Πριν από πολλές δεκαετίες τούς πήραν τη γη τους. Κατέστρεψαν τα χωριά τους και τους έδιωξαν από αυτά. Τους ανάγκασαν να ξεκινήσουν από την αρχή τις ζωές τους (όσοι άντεξαν, όσοι απέμειναν) σε περιοχές δυσπρόσιτες και εχθρικές. Τους αιχμαλώτισαν, τους φυλάκισαν και τους χρησιμοποίησαν ακόμα και ως υπηρέτες και σκλάβους. Οι ιθαγενείς της Αμερικής και της Αφρικής επιβίωσαν από τις κακουχίες και τις διώξεις για να βρεθούν σήμερα αντιμέτωποι με έναν νέο μεγάλο κίνδυνο: Η κλιματική αλλαγή καταστρέφει τα δάση και τις εκτάσεις που καλλιεργούν και όπου βόσκουν τα κοπάδια τους. Μολύνει τις θάλασσες και τα ποτάμια όπου ψαρεύουν. Μετατρέπει τους μικρούς παραδείσους τους σε επίγεια κόλαση. Μπροστά σε καταστάσεις τραγικές που όμοιές τους δεν έχουν δει, βρίσκονται και οι αυτόχθονες πληθυσμοί των δασών του Αμαζονίου στη Λατινική Αμερική, βλέποντας τον καταπράσινο κόσμο που τους έθρεψε και τους κράτησε ασφαλείς να παραδίδεται στα τσεκούρια των παράνομων υλοτόμων ή στις φλόγες. Μοιάζουν αδύναμοι, κι όμως κάποιοι εξ αυτών δεν φοβούνται να αντιδράσουν. Ξεσηκώνονται. Ακόμα και φυλές που επιμένουν να ζουν μακριά από οτιδήποτε θεωρούμε δείγμα του σύγχρονου πολιτισμού, άνθρωποι που με ευκολία χαρακτηρίζουμε «απολίτιστους», ορθώνουν ανάστημα και ζητούν από τη διεθνή κοινότητα να προστατεύσει το περιβάλλον, να τους ξαναδώσει μέλλον βιώσιμο και ελπιδοφόρο, να κάνει δηλαδή το αυτονόητο. Ο αγώνας τους, ένας αγώνας για την επιβίωσή τους, για την επιβίωση όλων μας, συγκινεί και εμπνέει. Η φωνή τους όλο και δυναμώνει. Αν φτάνει και στα αφτιά εκείνων που μπορούν πράγματι να πάρουν τις κατάλληλες, τις σωστές, τις απαραίτητες αποφάσεις; Αυτό είναι μια άλλη, πικρή κουβέντα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
