Είμαι από αυτούς στους οποίους αρέσει πάντα η Κυριακή των εκλογών, εννοώ των εθνικών εκλογών. Νιώθω ότι υπάρχει στον αέρα μια παράξενη αίσθηση απουσίας οποιασδήποτε πολιτικής εξουσίας και ομολογώ, χωρίς να είμαι αντιεξουσιαστής, ότι μου αρέσει η εικόνα των πολιτικών που αγωνιούν για την εκλογή τους. Αν η προεκλογική περίοδος είναι για τους πολιτικούς μια δοκιμασία, η ημέρα των εκλογών είναι ένα είδος ημέρας της κρίσης – ειδικά για όσους έχουν ελπίδες να εκλεγούν. Αλλά στις ευρωεκλογές, χωρίς να απουσιάζει αυτή η δραματικότητα, το πράγμα είναι αρκετά διαφορετικό. Δεν έχουμε να κάνουμε παρά με ελάχιστους νικητές: αυτοί που εκλέγονται συνολικά είναι μόλις 21, λιγότεροι από όσους βουλευτές θα εκλεγούν στον βόρειο τομέα της Αθήνας. Μιλάμε για 21 τυχερούς – κάτι σαν αυτούς που πιάνουν το Λόττο. Δεν αμφιβάλλω ότι από δαύτους κάποιοι θα προσφέρουν υπηρεσίες στην πατρίδα και κάποιοι άλλοι απλώς στο κόμμα τους. Αλλά το νούμερο είναι πολύ μικρό: στις βουλευτικές το καρδιοχτύπι του υποψηφίου το νιώθεις ενώ είσαι στο παραβάν, στις ευρωεκλογές τους πιο πολλούς υποψηφίους, ακόμα κι αν τους γνωρίζεις, δεν είναι αρκετά πιθανό να τους συναντήσεις. Οι περισσότεροι που κατεβαίνουν το ξέρουν ότι έχουν ελάχιστες πιθανότητες να εκλεγούν. Κάποιοι το κάνουν απλώς για τον τίτλο του υποψήφιου ευρωβουλευτή, που μπορεί να είναι παρακαταθήκη για ενδοκομματική ή βουλευτική καριέρα. Κάποιοι άλλοι μπορεί απλώς να χαίρονται στην ιδέα ότι θα μετρήσουν την αναγνωρισιμότητά τους και κάποιοι τρίτοι κατεβαίνουν γιατί τους το ζήτησε το κόμμα και κολακεύτηκαν: ποτέ δεν ξέρεις.
Αν κάτι έμαθες σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι εκτός από υποψηφίους που δεν θα εκλεγούν ποτέ έχουμε και κόμματα που ένας Θεός ξέρει πώς δημιουργούνται, ποιος πληρώνει τα παράβολα του αγώνα τους και γιατί κατεβαίνουν – ειδικά στις ευρωεκλογές. Υπάρχει κάτι αληθινά ενδιαφέρον: πολλά από τα κόμματα αυτά ύστερα από κάθε εκλογική διαδικασία εξαφανίζονται, για να εμφανιστούν άλλα. Ωστόσο διαρκώς πληθαίνουν. Πιθανότατα γιατί όσοι τα ιδρύουν θυμούνται επιτυχίες διαφόρων που προηγήθηκαν. Οι ευρωεκλογές είναι σαν τα λαχεία: αρκεί να θυμάσαι κάποιον που κέρδισε για να αφήσεις στην άκρη τη στατιστική και να αγοράσεις μια ελάχιστη ελπίδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
