Κατεδαφιζόμεθα

Σε εκδροµή στον ελληνικό Βορρά είχα περπατήσει στους δρόµους µε τις παρατηµένες και ρηµαγµένες καπναποθήκες της Ξάνθης και είχα βγάλει πολλές φωτογραφίες. Θα τις έχω να θυµάµαι εκείνη που προσφάτως έγινε στάχτη, έπειτα από µεγάλη πυρκαγιά. Κρίµα! Αν βρισκόταν σε κάποια άλλη χώρα, θα είχε µετατραπεί σε εµπορικό κέντρο, πολυχώρο ψυχαγωγίας και εκθέσεων, συγκρότηµα γραφείων ή ξενοδοχείο. Θα είχε αναπαλαιωθεί-αποκατασταθεί και σωθεί. Γράφτηκαν πάλι µερικά καταγγελτικά κείµενα για την εγκατάλειψη και τον µαρασµό των ιστορικών κτιρίων, είδαµε και ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων και αυτό ήταν. Εµείς θα συνεχίσουµε να χτίζουµε τα κακόγουστα σπίτια µας και να γκρεµίζουµε ό,τι όµορφο (και σηµαντικό) έχει αποµείνει, ή να το αγνοούµε και να το αφήνουµε να καταρρεύσει µόνο του υπό το βάρος των χρόνων. Οχι µόνο στην Ξάνθη. Σε άθλια κατάσταση βρίσκονται οι καπναποθήκες της Καβάλας (µιας πόλης που θα µπορούσε να είναι κούκλα και που σου πληγώνει την καρδιά έτσι όπως την έχουν καταντήσει έπειτα από δεκαετίες άναρχης δόµησης). Θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει και το συγκρότηµα καπναποθηκών στο Κιλκίς. Τεράστια χαµένη ευκαιρία µοιάζει το ιστορικό κέντρο της Βέροιας, που αν ήταν προσεγµένο θα αποτελούσε πόλο τουριστικής έλξης. Χαµένες ανάµεσα σε σύγχρονα κακοχτισµένα σπίτια είναι και οι παλιές οικίες µε το χαρακτηριστικό κόκκινο τούβλο στη Νάουσα. Σηµαντικά τζαµιά στις Σέρρες καταρρέουν, οι παλιές γειτονιές στον Πολύγυρο Χαλκιδικής πνίγονται σε τόνους µπετόν, ακόµα και η Ανω Πόλη στη Θεσσαλονίκη µόνο απογοήτευση µπορεί να προκαλέσει στον επισκέπτη µε την άθλια εικόνα που παρουσιάζει: Ολοι οι τοίχοι µουντζουρωµένοι, όλοι οι δρόµοι χιλιοµπαλωµένοι και γεµάτοι λακκούβες, παντού σκουπίδια. Κατεδαφιζόµεθα. Καταβυθιζόµαστε στη χωµατερή που οι ίδιοι δηµιουργούµε γύρω µας. Ετσι περνούν οι ευτυχισµένες µέρες της αδιαφορίας και της αφασίας µας. Δεν είναι νέα η καταστροφή που συντελείται, έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, απλώς εµείς τη συνεχίζουµε. Περιµένει κανείς πως οι νέες γενιές, αυτές που φλερτάρουν µε πιο υγιεινούς τρόπους ζωής, που πίνουν τον καφέ τους µε χάρτινα καλαµάκια και προτιµούν τα τρόφιµα σε οικολογικές συσκευασίες, που µετακινούνται µε ποδήλατο για να µη µολύνουν την ατµόσφαιρα, που κάνουν ανακύκλωση και γιόγκα και πιλάτες στη φύση θα αντιδράσουν; Ας περιµένει. Περιµένει, οι πολίτες αυτού του νέου, πιο ευαισθητοποιηµένου – υποτίθεται – κόσµου να δείξουν την έγνοια που περιφέρουν µε τις αναρτήσεις τους στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην πράξη; Ας περιµένει. Κοινωνία εθισµένη στην ασχήµια, άνθρωποι που έχουµε χάσει την αίσθηση του ωραίου, και που υποκριτικά νοιαζόµαστε για το περιβάλλον γύρω µας, ενώ στην πραγµατικότητα αδιαφορούµε, φοβάµαι πως δεν µπορούµε πια να αντιδράσουµε. Μόνο να συνεχίσουµε να ζούµε στο σκηνικό της παρακµής που έχουµε στήσει µπορούµε. Ελαχιστότατες οι προσπάθειες για βελτίωση. Και εκεί που έχουν γίνει τέτοιες προσπάθειες (για να φέρω ένα γρήγορο παράδειγµα, στο αναπλασµένο Πεδίον του Αρεως), εµείς οι ίδιοι τρέχουµε πίσω από τα συνεργεία που προσπαθούν να συνεφέρουν την κατάσταση για να βανδαλίσουµε εκ νέου. Ενα φτιάχνουν, δέκα χαλάµε. Αξιοθρήνητοι!