Κορωνο…γενέθλια

Μου φαίνονταν άχαρα τα γενέθλια που έβλεπα να γιορτάζουν στα εστιατόρια και όχι στη ζεστασιά ενός σπιτιού. Με τους σερβιτόρους να φέρνουν την τούρτα τραγουδώντας αδιάφορα το «Happy Βirthday». (Εσείς θα το τραγουδούσατε με περισσότερο κέφι αν το απευθύνατε σε έναν άγνωστο που ουδαμώς σας ενδιαφέρει αν θα γίνει «μεγάλος με άσπρα μαλλιά»;) Με μιαν αμηχανία να πλανάται στα γύρω τραπέζια: άλλοι χειροκροτούσαν ευγενικά, άλλοι χαμογελούσαν χωρίς να μπορούν να αποφασίσουν αν έπρεπε να σηκώσουν το ποτήρι τους για (κάτι σαν) πρόποση ή να συνεχίσουν να μασουλάνε. Εκείνο που κυρίως με ενοχλούσε είναι πως, αλλιώς μαθημένος, θεωρούσα και θεωρώ αδιανόητο να γιορτάζεις χωρίς να κερνάς τον κόσμο που σε περιβάλλει και σου εύχεται. Να σε χειροκροτά το μισό εστιατόριο και εσύ να τρως μόνος, μαζί με τους τρεις-τέσσερις που σε συνοδεύουν, την τούρτα. Γι’ αυτό τα γενέθλια θέλουν σπίτι, για να ξέρεις ποιοι θα γιορτάσουν μαζί σου και για να φτάσει η τούρτα για όλους. Φίλη που έκλεισε τα 40 μού θύμισε από τηλεφώνου ότι πριν από μερικά χρόνια είχε δηλώσει πως όταν θα έφτανε η εν λόγω ημέρα θα έκανε ένα πάρτι που θα το θυμόμασταν για πάντα. Πού; Στο τεράστιο σπίτι των γονιών της στην Κηφισιά. Δεδομένης της κατάστασης, η μόνη που θα θυμάται για πάντα, όχι με χαρά αλλά με θλίψη, τα τεσσαρακοστά γενέθλιά της είναι η ίδια η εορτάζουσα, που τα έζησε ολομόναχη: το σπίτι της Κηφισιάς, όπου πάντα ζουν οι γονείς της, δεν το πλησιάζει εδώ και μήνες από τον φόβο του κορωνοϊού – δεδομένου ότι έχουν και οι δύο προβλήματα υγείας. Οι φίλοι της δεν μπορέσαμε λόγω των περιορισμών να την επισκεφθούμε ούτε στο δικό της διαμέρισμα. Ακόμα και το άχαρο σύστημα των γενεθλίων στο εστιατόριο δεν μπορούσε να λειτουργήσει, αφού όλα τα εστιατόρια είναι κλειστά. Παράγγειλε ολομόναχη μια μικρή τούρτα. Ζήτησε να είναι άσπρη με φράουλες. Της τηλεφώνησαν από το ζαχαροπλαστείο για να της πουν πως είχαν ξεμείνει από φράουλες και να της αντιπροτείνουν φραμπουάζ. Τα βρίσκει ξινά, δεν είχε όμως το κουράγιο να τους φέρει αντίρρηση, παραδομένη στην περιρρέουσα μιζέρια. Ο ντελιβεράς πρέπει να ήταν ιδιαίτερα νευρικός στην οδήγηση: η τούρτα ήρθε ταλαιπωρημένη, με τα φραμπουάζ κολλημένα στο καπάκι του κουτιού της. Δεν βαριέσαι… Σέρβιρε στον εαυτό της το λιγότερο στραπατσαρισμένο κομμάτι, άναψε ένα ρεσό με άρωμα «φρεσκοπλυμένα ρούχα» (ήταν το μόνο κερί που είχε) και το έσβησε. «Αν επιζήσουμε, στα πεντηκοστά γενέθλιά μου θα το κάψουμε» μου υποσχέθηκε. Υπολόγισα πως τότε εγώ θα είμαι 63 χρόνων. Και αναρωτήθηκα πού θα είμαι και κυρίως… αν θα είμαι. Ξαφνικά, ακόμα και τα μίζερα γενέθλια των εστιατορίων μού φάνηκαν σαν μια ξέγνοιαστη μέρα στην Ντίσνεϊλαντ με δωρεάν είσοδο σε όλα τα παιχνίδια, όσες φορές θέλεις, παρακάμπτοντας τις ουρές. (Παρεμπιπτόντως, το δώρο που της παράγγειλα μέσω Internet και που θα το παρέδιδαν την ημέρα των γενεθλίων της ακόμη το περιμένει.)