Στο «Wanderlust» του Netflix η Τόνι Κολέτ και ο Στίβεν Μάκιντος ερµηνεύουν ένα ζευγάρι που έπειτα από πολλά χρόνια γάµου δεν απολαµβάνει πλέον το σεξ. Η ψυχοθεραπεύτρια Κολέτ προτείνει στον σύζυγό της µία ανορθόδοξη λύση: Να εξακολουθήσουν να συµπορεύονται ως ζευγάρι, αλλά να έχουν παράλληλες εξωσυζυγικές σχέσεις που δεν θα τις κρατούν κρυφές. Σχέσεις αποκλειστικά και µόνο για σεξ. Ερωτες και δεσµεύσεις απαγορεύονται. Αν πέτυχε το πείραµα; Ας µη χαλάσουµε την έκπληξη. Το θέµα είναι ότι παρακολουθώντας τον ωµό τρόπο µε τον οποίο το «Wanderlust» καταδύεται στον πυρήνα µιας συζυγικής σχέσης, αλλά και τις «µοντέρνες» (όχι πάντα επιτυχηµένες και ενίοτε ενοχλητικές) λύσεις που δίνει στα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι πρωταγωνιστές, δεν µπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση µε τις κοινωνικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.
Αν το σίριαλ του Νetflix, όπως και άλλες παραγωγές με διεθνή απήχηση, εστιάζει στον σύγχρονο άνθρωπο, οι ελληνικές σειρές παραμένουν καθηλωμένες στην εποχή του Γιάννη Δαλιανίδη και του Νίκου Φώσκολου. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις μυρίζει ναφθαλίνη. Η ελληνική μυθοπλασία μοιάζει καθηλωμένη στις αφηγηματικές φόρμες και στη θεματολογία του «Ρετιρέ», αναπαράγοντας τις ίδιες καρικατούρες, επιμένοντας στα ίδια κοινωνικά στερεότυπα και επαναλαμβάνοντας τις ίδιες χιλιοειπωμένες ιστορίες: Με τα αιώνια ζευγάρια που ολημερίς τσακώνονται αλλά αγαπιούνται, με τους αρραβώνες, τους γάμους, το όνειρο της απόκτησης ενός παιδιού, όπως ακριβώς τα βλέπαμε πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα και βάλε χρόνια. Και με τους περισσότερους ηθοποιούς να υποπίπτουν σε ερμηνευτικές ευκολίες, περιφέροντας τον ίδιο ρόλο (συνήθως τον εαυτό τους), ελαφρώς παραλλαγμένο, και αδιαφορώντας – αδυνατώντας; – να προσεγγίσουν πιο πειστικά τους χαρακτήρες που υποδύονται.
Δεν είναι, φοβάμαι, μόνο θέμα έλλειψης χρημάτων, ούτε φταίει αποκλειστικά η κρίση. Είναι κυρίως θέμα αντίληψης. Της αντίληψης που σχηματίσαμε έπειτα από δεκαετίες κακής (έστω μέτριας) τηλεόρασης, σύμφωνα με την οποία η μικρή οθόνη είναι υποδεέστερη της μεγάλης ή και της θεατρικής σκηνής. Oπως οι θεατές, έτσι και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί της, αν και βρήκαν σε αυτήν μια πηγή που τους τροφοδότησε με σχετικά εύκολο (και άφθονο) χρήμα, ποτέ δεν την είδαν ως ένα όχημα που θα οδηγούσε στην επαγγελματική-καλλιτεχνική ωρίμασή τους, αντιθέτως την αντιμετώπισαν με σνομπισμό και προχειρότητα. Πάντα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν απλώς διεκπεραιωτικοί. Ετσι, όπως έμειναν όλοι στάσιμοι, στάσιμη έμεινε και η τηλεόρασή μας. Για να φαίνεται τώρα, σε όσους παρακολουθούμε τις ξένες σειρές, ερασιτεχνική. Το μαγικό ταξίδι στο οποίo έχουν παρασύρει τα διεθνή δίκτυα το κοινό (επιθυμία για περιπλάνηση σημαίνει και η λέξη «Wanderlust» που χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος στο σίριαλ με την Κολέτ) παραμένει όνειρο απατηλό για τους Ελληνες.
