Η παρατήρηση ανήκει στον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη και έγινε λίγες ημέρες μετά τους θανάτους του Σταμάτη Κόκοτα και του Ζάχου Χατζηφωτίου. Παρακολουθώντας τι συμβαίνει στο Διαδίκτυο, όπου για τους δύο οι τοποθετήσεις και τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν, ο Χωμενίδης παρατήρησε μια σειρά από αναρτήσεις που δεν είχαν να κάνουν με την προσωπικότητα και το έργο του όποιου εκλιπόντος, αλλά με την ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση του σχολιαστή. Επισημαίνει ότι όποιος σχολιάζει, όλο και πιο συχνά χρησιμοποιεί τον θάνατο του διάσημου για να εκφράσει ιδεολογικές διαφορές και αντιπάθειες. «Με τις καθημερινές αποδημίες διασήμων – οι οποίοι, πάλι καλά, κατά κανόνα είναι πλήρεις ημερών και έργων -,΄ο θάνατος (ο ξένος θάνατος, εννοείται) έχει καταντήσει αφορμή για δηλώσεις φρονημάτων» επισημαίνει και παραθέτει ένα πλήθος από παραδείγματα – όλα ορθά. Μόνο που πολύ φοβάμαι πως το πράγμα είναι κομμάτι χειρότερο: εν προκειμένω δεν είναι η πολιτική αναφορά και η επισήμανση μιας προσωπικής συμπάθειας ή αντιπάθειας το θέμα, αλλά η ίδια η φύση του σχολιασμού. Για να το πω διαφορετικά, όχι το τι γράφεται, αλλά το γιατί γράφεται. Τα social media έφεραν κάτι που πραγματικά μας έλειπε: την καθημερινή κατάθεση της άποψης για όλα με σκοπό να γίνει καβγάς.
Πρέπει να ήμουν ένας από τους πρώτους Ελληνες που απέκτησαν σελίδα στο Facebook – ούτε και θυμάμαι πότε αυτό συνέβη. Δεν την άνοιξα εγώ, αλλά μου την άνοιξε μια φίλη που περνούσε ώρες στον υπολογιστή της εξαιτίας της δουλειάς της και είχε από τότε καταλάβει τη δύναμη των social media – που τότε δεν τα λέγαμε καν έτσι. Μου είχε ζητήσει μια φωτογραφία. Της έδωσα μια σκοτεινή – από κάτι χαράματα σε ένα μαγαζί: της ζήτησα, αν μπορεί, να τη μεγαλώσει για να μπει μια μέρα και στον τάφο μου – είπε ότι είμαι γελοίος -, ούτε είχα καταλάβει τι ακριβώς τη φωτογραφία μου την ήθελε. Μπήκα στο Facebook μια μέρα, κάτι μήνες αργότερα, και βρήκα καμιά πενηνταριά αιτήματα φιλίας. Αλλά ούτε και αυτό με είχε εντυπωσιάσει: αν κάτι με εντυπωσίαζε ήταν η αθωότητα που υπήρχε στις πρώτες σελίδες των διαδικτυακών φίλων μου, που ήταν διαφορετικοί από τους κανονικούς μου φίλους, που τον καιρό εκείνο σιγά μην είχαν χρόνο να ασχοληθούν με το Facebook έτσι απασχολημένοι όπως ήταν να ψάχνουν σκυλιά για να τα δέσουν με τα λουκάνικα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
