ή για να παίξει».

Τα παραπάνω και ακόμη πολλά ανέκδοτα περιστατικά συγκεντρώνονται στον συλλογικό τόμο «Ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός Λευτέρης Βογιατζής. Μελέτες και μαρτυρίες για το έργο του» (από την Κάπα Εκδοτική) που κυκλοφόρησε σε επιμέλεια της Αννας Ταμπάκη, ομότιμης καθηγήτριας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, και της Αλεξίας Αλτουβά, επίκουρης καθηγήτριας του ίδιου τμήματος. Ουσιαστικά παρουσιάζονται τα πρακτικά της επιστημονικής διημερίδας που οργανώθηκε τον Μάιο του 2017 για τον Λευτέρη Βογιατζή στον φυσικό του χώρο δράσης, το ιστορικό πλέον Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Πρόκειται για μια έκδοση που απευθύνεται, πέρα από τους ειδικούς, σε κάθε θεατρόφιλο καθώς ξεφεύγει από ένα στενό ακαδημαϊκό πλαίσιο. Ετσι οι επιστημονικές προσεγγίσεις του έργου του από σημαντικούς εκπροσώπους του χώρου – όπως, για παράδειγμα, η πολύ σημαντική εισήγηση του Ζορζ Μπανού – συνυπάρχουν με μαρτυρίες ανθρώπων του ελληνικού θεάτρου και του πολιτισμού που τον έζησαν από κοντά. Μιλούν για εκείνον μεταξύ άλλων η Λυδία Κονιόρδου, ο Στάθης Λιβαθινός, η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Δημήτρης Δημητριάδης, ο Βασίλης Παπαβασιλείου (διηγείται μάλιστα ένα σπαρταριστό περιστατικό όταν στο ιστορικό εστιατόριο «Μαγεμένος αυλός» θα πει αστειευόμενος στον Λευτέρη Βογιατζή: «Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να θεωρηθούμε η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη της γενιάς μας») και καταθέτουν τις εμπειρίες τους από τη δημιουργική συνύπαρξή τους μαζί του, περιγράφοντας το πλαίσιο της δουλειάς του, τη λεγόμενη «μη-μέθοδό» του, την ενδελεχή προετοιμασία του, τις ατελείωτες πρόβες που έστηνε.