Ξάγρυπνος στη φαβέλα

Στην προσπάθειά µου να αποφύγω τη συχνή χρήση του air condition που εφέτος µού προκάλεσε πονόλαιµο, επέστρεψα στο παλιό, δοκιµασµένο, οικολογικό σύστηµα: Υπνος µε ανοιχτή µπαλκονόπορτα – µε τα ρολά εννοείται κατεβασµένα. Η κατάσταση της υγείας µου βελτιώθηκε, η κατάσταση των νεύρων µου επιδεινώθηκε. Το πρώτο βράδυ που ξύπνησα έχοντας µέσα στο αφτί µου µια άγνωστη ανδρική φωνή να µιλάει σε µια ακατάληπτη γλώσσα µε πολλά «χλου», «χλα» και «χλεπ», νόµιζα πως ονειρευόµουν. Αλλαξα πλευρό, η φωνή όµως έγινε πιο δυνατή, µετά άρχισε να γελάει και να βήχει. Τσιγαρόβηχας. Σηκώθηκα, για να διαπιστώσω πως απέναντι από το σπίτι µου, µπροστά σε µια ανοιχτή πόρτα που οδηγούσε σε ένα υπόγειο, καθόταν κατάχαµα στο πεζοδρόµιο ένας νεαρός εξ Αφρικής. Κάπνιζε µιλώντας στο κινητό του. Ηταν ο νέος ένοικος µιας από τις ηµιυπόγειες αποθήκες που οι ιδιοκτήτες τους τις νοικιάζουν ως σπίτια στους µετανάστες. Υποθέτω πως αυτό απαγορεύεται από τον νόµο, όχι; Πάντως, και στη γειτονιά µου, ανήλιαγες τρύπες των είκοσι τετραγωνικών (αναφέροµαι σε αποθήκες που τους έβαλαν µία τουαλέτα) φιλοξενούν ολόκληρες οικογένειες. Ούτε ο δικός µου φωνακλάς γείτονας ζει µόνος, µαζί µε τους δικούς του κάθονται τα βράδια στο πεζοδρόµιο ξαγρυπνώντας µε. Τους καταλαβαίνω: Πόσο να αντέξεις µέσα στον τάφο όπου βρέθηκες να ζεις; Αναγκάστηκα όµως να βάλω πάλι µπροστά το air condition, µε αποτέλεσµα να επιστρέψει ο πονόλαιµος. Εισπνοές µε σπρέι ευκαλύπτου είναι µία λύση, είναι όµως και αµαρτία να µην µπορείς να αφήσεις µισάνοιχτη µια µπαλκονόπορτα επειδή απέναντι έχουν νυχτέρι και καθισµένοι στο πεζοδρόµιο, ηµίγυµνοι, ξυπόλυτοι, πίνουν µπίρες, τραγουδάνε σπιρίτσουαλ και επιδίδονται σε βιντεοκλήσεις µε Τιµπουκτού.

Κάποτε αυτές τις εικόνες τις έβλεπα στα ντοκιμαντέρ του National Geographic για τη δοκιμαζόμενη Μαύρη Ηπειρο. Η Μαύρη Ηπειρος ήρθε στην πόρτα μου. Πού είσαι, National Geographic, να κινηματογραφήσεις τη συνάντησή μας; Τίτλος: «Εμείς και οι άλλοι, Αθήνα 2019». Συμπέρασμα: Αντί να βοηθηθούν οι άλλοι, οι άτυχοι της ζωής, να ανέβουν λίγο προς τον ήλιο, παρασυρόμαστε εμείς, παρασύρονται οι δικές μας ζωές στα υπόγειά τους. Είναι τόσο δύσκολο να φροντίσουμε όπως πρέπει αυτή τη συνάντηση/συμβίωση!