Κάρντιφ

Φτάσαμε στο Κάρντιφ μεσημέρι Σαββάτου και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας. Η κεντρική St Mary Street με τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις παμπ στην οποία έβλεπε το μικρό παράθυρο του δωματίου μας είχε αρκετή κίνηση. Τίποτε όμως δεν μας προετοίμασε για αυτό που θα γινόταν όταν θα έπεφτε η νύχτα. Λίγο μετά τις 21.00, ο δρόμος γέμισε από κόσμο. Από παρέες μεταμφιεσμένες με διάφορα θέματα (αγγελάκια, διαβολάκια, χορεύτριες του καν καν και του τσάρλεστον, ναυτάκια κ.λπ.) οι οποίες κατευθύνονταν σε bachelor parties, από ημίγυμνα κορίτσια που μάλλον είχαν ξεκινήσει να πίνουν από το σπίτι γιατί ήταν ντίρλα προτού καν περάσουν το κατώφλι του πρώτου μπαρ, από αγόρια με κολλητές μπλούζες (ή και χωρίς μπλούζες μετά το τρίτο ποτήρι), από άνδρες και γυναίκες που όσο περνούσε η ώρα κατέρρεαν, δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους από το πολύ αλκοόλ. Είδαμε πλήθη να διασκεδάζουν με την ψυχή τους, είδαμε ζευγάρια να… παίζουν τις «9 1/2 εβδομάδες» μπροστά μας, είδαμε ασθενοφόρα να σταματούν και να κάνουν πλύσεις στομάχου σε εκείνους που είχαν πέσει ξεροί στο πεζοδρόμιο. Ξεφάντωμα και παρακμή, κέφι και θλίψη, ξεγνοιασιά και ασυδοσία, κι εμείς στη μέση, παρατηρητές σε ένα τεράστιο πάρτι. Ο σερβιτόρος στο εστιατόριο που δειπνήσαμε μας είπε πως αυτό γίνεται σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε.

Κοιμήθηκα με δυσκολία, καθώς η φασαρία από τον δρόμο (φωνές, μουσικές και σειρήνες από τα ασθενοφόρα) έφτανε ως το κρεβάτι μου. Ξύπνησα κατά τις 5 το πρωί από τις έντονες διαπεραστικές κραυγές των γλάρων. Κοίταξα έξω από το παράθυρό για να διαπιστώσω πως ο δρόμος και οι στέγες των σπιτιών ήταν πράγματι γεμάτα γλάρους. Εκατοντάδες μεγάλα πουλιά είχαν αναλάβει να καθαρίσουν το κέντρο από την κόπρο που είχαν αφήσει πίσω τους οι άνθρωποι, σε μια σκηνή που παρέπεμπε στα «Πουλιά» του Χίτσκοκ. Ευτυχώς όμως, αυτό που έβλεπα δεν ήταν το τέλος του κόσμου, αλλά η αρχή μια όμορφης μέρας: Λίγο αργότερα ο ήλιος βγήκε σε έναν ουρανό καταγάλανο – φαινόμενο σπάνιο για την περιοχή. Οι γλάροι αποχώρησαν χορτάτοι από τα σκουπίδια που είχαν καταναλώσει και τα συνεργεία καθαρισμού έκαναν την εμφάνισή τους. Μετά την έντονη (σχεδόν σοκαριστική) πρώτη εντύπωση, ήμουν περίεργος να δω πώς είναι υπό κανονικές συνθήκες η πρωτεύουσα της Ουαλίας.