Η προσοχή των «New York Times» στις 12 Οκτωβρίου 1986 ήταν στραμμένη στο Ρέικιαβικ – και δικαιολογημένα. Στην ισλανδική πρωτεύουσα εξελισσόταν από την προηγουμένη η συνάντηση κορυφής μεταξύ Ρόναλντ Ρίγκαν και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πολιτικό γεγονός παγκόσμιας σημασίας, όπως κάθε παρόμοια στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Διόλου παράξενο λοιπόν που ένα νέο από την Κεντρική Αμερική δεν παρουσιάστηκε παρά ως ειδησάριο, στο κάτω μέρος μιας εσωτερικής σελίδας: «Η Νικαράγουα καταρρίπτει αεροπλάνο, ο επιζών εμπλέκει τη CIA». Ο Γιουτζίν Χέισενφους, πρώην πεζοναύτης και μετέπειτα μέλος ενός δικτύου τροφοδοσίας των Κόντρας, ανταρτών κατά της επαναστατικής κυβέρνησης των Σαντινίστας που είχε ανατρέψει τον φιλοαμερικανό δικτάτορα Αναστάσιο Σομόζα, αποτέλεσε μόνο το πρώτο από μια σειρά ντόμινο που θα έπεφταν. Τρεις εβδομάδες αργότερα, το λιβανέζικο περιοδικό «Ash-Shiraa» θα δημοσίευε στοιχεία για μυστικές πωλήσεις όπλων από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο υποτιθέμενα απεχθές Ιράν του Αγιατολάχ Χομεϊνί με αντάλλαγμα την απελευθέρωση αμερικανών ομήρων. Ακολούθησε η αποκάλυψη ότι τα 30 εκατ. δολάρια των κερδών από αυτές τις παράνομες συναλλαγές διοχετεύονταν εξίσου παράνομα στους Κόντρας υπό τις ευλογίες στελεχών του περιβάλλοντος του ίδιου του προέδρου. Στα μέσα Νοεμβρίου το «Irangate», κατά την ορολογία της εποχής, είχε αποβεί τεράστιο σκάνδαλο όπου εμπλέκονταν στρατιωτικοί, πολιτικοί, σύμβουλοι του Λευκού Οίκου, μυστικές υπηρεσίες, ξένες κυβερνήσεις, έμποροι όπλων, μεσάζοντες και μισθοφόροι, και απειλούσε να συμπαρασύρει ολόκληρη την κυβέρνηση. Σε αντίθεση όμως με το Γουότεργκεϊτ, ανάλογο του οποίου θεωρήθηκε, τόσο ο ρόλος του Ρίγκαν όσο και οι ευθύνες των συνεργατών του υποβαθμίστηκαν με επιτυχία και συγκαλύφθηκαν αποτελεσματικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
