Κατώτεροι των περιστάσεων

Το αυτοκίνητο αρνείτο να πάρει μπρος. Καλέσαμε την εταιρεία άμεσης οδικής βοήθειας. Ηταν πράγματι άμεση η ανταπόκριση: O ήρωάς μας κατέφθασε με τη μηχανή του σε περίπου μισή ώρα, ευγενής, συμπαθής και αποτελεσματικός. Σε δέκα λεπτά είχε τελειώσει. Τον κέρασα χυμό πορτοκάλι, το μόνο αναψυκτικό που βρέθηκε στο ψυγείο εκείνη την ημέρα. «Αν έχετε ατομική συσκευασία, μη φέρετε ποτήρι, θα το πάρω για τον δρόμο». Είχα. Με ευχαρίστησε, τον ευχαρίστησα, έφυγε. Λίγο μετά αποφασίσαμε, τώρα που (ξανα)είχαμε αυτοκίνητο, να πάμε βόλτα. Ούτε μισό χιλιόμετρο από το σπίτι, στη μέση του δρόμου, είδα πεταμένο το άδειο κουτάκι της πορτοκαλάδας που πριν από λίγο είχα κεράσει τον μάστορα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σχολιάζαμε πόσο ευγενικό και πολιτισμένο παιδί ήταν. Και πως με τους επαγγελματίες της νέας γενιάς εξαλείφεται το είδος της αγενούς μαστοράντζας που αντιμετώπιζε τον πελάτη με αδιαφορία και που το μόνο το οποίο τον ενδιέφερε ήταν να υπερτιμολογήσει τις υπηρεσίες του και να φύγει έχοντας συχνά κάνει μισή δουλειά. Η αισιόδοξη εικόνα του νεαρού – η εικόνα που εγώ είχα σχηματίσει – κατέρρευσε με θόρυβο. Αν είναι αρκετό ένα πεταμένο στη μέση του δρόμου κουτάκι αναψυκτικού για να βγάλεις τέτοια αρνητικά συμπεράσματα; Νομίζω πως είναι, ειδικά όταν ο κάδος για τα σκουπίδια βρίσκεται δέκα μέτρα παρακάτω. Προσπάθησα, είναι η αλήθεια, να του βρω ελαφρυντικά: Μπορεί να βιαζόταν, να έπρεπε να φτάσει εγκαίρως στο επόμενο ραντεβού και να του έπεσε. Μπορεί να μην το πήρε είδηση. Μπορεί, μπορεί, μπορεί… Ας μην του ρίξω, λοιπόν, όλο το ανάθεμα. Είναι εξάλλου πολλοί σαν αυτόν, είναι, φοβάμαι, οι περισσότεροι. Εδώ και χρόνια η εικόνα παντού στο παραθαλάσσιο θέρετρο όπου βρίσκεται και το δικό μου σπίτι παραμένει απογοητευτική. Και αυτό το καλοκαίρι το πρόβλημα με τα σκουπίδια που συσσωρεύονται στους δρόμους επιβεβαιώνει την αδιαφορία του δήμου που αρνείται να το αντιμετωπίσει δραστικά, αλλά και την αδιαφορία-αφασία των κατοίκων. Ολων εκείνων που παραδοσιακά πετούν τα απορρίμματα των νοικοκυριών τους έξω από τους κάδους (όπου υπάρχουν κάδοι που δεν είναι σπασμένοι), που δεν χρησιμοποιούν τις κατάλληλες σακούλες, που, που, που…

Γράφω σε εφημερίδες και περιοδικά για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Ενα από τα πρώτα ρεπορτάζ μου, όταν ήμουν ακόμα δόκιμος δημοσιογράφος, αφορούσε το τεράστιο από τότε πρόβλημα των σκουπιδιών στα παραθεριστικά θέρετρα. Τώρα, στα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου, επανέρχομαι στο ίδιο θέμα. Τίποτε δεν άλλαξε, απλώς εγώ μεγάλωσα και μαζί μεγάλωσε και η απογοήτευσή μου με αυτά που παρατηρώ γύρω μου. Ετσι, παρατηρώντας και το κουτάκι του αναψυκτικού πεταμένο στη μέση του δρόμου, σκέφτηκα (ξανά) πως τελικά δεν υπάρχει ελπίδα, θα είμαστε πάντα κατώτεροι των περιστάσεων. Το προσπέρασα με τη σειρά μου. Λίγο μετά και αφού είχα πια απομακρυνθεί, σκέφτηκα πως κανονικά, αντί να θεωρητικολογώ, να σχολιάζω και να κατηγορώ τους άλλους, θα μπορούσα να είχα σταματήσει για να το μαζέψω και να το ρίξω στον κάδο. Ενιωσα κι εγώ κατώτερος των περιστάσεων. Και συνέχισα τον δρόμο μου.