Ολα ξεκίνησαν από ένα δείπνο. Σε μια συζήτηση από αυτές που λαμβάνουν χώρα πάνω από πιάτα που αδειάζουν, η Ολγα Αλεξοπούλου άκουσε πρώτη φορά για τις «κβαντικές κουκκίδες» (quantum dots), φθορίζοντα νανοσωμάτια με ιδιαίτερες οπτικές ιδιότητες. «Μπορούν να εκπέμπουν φως σε οποιοδήποτε χρώμα του ορατού φάσματος ανάλογα με το μέγεθός τους» εξηγεί σήμερα. «Θυμάμαι ότι αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να έχουν ανακαλυφθεί εδώ και 25 χρόνια και να μένουν κλεισμένες στα εργαστήρια χωρίς καμία καλλιτεχνική εφαρμογή».
Με αφορμή αυτή τη σκέψη επικοινώνησε με τη φίλη της Μαρία Χατζηδάκη, καθηγήτρια Εφαρμογών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, για να τη ρωτήσει αν θα μπορούσε να δημιουργηθεί από τα quantum dots κάποια χρωστική ουσία. Συζητώντας το, αποφάσισαν να απευθυνθούν σε έναν καθ’ ύλην αρμόδιο, τον καθηγητή Χημείας του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας Πολ Αλιβιζάτο, διεθνώς αναγνωρισμένη αυθεντία στους νανοκρυστάλλους. Εκείνος ανταποκρίθηκε με ζέση στην ιδέα και, σχεδόν έναν χρόνο μετά την πρώτη τους επαφή, στο επιστημονικό εργαστήριο όπου ανακαλύφθηκε το πλουτώνιο, η σκοτεινή ενέργεια και η επιτάχυνση του Σύμπαντος, εγένετο το Quantum Blue, ένα καθαρό χρώμα που θυμίζει τον ουρανό κατά την «μπλε ώρα», δηλαδή το σύντομο λυκόφως μετά το ηλιοβασίλεμα ή το λυκαυγές λίγο πριν από την ανατολή του ηλίου. «Πρόκειται για ένα καινούργιο μπλε με την έννοια της χρωστικής, διότι όλα τα χρώματα υπάρχουν στη φύση, τα έχουμε δει» διευκρινίζει η ελληνίδα ζωγράφος.
Η χρωστική φαίνεται μπλε τόσο με μια διαδικασία απορρόφησης/ανάκλασης όσο και απορρόφησης/εκπομπής φωτός. «Οι κβαντικές κουκκίδες έχουν αυτή την πολύ ιδιαίτερη λάμψη, ένα έντονο, καθαρό μπλε. Ηταν μια πρόκληση για εμένα το να δώσω στο χρώμα τον χαρακτήρα που ήθελα και να φτάσω στην ομοιότητα με το φως που έχει ο ουρανός το σούρουπο ή την αυγή, μια απόχρωση που είναι δύσκολο να την περιγράψεις γιατί την αντιλαμβανόμαστε ως παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως – είναι σαν να φωσφορίζει ο ουρανός. Ομως αν οι ζωγράφοι κάνουν έναν πίνακα με τα χρώματα όπως βγαίνουν από το σωληνάριο, τότε έχουν φτιάξει κάτι αποτυχημένο».
Επειτα από χρόνια μελέτης της ιστορίας του μπλε χρώματος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο για να εξερευνήσει διαφορετικές μπλε μπογιές (όπως, για παράδειγμα, το κοβάλτιο που χρησιμοποιείται με τον παραδοσιακό τρόπο στη φημισμένη πορσελάνη της πόλης Τσινγκντετζέν στην Κίνα), η Ολγα Αλεξοπούλου ήξερε από την αρχή πως το μόνο χρώμα που θα ήθελε να φτιάξει χρησιμοποιώντας τη νανοτεχνολογία και τα quantum dots θα ήταν μπλε. Και στους δικούς της πίνακες, άλλωστε, κυρίως αποχρώσεις του μπλε χρησιμοποιεί. «Από παιδί ήταν το αγαπημένο μου χρώμα, κάτι που δεν είναι φοβερά πρωτότυπο, αφού το μπλε σε πολλούς πολιτισμούς είναι πολύ δημοφιλές, παρ’ όλο που είναι το πιο δύσκολο χρώμα για το μάτι. Τα μάτια μας αντιλαμβάνονται το κόκκινο, το πράσινο, το καφέ, αλλά δεν έχουν αισθητήρια νεύρα που να αναγνωρίζουν το μπλε. Οταν άρχισα να σπουδάζω την τέχνη και τα χρώματα κατάλαβα βέβαια με σιγουριά ότι το μπλε με μαγνήτιζε» εξομολογείται η νεαρή καλλιτέχνις. Οσον αφορά τα αγαπημένα της «μπλε» έργα τέχνης, «είναι πάρα πολλά. Τα πρώτα ωστόσο που μου έρχονται στο μυαλό είναι κάποια έργα του Χοκουσάι – όχι το γνωστό κύμα, κάποια πιο ατμοσφαιρικά έργα του».
Η ίδια ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Αραγε, πόσο έχει αλλάξει αυτή η μεγαλούπολη τελευταία; «Πάρα πολύ. Ειδικά μετά τις πολύ δύσκολες εκλογές και τα μεγάλα προβλήματα με την οικονομία, υπάρχει τρομερή πόλωση που έχει απίστευτο αντίκτυπο στην κοινωνία. Στην Ελλάδα νομίζουν πολλοί ότι όλοι οι Τούρκοι μισούν τον Ερντογάν, αλλά διαθέτει πολλούς και φανατικούς υποστηρικτές». Οσον αφορά το Κβαντικό της Μπλε, θα χρειαστεί φυσικά αρκετός χρόνος μέχρι να φτάσει στα art shops της γειτονιάς. Ως νέο χρώμα θα εκτεθεί δημοσίως για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2019 στην γκαλερί UltraSuperNew στο Τόκιο, στη hip περιοχή Χαρατζούκου, όπου η Ολγα Αλεξοπούλου θα παρουσιάσει μια ατομική έκθεση με διαφορετικά έργα με διαφορετικά μπλε, αλλά και τον πίνακα που η ίδια δημιούργησε στο εργαστήριο, όταν πλέον πήρε στα χέρια της το δικό της μπλε, έχοντας πάντα στο μυαλό τον ουρανό σε μια συγκεκριμένη παραλία της Αίγινας, ένα νησί που επισκεπτόταν από μικρό παιδί.