Just Dance

Δύο χρόνια και κάτι μετά την ανέλπιστη επιτυχία της παράστασης «Dalga/Κύμα» που είχε παρουσιαστεί στο «Χαλκιάς Παλάς» στην πλατεία Μεταξουργείου, η ομάδα χορού Stereo Nero Dance Co. ετοιμάζει το νέο, εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημά της. Η καλλιτεχνική εταιρεία που ιδρύθηκε το 2015 από τη χορεύτρια Κατερίνα Φώτη και τη χορογράφο Εύη Σούλη θα συμμετάσχει στο εφετινό Φεστιβάλ Αθηνών με μία site-specific περφόρμανς που ταιριάζει γάντι στην ενότητα του Φεστιβάλ υπό την ονομασία «Ανοιγμα στην Πόλη», η οποία έχει για το 2019 κεντρικό σημείο προβληματισμού τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό σε αυτήν. Στόχος των δύο καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων ήταν άλλωστε ανέκαθεν η «δημιουργία μιας κινητικής γλώσσας η οποία αναπτύσσεται υπό το πρίσμα των εγγενών αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν τον αστικό ιστό και εκτείνονται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και προσωπικής μας πραγματικότητας. Η ομάδα ερευνά τη σωματοποίηση της κοινωνικής μας εμπειρίας, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τη μελέτη των διπόλων που ενυπάρχουν σε κάθε βιωμένη κατάσταση και στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό των χώρων στους οποίους παρουσιάζονται οι παραστάσεις χορού, προκειμένου να οικειοποιηθεί το αστικό τοπίο που αποτελεί μεγάλο μέρος της έμπνευσής της».

Οι δύο νεαρές γυναίκες αυτοπροσδιορίζονται ως «άνθρωποι που κινούμαστε στην πόλη, αγαπάμε τη μέρα και τη νύχτα της» και επέλεξαν ως σκηνικό για την παράστασή τους με τίτλο «Φθογγικά πάθη» το underground club Second Skin στο Γκάζι. Η Φώτη διατύπωσε αυτή την πρόταση στον ιδιοκτήτη του, τον Γιώργο Φακίνο, ένα σύμβολο της αθηναϊκής νύχτας, και εκείνος την αποδέχθηκε με χαρά. Πρόκειται για έναν χώρο παρεξηγημένο από πολλούς εξαιτίας των BDSM events που φιλοξενεί συχνά, ο οποίος αποτελεί ωστόσο καταφύγιο για όσους ακούνε new wave, dark wave και industrial μουσική και η Κατερίνα ανήκει σε αυτούς: «Ακούω new wave από τα 15 μου, αυτό το είδος «χτυπάει» το κέντρο της μελαγχολίας του εγκεφάλου μου. Οι άνθρωποι που ασπάζονται τη συγκεκριμένη κουλτούρα νιώθουν την ανάγκη να χορεύουν μοναχικά, γι’ αυτό και αυτή η περφόρμανς αποτελεί για εμένα κάτι σαν προσωπικό βραδινό εκκλησιασμό ενός ατόμου το οποίο ψάχνει να βρει τον ελάχιστο εαυτό του».