Κάρι Γκραντ: H επιτομή του χολιγουντιανού στυλ

Αρρενωπότητα, στυλ, λάμψη. Φήμη, χρήμα, γυναίκες. Επιτυχία, διάρκεια, υστεροφημία. Δεν υπάρχει κάτι από τον κατάλογο των ιδανικών του παλιού Χόλιγουντ που ο Κάρι Γκραντ να μην ενσάρκωσε, και μάλιστα χωρίς η εικόνα του να υποστεί τις ρυτίδες του χρόνου ή τη φθορά των σκανδάλων, όπως συνέβη με πολλούς άλλους σταρ της εποχής του. Για ένα παιδί της εργατικής τάξης με βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό που ξεκίνησε κάνοντας ακροβατικά στα μιούζικ χολ του Μπρίστολ η ιστορία μοιάζει παραμυθένια – μια σειρά από μελετημένες κινήσεις ή ευτυχείς συμπτώσεις που οδηγούν από τη φτώχεια στα πλούτη, από τον πυθμένα στην κορυφή. Δύο νέες μεγάλες βιογραφίες του που κυκλοφόρησαν τον περασμένο μήνα στην Αμερική επιβεβαιώνουν τόσο το διαρκές ενδιαφέρον για την προσωπικότητά του όσο και το στάτους του θρύλου που εξακολουθεί να κατέχει, 34 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1986.

Τα βιβλία των Σκοτ Αϊμαν («Cary Grant: A Brilliant Disguise», εκδ. Simon & Schuster) και Μαρκ Γκλάνσι («Cary Grant: The Making of a Hollywood Legend», εκδ. Oxford University Press) εκκινούν από την ίδια αφετηρία: την εργατική γειτονιά του Μπρίστολ όπου στις 18 Ιανουαρίου 1904 γεννήθηκε ο Αρτσιμπαλντ Αλεκ Λιτς. Γιος ενός υπαλλήλου σε εργοστάσιο ενδυμάτων και μιας μοδίστρας, σε ένα περιβάλλον μόνιμου άγχους για την εξασφάλιση του επιούσιου, ο Αρτσι θεωρούσε πάντοτε δυσάρεστη την παιδική του ηλικία. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν πράγματι η αγάπη των γονέων του ήταν λειψή ή αν τις αναμνήσεις του χρωματίζει η απόφαση του πατέρα του να κλείσει τη συναισθηματικά ασταθή μητέρα του σε άσυλο φρενοβλαβών το 1913. Την απουσία της τη δικαιολόγησε λέγοντας στον γιο του ότι είχε φύγει για διακοπές και αργότερα ότι πέθανε. Εκείνος θα έφτιαχνε μια νέα οικογένεια με μια άλλη γυναίκα, ο Αρτσι θα απομακρυνόταν σταδιακά από κοντά του και θα μάθαινε την τύχη της μητέρας του έπειτα από 22 ολόκληρα χρόνια, σπεύδοντας να τη βγάλει από το φρενοκομείο. Θα την επισκεπτόταν από καιρού εις καιρόν και θα τη φρόντιζε εξ αποστάσεως έως τον θάνατό της, το 1973, από τη μακρινή χώρα όπου είχε μεταναστεύσει σε ηλικία μόλις 16 ετών. Εγκαταλείποντας το σχολείο για το βοντβίλ και τη Βρετανία για την Αμερική, ο έφηβος Αρτσι ήταν έτοιμος να υιοθετήσει μια νέα ταυτότητα.