Η αλήθεια είναι πως ο χαρακτηρισμός ποπ σταρ έμοιαζε ανέκαθεν ιδιαιτέρως περιοριστικός για την περίπτωση της Lana Del Rey, μιας τραγουδίστριας που – πέραν της βασικής της ιδιότητας ως παγκόσμιου μουσικού ειδώλου – είναι και ολοκληρωμένη δημιουργός. Το νέο της άλμπουμ «Norman Fucking Rockwell» που κυκλοφόρησε πριν από περίπου μία εβδομάδα αποδεικνύει ότι η 34χρονη Αμερικανίδα έχει ωριμάσει ποικιλοτρόπως, γι’ αυτό και η κριτική έχει σύσσωμη ανταποκριθεί στον δίσκο της με μεγάλη θέρμη. Λογικό, αφού είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθείς στις πανέμορφες μελωδίες, στους ευφυείς, ποιητικούς στίχους, στο φινίρισμα της παραγωγής όσον αφορά τον ήχο – κι ας είναι κάποια τραγούδια, όπως το «Venice Bitch», υπερβολικά μεγάλα σε διάρκεια, κι ας ακούγονται η λέξη «fuck» και τα παράγωγά της περισσότερες φορές μέσα στα κομμάτια της απ’ όσες ίσως θα χρειαζόταν.
Η Ελίζαμπεθ Γκραντ (όπως είναι το πραγματικό της όνομα) χρησιμοποιεί για τον τίτλο της δισκογραφικής δουλειάς της το όνομα ενός καλλιτέχνη, του εικονογράφου Νόρμαν Ρόκγουελ, που έγινε κυρίως διάσημος για τον ρομαντικό, εξιδανικευμένο τρόπο με τον οποίο απεικόνιζε την αμερικανική καθημερινότητα. Η ίδια φαίνεται να θέλει να αποδομήσει λιγάκι τις αυταπάτες του american dream αποτίνοντας ωστόσο παράλληλα φόρο τιμής σε διάφορους καλλιτέχνες που την έχουν επηρεάσει: την Τζόνι Μίτσελ, τον Τζον Λένον, τον Νιλ Γιανγκ, τους Crosby, Stills and Nash, τους Led Zeppelin. Η φωνή της πάντως διαθέτει όσο μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το συναισθηματικό βάθος που απαιτείται για να ζωντανέψουν οι κινηματογραφικής ατμόσφαιρας ιστορίες της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
