Μια φορά κι έναν καιρό στο Χόλιγουντ, όταν ο όρος femme fatale, μοιραία γυναίκα, δεν προκαλούσε ενόχληση ως «μη πολιτικά ορθός» – κάτι που πολύ πιθανόν να συμβαίνει σήμερα -, γυναίκες όπως η Λάνα Τέρνερ και η Βερόνικα Λέικ έβγαζαν το ψωμί τους διατηρώντας με ευλαβική προσοχή αυτή την ιδιότητα. Ηταν τα «κακά» κορίτσια του σινεμά και τους άρεσε. Και γι’ αυτό άρεσαν κι εκείνες στο κοινό τους. Υποδύονταν γυναίκες με την ικανότητα να παγιδεύουν τα αρσενικά στα δίχτυα τους, όπως οι αράχνες τις μύγες στον ιστό τους. Και τις περισσότερες φορές οι άνδρες, ενώ καταλάβαιναν πως με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα την «πατούσαν» δίπλα τους, πολύ απλά δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω. Οπως συνέβη με τον Τζον Γκάρφιλντ που παρασύρθηκε φτάνοντας ως τον φόνο, μην μπορώντας να αντισταθεί στον πειρασμό της λάγνας ομορφιάς της Λάνα Τέρνερ στο «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» («The Postman Always Rings Twice», 1946). Και όπως συνέβη με τον Αλαν Λαντ, που αν και αδίστακτος, ψυχρός, πληρωμένος φονιάς στην «Αγάπη του γκάνγκστερ» («This Gun for Hire», 1942), βρήκε τελικά τον δάσκαλό του, ή καλύτερα τη δασκάλα του, όταν στο διάβα του βρέθηκε η Βερόνικα Λέικ. Μάλιστα, η επιτυχία αυτού του φιλμ είχε ως αποτέλεσμα τη συνεργασία των Λαντ – Λέικ σε αρκετές ακόμα ταινίες.
Ο βίος των δύο αυτών γυναικών είχε αρκετές ομοιότητες και μία από αυτές ήταν ότι ενώ ξεκίνησαν κυριολεκτικά από το πουθενά, μπόρεσαν να επιβληθούν, με όλες τις πιθανότητες να τα καταφέρουν εναντίον τους. Η Βερόνικα Λέικ, κόρη ενός ναυτικού και μιας νοικοκυράς, γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης τον Νοέμβριο του 1922 και μεγάλωσε ανάμεσα στη Σάρανακ Λέικ της Νέας Υόρκης και το Μαϊάμι της Φλόριδας, όπου άρχισε η σύντομη καριέρα της. Αυτό έγινε όταν η Λέικ κέρδισε το τρίτο βραβείο σε έναν τοπικό διαγωνισμό ομορφιάς, λόγος αρκετός για τη φιλόδοξη μητέρα της να την πείσει να μετακομίσει στο Χόλιγουντ και να αναζητήσει καριέρα ηθοποιού. Πολλά χρόνια αργότερα η μητέρα της Βερόνικα Λέικ θα τη μήνυε με τον ισχυρισμό ότι την εγκατέλειψε στα γεράματα και δεν τη στήριζε οικονομικά. Στο Χόλιγουντ, αρχικά, η Λέικ έβρισκε μόνο διακοσμητικούς ρόλους-περάσματα, αλλά κάποια στιγμή ένιωσε τα φτερά της να ανοίγουν. Αυτό έγινε όταν υποδύθηκε την τραγουδίστρια σε νάιτ κλαμπ σε μια ταινία που συμπτωματικά είχε τον τίτλο «Δοξασμένα φτερά» («I Wanted Wings», 1941).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
